“พ่อตุลย์ พ่อตุลย์...น้องคุงคิดถึงแม่พินฮับ...” เด็กน้อยที่หลับไปพร้อมกับเลขาคนสวยของตุลย์ภพ อยู่ ๆ ก็ตื่นขึ้นเหมือนมาเหมือนกลัวอะไรสักอย่าง
“ชูว์...!”
เมื่อน้องคุณตื่นขึ้นมา แต่เลขาคนสวยยังไม่ตื่น คงจะเพลียเพราะเขาลากไปเป็นคุณแม่จำเป็นให้กับลูกชายที่ไม่ได้ทำเอง แต่อยากเลี้ยงจนได้มาเลี้ยงเองจริง ๆ เขาส่งสัญญาณให้เงียบลงแล้วเดินมาอุ้มจากเตียงนอนของน้องคุณที่เขาสั่งให้มาตั้งไว้ในห้องทำงาน
และห้องทำงานของเขาเหมือนที่เลี้ยงเด็กไปโดยปริยาย เพราะว่าไอ้ป้องภพที่มันทอดทิ้งลูกตัวเองไปกกเมียทั้งวันงานการไม่ทำ ภาระทั้งหมดเลยตกมาที่เขา โดนมันจิกหัวใช้ยิ่งกว่าเป็นเมียทาสของมันเสียอีก
‘ไม่น่าแนะท่าเด็ดมันเลย’ เขารู้สึกคิดผิดขึ้นมาทันที
ไม่ใช่พ่อลูกอ่อนก็เหมือนใช่ แต่ความไร้เดียงสาของปองคุณทำให้เขามีความสุข ไม่เหงาอีกเลย
ชายหนุ่มอุ้มเด็กน้อยขึ้นนั่งตักที่โต๊ะทำงานของตัวเอง แล้วก็กอดไว้
“ทำไมคิ
