ณภัทรวางแก้วเบียร์เย็นๆ ลงตรงโต๊ะหน้าโทรทัศน์สองแก้ว แก้วหนึ่งให้ตัวเอง ส่วนอีกแล้วก็ให้เพื่อนที่ไม่รู้มีอะไรถึงได้ไปดักรอถึงหน้าโรงพยาบาล บอกให้เขารีบขับรถกลับมาบ้านเพราะมีเรื่องสำคัญจะพูดด้วย
“ขอบใจ” ตรัยคุณหยิบแก้วเบียร์ขึ้นมาดื่มหมดไปครึ่งแก้ว
“กูคิดว่ามึงกลับกรุงเทพฯ ไปตั้งแต่เมื่อวานแล้วซะอีก” เพราะตั้งแต่วันที่พาตรัยคุณไปทานโจ๊ก ณภัทรก็ไม่ได้ติดต่อกับเพื่อนรักอีกเลย ด้วยงานที่ยุ่งทั้งที่โรงพยาบาลและคลินิกอีกอย่างก็ไม่เห็นถึงความจำเป็นที่ตรัยคุณต้องอยู่ที่นี่ต่อ
“กูมีเรื่องสำคัญต้องทำ ยังกลับตอนนี้ไม่ได้และอาจจะอยู่ที่นี่ต่ออีกนาน”
“เรื่องอะไร หวังว่าคงไม่ใช่เรื่องที่มึงบังคับขู่เข็ญให้กูรีบขับรถตามมึงมาแบบนี้หรอกนะ” คนถูกถามหันมองเพื่อน ใบหน้าฉายแววจริงจังออกมา จนณภัทรใคร่อยากรู้ว่าเพื่อนตัวเองมีเรื่องอะไรกันแน่
“ไอ้ภัทร กูถามมึงจริงๆ เลยนะ และมึงก็ช่วยตอบคำถามกูตามความจริง
