“แน้... ทำไมต้องหอมแก้มคะ” เธอตาโตใส่เขา
“ก็ตั้งแต่มาอยู่ที่นี่เมียไม่เคยหอมแก้มผัวเลย” เขาขยับมากระซิบเบาๆ ตรงริมหู เธอหน้าแดง แต่น้องๆ เชียร์ให้หอมแก้มกันใหญ่เพราะอยากฟังนิทานจากคนเจ้าเล่ห์ เธอเลยยื่นหน้าไปหอมแก้มเขาเร็วๆ กริชยกมือขึ้นกุมแก้มบิด ไปมาทำท่าเหมือนเขินอายจนน่าหมั่นไส้ เธอละอยากหยิกเขาเสียให้เนื้อเขียวนัก เด็กๆ หัวเราะคิกคักกับท่าทีของกริช เขาทำเหมือนไม่เคยโดนหอมแก้ม มาก่อนเลยเขิน
“เล่าแล้วครับ กาลครั้งหนึ่งนานมาแล้วจนจำไม่ได้... จบ” เด็กๆ ประสานเสียงพร้อมกันกับคำว่าจบ
“อ้าว... รู้ทันมุกนี้ของพี่ได้ยังไงกัน” เขาร้องขึ้น เด็กๆ หัวเราะร่วน
“พี่ข้าวทำบ่อย” เด็กๆ บุ้ยใบ้ไปยังพี่สาวต่างสายเลือดแต่รักยิ่งกว่าคนในสายเลือดเดียวกัน เพราะทุกคนต่างไม่รู้ว่าพ่อแม่ของตัวเองคือใคร ญาติพี่น้องอยู่แห่งหนตำบลใด
“จริงเหรอครับ” เขาหันมามองเมียรัก เธอทำหน้าไม่รู้ไม่ชี้
“เพิ่งรู้นะว่าเจ้
