แก้วกัลยาก็เดินออกไปขึ้นรถด้วยตนเอง เธอจึงรอดไป ถ้ามีใครเห็นว่าเธอคุยอยู่กับยายนั่นคงซวยเป็นแน่
ป้าสำลีให้คนช่วยออกตามหา ก่อนจะรีบวิ่งกระหืดกระหอบมาหาคุณหมอหนุ่ม
“วินมอเตอร์ไซค์บอกว่าคุณแก้วนั่งรถประจำทางออกไปค่ะ” ป้าสำลีรีบบอก
“เขาไปไหนของเขาครับ” คเชนทร์คราง สีหน้าวิตกกังวลเป็นอันมาก คู่หมั้นของเขาจำอะไรไม่ได้ แล้วทำไมจู่ๆ ถึงได้นั่งรถประจำทางออกไปคนเดียวแบบนั้น
“ป้าก็ไม่รู้เหมือนกันค่ะ แต่ขึ้นรถประจำทางมุ่งหน้าไป...” ป้าสำลีรีบบอก คเชนทร์จึงหันไปพูดกับประภัสสร
“ภัสครับ เย็นนี้แคนเซิลไปก่อนนะ ผมต้องไปตามหาแก้ว”
“ให้ภัสช่วยไหมคะ”
“ไม่ต้องหรอก คุณพาลูกกลับบ้านเถอะ” คเชนทร์พูดจบก็รีบร้อนออกไปจากโรงพยาบาลทันที
“เชนคะ เชน” ประภัสสรมองตามไปอย่าหงุดหงิด พยายามเรียกเอาไว้เขาก็ไม่สนใจฟัง เห็นท่าทีเป็นห่วงแก้วกัลยาขนาดนั้นก็รู้เลยว่าคเชนทร์รักยายนั่นมาก แต่เสียใจด้วย ป่านนี้คงโดนชิตพงศ์
