ผมคุยกับพ่อสักพักใหญ่ๆ แม่ก็ออกมาตาม บอกว่าม่อนตื่นแล้ว มีอาการหวาดกลัวและเรียกหาแค่ผม สิ้นคำพูดแม่ ผมก็รีบวิ่งกลับห้อง
"ม่อน"ผมเรียกเธอเสียงแผ่ว มองร่างบางที่นั่งตัวสั่นชิดหัวเตียง
"เทย์เลอร์!"เธอเห็นผมก็รีบโผเข้ากอด
"ไม่เป็นไรฉันอยู่นี่"
"ฉันฝันว่าพวกมันตามมา ฮืออออ"เธอฟ้องผม แล้วร้องไห้ออกมา ต้องกลัวแค่ไหนถึงเก็บเอาไปฝันแบบนี้
"ไม่เป็นไรที่นี่บ้านฉันเอง ไม่มีใครกล้าเข้ามาหรอก"ผมพูดปลอบ โอบกอดเธออยู่แบบนั้นนานหลายนาที ร่างบางถึงถามขึ้น
"คนนั้นแม่นายจริงๆ เหรอ?"
"ใช่สิ แม่แท้ๆ ที่คลอดฉันออกมา"แม่คงบอกเธอแล้วแหละ แต่เธอไม่เชื่อแน่ๆ ก็แม่ผมยังสาวยังสวย ไม่งั้นพ่อจะหลงหัวปักหัวปำแบบทุกวันนี้เหรอ
"..."ร่างบางได้ยินคำตอบก็นิ่งงัดไป
"ไปอาบน้ำก่อนไป แล้วลงไปหาพวกท่านกัน"ผมผละออก ลูบหัวบอกเธอ ก็ทั้งเนื้อทั้งตัวเธอมีแต่ฝุ่นมอมแมมมาก
"..."เธอไม่ตอบ แต่กำชายเสื้อผมไว้แน่น กลัวผมทิ้งไว้คนเด
