โซ่ทองคล้องร้าย

บทนำ

“ฮะ…ฮึกพอก่อนค่ะ…ฝันไม่ไหว” ลมหายใจของหญิงสาวหอบสะท้านไม่แพ้เสียงร่ำไห้ขอความเห็นใจแต่อย่าหวังว่าคนใจร้ายจะปรานี ตัวตนอันแข็งกร้าวพุ่งเข้าใส่อย่างดุดันสวนทางกับประโยคอ้อนวอน มือกระด้างรัดเอวคอดกิ่วแน่นเป็นรอยแดง

“หึ ปากบอกไม่ไหวแต่ร่อนเอวใส่ไม่หยุด แน่ใจว่าอยากให้ฉันพอ?” ถ้อยคำดูถูกเหมือนหนามแหลมปักกลางใจดวงน้อย ‘พลอยฝัน’ พยายามอดกลั้นความเศร้าแต่หยดน้ำตาไม่วายรินไหลเปื้อนหางตา เธอรู้ดี ‘อินธัส’ เกลียดตัวเองเพียงใด เพราะการกระทำที่ผ่านมาชัดเจนตลอดและวันนี้เขาคงโกรธที่เธอทำผิดข้อตกลง

“เคยบอกแล้วใช่ไหมระหว่างฉันกับเธอต้องเป็นยังไงทำไมถึงไม่รู้จักจำ”

“ฮะ…ฮือ…ฝันไม่ได้ตั้งใจ” เสียงแผ่ว ๆ เปล่งอธิบายแต่มีหรือคนจิตใจคับแคบจะรับฟัง มือสากปิดริมฝีปากพลางโน้มกระซิบ

“ตอนนี้อยากได้ยินแค่เสียงคราง เรื่องไร้สาระฉันไม่เก็บเอามาใส่ใจ” ใบหน้าหล่อร้ายยกยิ้มมุมปากไม่สะทกสะท้าน ชายหนุ่มไม่โยกโย้ให้เสียเวลาเขาตักตวงทุกความสำราญบนร่างหอมหวานจนกว่าจะหนำใจ

ความสัมพันธ์ลับ ๆ ระหว่างทั้งคู่เริ่มต้นขึ้นเมื่อหลายเดือนก่อนหลังพลอยฝันจบการศึกษา มารดาเธอพยายามทำทุกวิถีทางเพื่อส่งหญิงสาวไปทำงานกับอินธัสโดยไม่รู้ว่าตัวเองได้ป้อนเหยื่อเนื้อหวานใส่ปากเสือร้าย…

เหยื่อซึ่งน่าปรารถนาที่สุด!

ร่วมสองชั่วโมงเขาลงโทษเธอด้วยบทรักรุนแรงปลดปล่อยทุกความรู้สึกกับคนตัวเล็กผ่านภาษากาย อินธัสมักเป็นเช่นนี้เวลาไม่ได้ดั่งใจก็ลงกับพลอยฝันทุกที สถานะของหญิงสาววันนี้จึงไม่ต่างกับที่ระบาย

“อ๊ะ…อ่าดีเหมือนทุกครั้งไหม” เสียงแหบพร่าเอ่ยพลางปล่อยลมหายใจยาวเหยียดบริเวณลาดไหล่ ยามถึงฝั่งฝันอารมณ์ขุ่นเคืองเมื่อครู่หายไปชั่วพริบตา

“ถ้าเสร็จแล้วฝันขอตัว”

“ใครบอกว่าเสร็จ” เขาพลิกร่างเล็กพลางขมวดคิ้วใส่เธอ

“ถ้าฉันไม่สั่งเธอไม่มีสิทธิ์ไป!”

“แต่ฝัน…”

“หรืออยากให้คนอื่นรู้เรื่อง…”

“ก็ได้ค่ะฝันยอม” สุดท้ายคนไร้ทางสู้ก็ยังคงเป็นเช่นนั้นอยู่วันยังค่ำ เพราะพลอยฝันไม่เคยต่อกรกับอินธัสได้เลย

“ฝันหวังว่าอีกไม่นานสัญญาที่คุณบอกจะจบลงสักที”

“ช่วยไม่ได้นะพลอยฝันวันนั้นเธออยากโง่มารักฉันเอง!” ถ้าย้อนอดีตนี่คงเป็นเรื่องผิดพลาดที่สุดในชีวิตลูกผู้หญิงคนหนึ่งต่างกับคนถือไพ่เหนือกว่าเพราะตนได้ประโยชน์เต็ม ๆ พลอยฝันทำให้เขาสะใจแทบบ้า ใครใช้ให้เธอโง่ตกบ่วงสวาททั้งรู้ว่าเขาไม่มีทางรักตอบ

“ค่ะฝันโง่คิดว่าคุณยังเป็นเหมือนเดิม”

“…”

“แต่ตอนนี้ฝันรู้แล้วว่าไม่มีอะไรเหมือนเดิม” นัยน์ตาเศร้าหลบมองทางอื่น ไม่รู้ทำไมท่าทีไม่ประสีประสาถ้อยคำของเธอดันทำอินธัสหัวเสีย ทว่าชายหนุ่มเลือกปัดอารมณ์ต่าง ๆ ทิ้ง ไม่เหลือเหตุผลอะไรต้องใส่ใจความรู้สึกเหยื่อแม้มีความสัมพันธ์ทางกายเนิ่นนานก็ตามที แต่คู่นอนเช่นเธอมีหน้าที่แค่ระบายความใคร่เสร็จสมเมื่อไหร่ก็แยกกัน

คิดเช่นนั้นเขาจึงคว้าถุงยางอนามัยข้างเตียง ใช้ปากฉีกลวก ๆ ก่อนยกขาขาวให้ตั้งชัน

“อ้าขา” เรียวปากหยักออกคำสั่งไม่ถึงนาทีก็กระแทกกายใส่รุนแรงเหมือนเดิม ทั้งร่างพลอยฝันสั่นไหวทรวงอกกระเพื่อมตามแรงหอบหายใจ หญิงสาวปล่อยอินธัสเสพสมจนกว่าเขาจะพอใจ เพราะว่าสุดท้ายต่อให้ผู้ชายคนนี้พาตนลงนรกขุมไหนเธอก็ไม่มีสิทธิ์ปฏิเสธอยู่ดี!