พิมพ์มาดายืนมองลูกชายและบิดาขับรถออกไปไกลจนลับสายตา หญิงสาวจึงหยิบธนบัตรหนึ่งพันบาทที่ลูกชายนำมาให้เดินกลับมาหาตรัยคุณ วางเงินจำนวนนั้นลงบนโต๊ะ
“เอาคืนไปค่ะ คุณนี่ถนัดใช้เงินฟาดหัวและแก้ปัญหาดีจังเลยนะคะ เพราะแม้แต่เด็กที่ไม่รู้เรื่องรู้ราวก็ไม่เว้น...และถ้าจะให้ดีอย่ามาที่นี่อีกเลยนะ ที่นี่ไม่ต้อนรับคุณ” น้ำเสียงเฉยชา สายตาว่างเปล่าถูกส่งมาให้ตรัยคุณอย่างไม่ปิดบัง ณภัทรที่ดูเหมือนจะเป็นส่วนเกิน จึงค่อยๆ ถอยห่างออกมาจากในร้าน ปล่อยให้ทั้งคู่ได้สนทนากันได้สะดวกขึ้น
“แต่พี่อยากขอโอกาสอีกสักครั้ง”
“โอกาสไม่ได้มีให้ทุกคน สิ่งไหนที่จบไปแล้วก็คือจบ อย่ารื้อฟื้นมันขึ้นมาอีกเลย"
"ขอให้พี่ได้ดูแลเพลงกับลูกได้ไหม ยังไม่ใช่ตอนนี้ เวลานี้ก็ได้ แต่ขอให้พี่ได้มีโอกาสดูแลอยู่ห่างๆ” ขอแค่เฝ้ามองอยู่แบบนี้ ขอทำอะไรเพื่อพิมพ์มาดาและลูกบ้างสักนิดก็ยังดี
“ในฐานะอะไรคะ” ตรัยคุณจุกที่ลำคอและจุกที่ใจ พูดไม
