ภายในห้องมีแต่ความเงียบงัน ปลายฝนถูกดีแลนลากกลับมาที่ห้องของเขา ทั้งคู่นั่งอยู่คนละมุมโดยคนผิดเอาแต่ก้มหน้าหลบสายตาตลอดเวลา เธอรู้ว่าเขาโกรธมากถึงขนาดเรียกชื่อจริงออกมา นั้นจึงยิ่งทำให้เธอตัวสั่นยิ่งเห็นดีแลนเงียบผิดปกติเธอก็ยิ่งใจไม่ดี
แต่สุดท้ายก็มีหนึ่งคนที่ทนไม่ไหว…
"ฉะ ฉันขอโทษค่ะ" เป็นปลายฝนที่ไม่สามารถทนกับความอึดอัดนั้นได้อีกต่อไป
"…" มีแต่ความเงียบ ดีแลนไม่ตอบคำถามใด ๆ คนตัวสั่นจึงค่อย ๆ เงยหน้าขึ้นมองแผ่นหลังของคนที่ไม่ได้หันกลับมา
"คะ คุณดีแลนคะ…"
"เงียบ" เขาไม่ได้ตะคอก ตรงกันข้ามเขากลับตอบด้วยเสียงที่สุดแสนจะนิ่งเรียบและเย็นยะเยือกน่ากลัวไม่ต่างจากขึ้นเสียงเลยสักนิดเดียว
ปลายฝนเงียบลงอีกครั้ง ทำตามคำสั่งอย่างเคร่งครัดเพราะความกลัวและสำนึกในความผิดของตัวเอง
ดีแลนใช้เวลาเพื่อทุเลาความโกรธที่สุมอยู่ในอก เขาไม่อยากใช้อารมณ์จึงเลือกที่จะจัดการตัวเองให้เรียบร้อย ก่อนที่จะพูดคุ
