ตอนที่ : 11 ข้อแลกเปลี่ยน
1322 Words
ก๊อก ก๊อก ก๊อก
“เข้ามา”
“…..” เซญ่าค่อยๆ เปิดประตูแล้วเดินเข้าไปด้านใน ในห้องที่ถูกเปิดเครื่องปรับอากาศเอาไว้จนเย็นเฉียบไม่ว่ายังไงเธอก็ไม่ชินเลยสักครั้ง มันทำให้เธอรู้สึกขนลุกทุกครั้งที่ได้เข้าไปเลย
“มีอะไรหรือเปล่า?” เสียงทุ้มเอ่ยถามขึ้น เมื่อเธอเดินเข้าไปเกือบถึงตัวของเขาแล้ว
“ฉันจะมาขอเบิกค่าแรงล่วงหน้าค่ะ พี่โรวันบอกว่าให้มาคุยกับคุณเอง”
“เบิกไปทำอะไร?”
“จ่ายค่าเทอมค่ะ”
“…..” ชายหนุ่มหันกลับมา เขานั่งอยู่บนเก้าอี้ทำงานที่หมุนได้ พอได้เจอหน้ากันเธอก็รีบก้มหน้าหลบในทันที
“พอดีว่ามหาวิทยาลัยเขาส่งใบเตือนมาแล้วค่ะ ถ้าไม่จ่ายเขาจะไม่ให้เรียนต่อ” เธอพูดจบก็วางซองจดหมายลงบนโต๊ะตรงหน้าของเขา ก่อนที่ชายหนุ่มจะรับไปและเปิดดู
“…..”
“จริงๆ ฉันจะจ่ายแล้ว แต่ตอนนั้นโดนแม่ขโมยเงินค่ะ ก็เลยยังไม่ได้จ่ายเพราะเงินอีกส่วนก็ต้องเอาไปจ่ายหนี้ด้วย” เธอรีบอธิบายให้เขาฟัง เพราะเธอจำเป็นต้องเอาไปจ่ายจริงๆ ไม่ได้โกหกเพื่อจะเอาเงินไปใช้อย่างอื่น
“มีอะไรอีกไหมที่ต้องจ่าย ฉันจะได้ตามจ่ายให้ทีเดียวเลย”
“มะ ไม่มีแล้วค่ะ ส่วนนี้คุณไทเลอร์หักออกจากเงินเดือนได้เลยนะคะ”
“…..”
“ดะ ได้หรือเปล่าคะ” เธอถามเสียงตะกุกตะกัก เพราะกลัวว่าเขาจะไม่ให้
“ได้สิ แต่มีข้อแลกเปลี่ยนนะ”
“คะ?”
“มานั่งตรงนี้มา” ฝ่ามือหนาตบที่ตักของตัวเองเบาๆ เป็นเชิงบอกว่าให้เธอไปนั่งตรงนั้น
“เอ่อ...”
“มาสิ ฉันไม่ทำอะไรเธอหรอกน่า”
“แต่ว่า...”
“…..”
เซญ่ายอมเดินไปนั่งที่ตักของเขาอย่างว่าง่ายหลังจากที่ถูกสายตาของเขาจ้องมอง เพราะเขาดูเป็นคนน่ากลัวอยู่แล้วเวลามองน่ิงๆ พอถูกสายตาของเขามองแบบนี้เธอเลยทำตัวไม่ถูก
คนตัวเล็กค่อยๆ หย่อนตัวนั่งลงบนตัวของชายหนุ่มอย่างระมัดระวัง เพราะกลัวว่าจะเผลอไปนั่งทับกระบอกไฟแท่งใหญ่นั่นเอา
“ทำไมเธอถึงได้ยอมให้ครอบครัวทำแบบนี้กับเธอขนาดนี้”
“ก็นั่นมัน..."
“พ่อแม่มีสิทธิ์แค่เลี้ยงดู ไม่ได้มีสิทธิ์มาบงการชีวิตเธอนะ"
“ฉันรู้ แต่ฉันไม่มีที่ไหนให้ไปแล้วคุณจะให้ฉันทำยังไง เคยหนีออกไปแล้วแต่แม่ก็ตามไปโวยวายที่มหาลัยจนฉันต้องกลับบ้านเหมือนเดิม ไปอยู่ไหนก็ถูกตามตัวจนเจอ ไหนจะไอ้น้องชายตัวดีนั่นอีก ฉันจะไปหนีพ้นได้ยังไง” เธอพูดเสียงแผ่ว นั่นคือความจริงที่เธอต้องเผชิญมาตลอด ไม่ใช่ว่าไม่อยากหนีไม่ใช่ว่าไม่อยากออกไปไหน แต่เพราะถูกตามตัวได้ตลอดมันเลยทำให้เธอเหนื่อยที่จะไปหาที่อยู่ใหม่
“ตอนนี้เธอมาอยู่กับฉันแล้ว ไม่ต้องกังวลแล้วล่ะว่าใครจะตามมาทำร้ายเธอ”
“ฉันไม่กลัวอะไรแบบนั้นหรอก แม่ฉันไม่กล้าทำอะไรหรอก ฉันกลัวว่าคุณจะต้องปวดหัวมากกว่า ถ้าแม่ฉันมาวุ่นวายไม่หยุด"
“ฉันมีวิธีจัดการก็แล้วกันน่า ส่วนเรื่องน้องของเธอเดี๋ยวฉันส่งคนไปดัดนิสัยให้ เอาให้กลับไปเป็นเด็กเรียนเลยดีไหม”
“…..” เธอมองเขาอย่างงงๆ และก็ไม่เข้าใจว่าทำไมเขาถึงยอมทำอะไรให้เธอขนาดนี้ ทั้งที่ยังไม่ได้รู้จักกันขนาดนั้นเลยแท้ๆ
“ครั้งนั้นฉันยังไม่ลืมนะเซญ่า” มือหนาจับปลายคางเรียวของหญิงสาวขึ้นอย่างอ่อนโยน สายตาของเขาจับจ้องไปที่ริมฝีปากอวบอิ่มนั้นอย่างหลงใหล ริมฝีปากที่ถูกแต่งเติมด้วยลิปสติกสีชมพูอ่อนมีกลิ่นหอมๆ ลอยมาเตะจมูกเขาเป็นระยะๆ
“อึก..คะ คุณ"
“อ้าปากสิ”
“…..” เธอเหมือนถูกมนต์สะกดจากเขา ริมฝีปากสวยค่อยๆ เผยอขึ้นก่อนที่จะถูกอีกฝ่ายป้อนจูบลงมาอย่างเร่าร้อน
ลิ้นร้อนสอดแทรกเข้าไปทั่วโพรงปากเล็ก ดูดเลียกลืนกินความหวานจากปากของเธออย่างหื่นกระหาย ริมฝีปากที่หอมเย้ายวนนั้นทำเอาเขาแทบควบคุมสติของตัวเองไม่อยู่ มือหนาเริ่มซุกซนสอดแทรกไปตามเสื้อนักศึกษาของคนในอ้อมกอดอย่างห้ามไม่ได้ ซึ่งเธอเองก็ไม่ได้ขัดขืนเช่นกัน กลับกันเธอยอมจูบตอบเขาด้วย
“อึกอืม...” ลิ้นเรียวตวัดเลียสอดแทรกสลับกันไปมาคล้ายกับว่ากำลังหยอกล้อกัน
แขนเรียวเล็กยกพาดไปบนไหล่ของคนตรงหน้า โดยที่เขาเองก็ยังประคองบั้นท้ายของเธอเอาไว้แน่นไม่ให้เธอหล่น จูบที่แสนเร่าร้อนนี้ยังคงดำเนินไปเรื่อยๆ ไม่มีท่าทีว่าจะหยุดลงเลย จนเธอต้องเป็นฝ่ายผลักเขาออกเพราะหายใจไม่ทัน
“แฮ่ก! คุณจะฆ่าฉันเหรอ?"
“แค่จูบฆ่าคนไม่ได้หรอก” เขาพูดด้วยน้ำเสียงที่เรียบเฉย ดูไม่ได้มีท่าทีเขินอายเลยสักนิดทั้งที่เพิ่งจะจูบกับเธอไป หรือมันคงเป็นเรื่องปกติสำหรับเขาสินะ
“พะ พอได้แล้วค่ะ”
“ยังไม่พอ”
“….” เธอนั่งนิ่ง ในใจก็ยังกลัวว่ามันจะเลยเถิดไปมากกว่านี้ ถึงเธอจะไม่สนใจสายตาของใครแต่การเป็นขี้ปากคนเธอก็ไม่ชอบอยู่ดี เพราะเธอรู้ดีว่าการที่เธอเข้ามาอยู่ที่นี่และได้รับการช่วยเหลือหลายๆ อย่างจากไทเลอร์มันอาจจะทำให้คนอื่นอิจฉาได้
“วันนั้นเธอมาแอบดูฉันใช่ไหม?”
“…..” เธอตกใจเป็นอย่างมากเมื่อถูกถามแบบนั้น แม้จะปฏิเสธแต่ก็คงจะไม่ช่วยอะไรเพราะสีหน้าของเธอตอนนี้มันเป็นคำตอบหมดแล้ว
“ไหนบอกฉันหน่อยสิ ว่าที่เธอเห็นน่ะมันเป็นยังไง ฉันทำยังไงบ้าง"
“คะ คุณ ถามอะไรแบบนี้คะ ฉันไม่ได้ตั้งใจจะแอบดูสักหน่อย”
“งั้นเหรอ แต่ยืนดูจนจบเนี่ยนะ ไม่ได้ตั้งใจ”
“….” ได้ยินแบบนั้นแล้วใบหน้าของเธอมันเห่อร้อนขึ้นมามากกว่าเดิมอีก เขาเอาแต่จ้องหน้าไม่หยุดเหมือนกับว่ากำลังกดดันเธอให้พูดออกมา
“ฉันไม่ได้จะว่าเธอสักหน่อย จะดูอีกก็ได้นะเดี๋ยวทำให้ดูต่อหน้าตอนนี้เลย"
“บะ บ้า! คุณจะทำแบบนั้นทำไมคะ บ้าไปแล้วหรือไง” เธอรีบผละตัวออกไปด้วยความเขินอาย และขยับหนีให้อยู่ในระยะที่เขาคว้าตัวเธอเข้าไปกอดอีกไม่ได้
“กลัวฉันขนาดนั้นเลยเหรอ?"
“คุณเล่นทำแบบนี้ใครบ้างจะไม่กลัวคะ ถึงฉันจะเข้มแข็งผ่านโลกมาเยอะ ก็ใช่ว่าจะเจอคนแบบคุณสักหน่อย ไม่ได้เป็นอะไรกันด้วยแต่ที่คุณทำมัน..."
“แค่จูบเองนะ ไม่เห็นต้องกลัวเลย หรือถ้าจะทำเรื่องแบบนั้นกันก็ไม่เห็นแปลก เธอเคยวางยาฉันมาแล้วนี่ ไม่รู้ว่าแอบทำหรือเปล่า"
“อะ ไอ้คนบ้า! ใครเขาจะทำเรื่องแบบนั้นกับคนสลบกัน"
“ฉันจะไปรู้เหรอ เผื่อเธอมีรสนิยมแบบนั้นไง” เขาพูดแล้วก็อมยิ้มใส่เธอ ราวกับว่ามันเป็นเรื่องตลก
“ตกลงเรื่องค่าเทอมคุณจะจ่ายให้ใช่ไหม ถ้างั้นฉันไปก่อนนะมีงานต้องทำต่อ ขอบคุณนะคะ”
เซญ่ารีบออกไปในทันที เพราะถ้าอยู่ต่อก็ไม่รู้ว่าจะต้องเจอกับอะไรอีกบ้าง เขายิ่งเป็นคนเดาใจยากอยู่ด้วย
- Writer
