โซ่ทองคล้องร้าย

บทที่ห้า

จวนเวลาเที่ยงคืนอัศวินก็ให้คนรถขับมาส่งเธอที่คฤหาสน์ ทีแรกพลอยฝันค้านหัวชนฝาด้วยไม่ปรารถนาให้ใครมาเห็นตนสภาพนี้ในยามวิกาล แถมเจ้ากระป๋องก็ยังจอดอยู่ที่บริษัทเกรงว่าเช้าถัดมาการเดินทางไปทำงานคงยุ่งยากแน่ ๆ แต่เจ้าหนี้หนุ่มไม่ยอมเขาตอกกลับพลางยิ้มบาง ๆ หากเธอกลัวลำบากก็ให้ติดต่อมาแล้วเช้าวันรุ่งขึ้นจะเป็นคนไปรับเอง หญิงสาวอยากข่วนหน้าไฮโซหนุ่มเหลือเกินถ้าตนตัดสินใจโทร.ให้อัศวินเป็นสารถีนับว่าบ้าเต็มที!

ดังนั้นตอนนี้ร่างบางจึงหอบสังขารอันเหนื่อยล้าก้าวฉับ ๆ รีบสุดฤทธิ์เพื่อจะไปถึงห้องนอน มือกำลังจะหมุนลูกบิดประตูทว่าอยู่ ๆ น้ำเสียงกดต่ำกระซิบข้างหูดังขึ้นเสียก่อน

“ไง สนุกดีไหมคืนนี้” สัมผัสเยือกเย็นแตะบริเวณเอวคอดผสมกับน้ำหอมกลิ่นวูดดีทว่าแฝงความลึกลับไปในตัวอย่าง Chanel Paris Biarritz ซึ่งเขาชอบใช้เป็นประจำทำให้เธอรู้ได้ในทันทีว่าผู้ชายคนนี้คืออินธัส

“ค่ะได้เปิดหูเปิดตาดี” พลอยฝันขืนกายออกจากการเกาะกุมแต่ไม่ได้ผล เพราะคนใจร้ายมีพละกำลังเหนือกว่าจนสามารถบังคับร่างเล็กแนบชิดติดบานประตู หนำซ้ำยังไม่พอเขาถือวิสาสะจรดมือข้างหนึ่งแนบแผ่นไม้ข้างหลังราวต้องการประกาศว่าตนนั้นเหนือกว่าแค่ไหน

“ปล่อยก่อนเดี๋ยวใครมาเห็น” เธอมองซ้ายมองขวาร้อนรนเพราะกลัวว่าใครอาจมาเห็นทั้งคู่ใกล้ชิดกัน

“ทำไมกังวลเหรอหรือลืมไปแล้วว่าหน้าที่ของตัวเองคืออะไร”

“…”

“เธอไม่ได้ทำมันนานแล้วนี่” แววตาที่ใช้สบตาคนตรงหน้าคมกริบยิ่งกว่าใบมีด มือสากลากไล้ทรวงอกอิ่มลงมาจนถึงเอวคอด

“วันนี้ช่วยทำให้หน่อยได้ปะ”

“ฝันไม่ใช่ผู้หญิงอย่างว่านะ อีกอย่างคุณก็มีคนรักอยู่แล้วไม่สงสารฝันก็รู้สึกผิดกับคนที่คุณบอกว่ารักบ้างเถอะ สัญญาบ้า ๆ ระหว่างเราควรจบลงได้สักที!!” ความอดทนของหญิงสาวขาดผึงทันที เธอเบือนหน้าหนีคนใจร้ายไม่อยากจดจ้องแววตาหื่นกระหายที่พยายามแทะโลมตนเอง หัวใจกระตุบวูบเพียงได้คำยินพูดเหยียดหยามลึก ๆ อยากร่ำร้องถามอินธัสเหลือเกินว่าผู้ชายคนเดิมที่รักตนหายไปไหน

“ฉันว่าเธอเข้าใจอะไรผิดไปหลายอย่างนะพลอยฝัน ถึงตอนนี้ฉันจีบรินอยู่ก็จริงแต่ไม่ได้หมายความว่าเธอจะไม่ต้องทำหน้าที่ตัวเอง”

“…”

“รอเขารับรักยอมเป็นคู่หมั้นฉันก่อนสิถึงจะหมดหน้าที่ของเธอ”

“หมายความว่าถ้าคุณรินตอบว่ารักคุณ คุณก็จะปล่อยฝันไปใช่ไหมคะ” พลอยฝันเอ่ยเสียงเรียบแม้หัวใจเจ็บสาหัสก็ตาม ดวงตาทั้งสองพยายามสะกดกลั้นความเศร้าไม่ให้ไหลออกมาแม้แต่หยดเดียว

“ใช่” อินธัสตอบสั้น ๆ แต่ไม่สบตาเธอเช่นกัน

“อยากให้สัญญาหมดเร็ว ๆ ก็ช่วยให้รินรับรักฉันสิ เธอเป็นผู้หญิงเหมือนกันน่าจะรู้ว่าต้องทำยังไงเขาถึงจะชอบ” แม้ชายหนุ่มแสดงท่าทีไม่แยแสแต่นิ้วมือยังสัมผัสตามร่างบางไม่ต่างกับหนามแหลมคมทิ่มแทงผิวกายทุกอณู พลอยฝันกลืนน้ำลายลงคออย่างยากลำบากไม่รู้ควรตัดสินใจเช่นไร ส่วนอินธัสเองชั่วขณะก็ปรากฏนัยน์ตาเจืออ่อนไหวเพราะลังเลที่ต้องดำเนินแผนการต่อไป สุดท้ายความเงียบงันกำลังแผดเผาหัวใจทั้งคู่จนกลายเป็นเถ้าธุลี

“…ก็ได้ค่ะฝันตกลง ฝันจะช่วยคุณ” เวลาผ่านไปเนิ่นนานกระทั่งพลอยฝันระบายยิ้มบาง ๆ และตอบกลับอดีตคนรัก ชายหนุ่มจึงแสยะยิ้มมุมปาก ใจข้างในไม่กล้ายอมรับว่าตนเองก็ผิดหวังใช่เล่น เธอคงมีเป้าหมายใหม่สินะถึงจะเขี่ยผู้ชายคนนี้ให้พ้นทาง อินธัสมองว่าพลอยฝันยังเป็นคนเดิมอยู่วันยังค่ำไม่ต่างกับอดีตที่ผ่านมา

“ดีล!” ทั้งสองจับมือกันฉับพลันคนใจร้ายก็กระชากเธอสู่อ้อมกอด

“แต่ตอนนี้มาทำหน้าที่เธอก่อน ฉันร้อนไปหมดแล้ว”

“อะ…อย่า” ไม่ทันเอ่ยปากปฏิเสธพอผละห่างชายหนุ่มก็กดจูบพลางสอดเรียวลิ้นร้อนเข้าไปในโพรงปากหวานล้ำซึ่งเฝ้าคิดถึงตลอดหลายอาทิตย์ที่ผ่านมา ปากหยักขบเม้มดูดดึงรสชาติแสนหวานกระทั่งสมใจอยากพอรู้ตัวอีกทีริมฝีปากล่างของอีกฝ่ายก็บวมเจ่อ สัมผัสนุ่มลึกแต่ดุดันดำเนินต่อไปไม่หยุดยั้ง ใจดวงน้อยกระตุกวูบทั้งร้อนฉ่ายามมือกระด้างสัมผัสก้อนเนื้อนุ่มนิ่ม พอเครื่องทั้งสองเริ่มติดชายหนุ่มก็หมุนลูกบิดประตูก่อนอุ้มกระเตงเธอไว้พลางเร่งฝีเท้ามุ่งหน้าไปทางเตียงนุ่มทันที

ดวงตาคมกริบกวาดมองทุกตารางนิ้วของร่างขาวผ่องยามปลดเปลื้องอาภรณ์บนกายสาวก็กลืนน้ำลายอึกใหญ่ อินธัสคอแห้งผากประหนึ่งขาดน้ำเป็นเวลาช้านานจนลิ้นสากต้องเลียเรียวปากล่างของตนเอง

“ขอนะ” น้ำเสียงแหบพร่าเอ่ยขณะช้อนสะโพกหญิงสาวขึ้น

“อะ…อ๊ะ” ผิวหน้าขาวนวลร้อนฉ่าเหมือนใครเอาเตาผิงมาทาบดวงหน้าเหตุอันมาจากอินธัสใกล้หว่างขาเธอเพียงแค่เอื้อมมือ เสียงครางแผ่วเปล่งขึ้นมายามปลายลิ้นอุ่นชื้นค่อย ๆ ละเลียดจุ่มลงยังใจกลางของความเป็นหญิง

“อ้าขากว้าง ๆ สิเด็กดี” เธอคือเด็กดีของเขาเสมอมานั้นแหละเวลาอยู่บนเตียง เพราะอินธัสเหมือนครูคนแรกที่สอนนักเรียนสาวให้รู้จักรสชาติวาบหวามของความสัมพันธ์ทางกาย

“อ๊ะ…ฝันไม่ไหวแล้ว” เรียวขายาวพาดไหล่กว้างขณะสะโพกกลมกลึงร่อนขึ้นมาให้ความร่วมมือเขาจนถนัดถนี่ ชายหนุ่มตวัดลิ้นฉวัดเฉวียนลิ้มรสกลีบดอกไม้แสนชุ่มช่ำ อินธัสเสพติดความหวานล้ำของมันยากเกินกู่กลับ

“ดีไหม…ชอบหรือเปล่าเด็กดีใกล้จะถึงแล้วใช่ไหม” เสียงทุ้มเอ่ยขณะถอนลิ้นออกทว่าเพียงไม่นานก็แปรเปลี่ยนเป็นปลายนิ้วแทน

“อะ…ฮึก!” พลอยฝันสะอื้นไห้กับความเร่าร้อนทางกายซึ่งชายหนุ่มปรนเปรอไม่หยุดหย่อน พออยู่บนเตียงด้วยกันบางครั้งอินธัสอ่อนโยนประหลาดแต่บางคราก็ดุดัน หากทุก ๆ สัมผัสนั้นล้วนซ่อนกลิ่นอายโหยหาไว้ทุกอณูความรู้สึก นิ้วเรียวยาวคล้ายอิสตรียังคงทำหน้าที่ได้ดีเหมือนเดิม เพราะอินธัสรู้ว่าแตะตรงไหนถึงสามารถปลุกเร้าความปรารถนาในกายสาวจนระเบิดออกมาในที่สุด พอเห็นน้ำหวานทุกหยาดหยดเปื้อนปลายนิ้วจอมวายร้ายก็ยิ้มพอใจ

“ทีนี้ของจริง” แววตาทรงเสน่ห์ไม่ละห่างกายเธอ เขาล้วงถุงยางในกระเป๋ากางเกงก่อนใช้ปากฉีกซองลวก ๆ แล้วสวมใส่อย่างเชี่ยวชาญ บทรักวาบหวามเริ่มต้นด้วยความเชื่องช้า ทว่าเพียงไม่นานด้วยสัญชาตญาณดิบเถื่อนส่วนลึกทำให้ชายหนุ่มเร่งจังหวะสวาทกระแทกใส่ดอกไม้งามไม่ออมแรง เรียวปากหยักพรมจูบตามผิวขาวสร้างรอยคิสมาร์กทุกตารางนิ้วบนกายเธอ

“อะ…อ๊ะ…อย่าเดี๋ยวคนอื่นเห็นนะคะ”

“ถ้าเธอไม่โชว์ก็ไม่มีใครสาระแนมาสนใจหรอก” คนปากร้ายตอกกลับด้วยน้ำเสียงหงุดหงิด ปกติแล้วเขาไม่เคยเป็นเช่นนี้มาก่อนแต่วันนี้เหมือนจะคลั่งเสียให้ได้ยามเห็นพลอยฝันอยู่กับชายคนอื่น ใจจริงก็อยากถามเธออยู่เหมือนกันว่าไอ้หมอนั่นคือใครกันแน่เห็นหัวร่อต่อกระซิกตั้งแต่ก่อนเริ่มงานแต่ปากหนัก ๆ นี่สิดันไม่อำนวย สุดท้ายกายแกร่งจึงกระแทกกระทั้นลงโทษหญิงสาวแทน เพราะเชื่อว่าตราบใดที่พลอยฝันเป็นนางบำเรอของเขาไม่มีสิทธิ์สนใจคนอื่น

“ขึ้นให้หน่อย” อินธัสเอ่ยเสร็จอย่างไม่รีรอ เขายกร่างบางขึ้นคร่อมตักกระทั่งสัมผัสบีบรัดก็ทำให้ทั้งคู่แทบหยุดหายใจ เสียงหอบกระเส่าชิดข้างกกหูบุรุษรูปงาม มือหนาบีบเน้นบั้นท้ายสาวราวออกคำสั่งให้โยกเร็วขึ้นอีก สงครามรักดำเนินต่อไปเรื่อย ๆ เกือบจะสว่างพลอยฝันได้ยินน้ำเสียงเยือกเย็นเอ่ยว่า

“กลับไปได้แล้ว” พอสิ้นสุดราตรีดวงตะวันโผล่ขึ้นแตะขอบฟ้าเมื่อไหร่ก็ไม่ต่างกับเข็มนาฬิกาฉายชัดว่าเวลาระหว่างเธอกับเขาจบลง

เช้าถัดมา…

“นังฝันนั่นแกจะหอบกระเป๋าไปไหน!” ประตูถูกเปิดพรวดเข้ามาด้วยฝีมือมารดา พรนภากำหนังสือพิมพ์แน่นเพราะพาดหัวข่าวหน้าหนึ่งวันนี้เล่นเอาท่านร้อนรนจนอยู่ไม่สุขเลยทีเดียว

“แกรู้จักนังนี่ไหมเคยเจอมันที่บริษัทหรือเปล่าเห็นภาพข่าวหน้าหนึ่งวันนี้แล้วยัง”

“ค่ะฝันเห็นทางเพจบันเทิงแล้ว” ใบหน้าราบเรียบตอบด้วยไม่ค่อยแปลกใจเท่าไหร่นัก ทั้งอินธัสและระรินต่างเป็นไฮโซชื่อดังการสวีตกลางงานประมูลเพชรเมื่อวาน แถมมูลค่าเพชรที่ชายหนุ่มประมูลให้สาวเจ้าก็ร่วมเจ็ดสิบล้านใครบ้างล่ะจะไม่สนใจ

“งั้นมัวทำอะไรอยู่ทำไมไม่รีบรายงานฉัน แกสนใจบ้างหรือเปล่าว่าพี่แกจะรู้สึกยังไงถ้าเห็นข่าวนี้ ยายเพลงจะกลับจากอังกฤษอีกไม่กี่เดือนข้างหน้าอยู่แล้ว น้องอย่างแกเคยคิดถึงจิตใจพี่บ้างไหม” พรนภาสวดพลอยฝันยับไม่เว้นช่องไฟให้ลูกสาวอธิบายแม้แต่นิดเดียว คนตัวเล็กถอนหายใจอึดอัดที่ต้องทนอยู่ในสภาพแสนทรมานแบบนี้โดนกดขี่ก็ไม่เว้นแต่ละวัน

“ฝันคิดมาตลอดค่ะว่าพี่เพลงต้องเสียใจแน่ ๆ ถ้ารู้ว่าคุณอินน์รักคนอื่นที่ไม่ใช่ตัวเอง แต่ผู้หญิงที่แม่พูดถึงฝันก็เคยเจอและพอจะรู้ว่าทำไมคุณอินน์ถึงเปิดใจให้เธอ คุณระรินเป็นคนดีมากนะแม่…ฝันว่าเราพอแค่นี้เถอะ เรื่องพี่เพลงกับคุณอินน์แม่ก็รู้ว่าเราไม่มีสิทธิ์บังคับใจใคร”

เพียะ!

เพียะ!

เพียะ!

“นังโง่!” หญิงวัยกลางคนกระหน่ำฟาดฝ่ามือใส่ใบหน้าลูกสาวไม่พอยังถือวิสาสะทุบตีตามร่างแน่งน้อยอีกด้วย พลอยฝันยกแขนทั้งสองข้างตั้งฉากก้าวเท้าถอยหลังจนกระทั่งสะดุดล้มลงไปกองกับพื้น

“อย่าอวดฉลาดมาสอนฉัน!”

“แม่…” น้ำตาเธอเอ่อคลอผิวขาวปรากฏรอยแดงอันมาจากเล็บแหลมคม

“สำนึกบ้างนะว่าฉันเป็นแม่แก ฉันคิดจะทำอะไรก็อย่ามาขวางยังไงคุณอินน์ต้องเป็นผัวยายเพลงจนได้ ฉันจะไม่ยอมชวดสมบัติออกไปจากบ้านนี้โดยไม่ได้อะไรตอบแทนหรอกนะแกจำไว้!”

“แม่ตัวเปล่าที่ไหนมรดกคุณท่านก็แบ่งให้เราไม่รู้ตั้งเท่าไหร่แล้ว เชื่อฝันเถอะนะแม่จ๋า…ถ้าแม่เลิกเข้าบ่อนชาตินี้ทั้งชาติเราก็อยู่กันได้อย่างสุขสบายไม่เดือดร้อนใคร” พลอยฝันร่ำไห้พยายามกอดขามารดาเพื่อหวังให้ท่านเปลี่ยนใจและออกไปจากที่นี่สักที

“เราไปหาที่อยู่ใหม่กันเถอะแม่…รับรองฝันจะดูแลแม่เองไม่ให้แม่ลำบากเลย”

“เพ้อเจ้อแกยังทำงานบริษัทคุณอินน์อยู่เลยแถมเงินที่ไอ้แก่นั่นให้ฉันมันพอที่ไหนกัน หยุดพล่ามไร้สาระแล้วจะไปไหนก็ไป!” พรนภาสะบัดกายห่างลูก ดวงตาวาวโรจน์จ้องคนบนพื้นเขม็งด้วยความเกลียดชัง หล่อนเกลียดที่พลอยฝันพูดจาไม่รู้เรื่องชอบทำตัวเสมือนอยู่ในโลกจินตนาการ ถ้าขืนยอมหยุดง่าย ๆ แล้วต้องกลับไปจนดังเก่าคนโลภมากเช่นหล่อนไม่เอาเด็ดขาด

ติ๊ง!

คุณอินน์ : ลงมาเจอที่รถ

ดวงตาเปี่ยมหยาดน้ำมองหน้าจอสมาร์ตโฟนลวก ๆ ไม่ได้ตอบกลับอะไรเธอซุกหน้าลงกับฝ่ามือตนเองอย่างหมดหวัง เป้าหมายของอินธัสก็คือรอการตอบรับรักของระริน รู้ดังนั้นมือบางจึงตีหน้าตนเองเบา ๆ ราวเตือนสติให้ฟื้นลืมตามองความจริงระหว่างเขาและตนเป็นเส้นขนานแล้ว ทางเดียวที่จะทำให้บทลงโทษอันแสนทรมานจบลงคือการทำให้ชายคนนั้นสมหวังแม้ต้องเฉือนหัวใจซ้ำ ๆ แต่ถ้ามันจะทำให้เขาอภัยต่อกันพลอยฝันก็ยินดี