ตอนที่ 3 องค์กรนักฆ่า
1329 Words
บ้านพักริมทะเลสาบ
ชายวัยกลางคนสวมแว่นตาดำแบรนด์หรู ในมือเขามีไม้ช่วยนำทางถูกทำมาให้จับได้ถนัดมือความยาวของเนื้อไม้ทำมาจากต้นสนบริติชโคลัมเบียเป็นไม้เนื้อดีและถูกดัดแปลงให้เป็นปลายกระบอกปืน ความลับนี้น้อยคนนักที่จะรู้ ส่วนมืออีกข้างถือไปป์เพื่อลิ้มรสควันของสารที่กำลังลุกไหม้ ยืนฟังคนสนิทของตัวเองกล่าวรายงานเรื่องของจีเนียส หนึ่งในนักฆ่าที่คิดทรยศต่อองค์การนักฆ่า
"จากรายงานของคนที่แฝงตัวเข้าไป รายงานมาว่าจีเนียสเธอสูญเสียความทรงจำครับท่านผู้นำ" เดชคุณรายงานตามที่ได้รับมา
"สูญเสียความทรงจำ?" น้ำเสียงทุ้มต่ำเปล่งเสียงออกมาอย่างแผ่วเขาราวกับกำลังพูดกับตนเอง เขาคิดประโยคนั้นซ้ำไปซ้ำมา จนคนสนิทข้างกายอย่างเดชคุณพูดขึ้นมาอีกครั้ง
"ให้คนไปเก็บเลยไหมครับท่าน"
"จีเนียสเธอความจำเสื่อมแน่?.....ยังก่อน ฉันอยากจะรู้อะไรบางอย่างแล้วสิ" ประโยคแรกเขาเพียงแค่พูดเบากับตัวเองประโยคหลังหันข้างไปออกคำสั่งให้กับคนสนิท
"ครับท่านผู้นำ"
"คอยดูอยู่ห่างๆก่อน ถ้าไม่ได้สูญเสียความทรงจำจริงๆก็..ฆ่าทิ้งได้เลย"
"ครับท่านผู้นำ"
"เดี๋ยวก่อน! ส่งคนไปสอดแนมเพิ่ม"
"ได้ครับ"
โรงพยาบาล
"ทุกอย่างอยู่ในเกณฑ์ไม่ว่าจะเนื้อสมอง เส้นเลือดสมอง..ยกเว้นการสูญเสียความทรงจำ และหมอก็ยังฟันธงไม่ได้ว่าคนเจ็บจะสามารถจำได้เมื่อไหร่ ต้องขึ้นอยู่กับคนเจ็บและคนรอบตัวค่ะ"
หลังจากที่คุณหมอสาวแจ้งรายละเอียดเกี่ยวกับอาการปัจจุบันของคนที่นอนอยู่บนเตียงเรียบร้อยแล้ว เธอก็เดินออกไปจากห้องคนเจ็บโดยมีลูฟวร์เดินตามไปส่ง เพราะลูฟวร์มีเรื่องที่ต้องคุยกับคุณหมอสาวเป็นการส่วนตัวตามคำสั่งของไลออน
สองเท้าใหญ่เดินตรงไปที่เตียง เขาหยุดยืนมองหน้าเธออยู่สักพักก่อนจะถามคำถามออกไป
"เธอ! เป็นใครกันแน่" ไลออนถามคำถามออกไป สายตาคมก็ไม่วายที่จะจ้องจำผิดคนที่กำลังทำตาแป๋วใส่เขาอยู่
"อ้าว! คุณไม่รู้จักฉันหรอกเหรอแล้ว..คุณช่วยฉันไว้ทำไม" ดวยตากลมโตมองใบหน้าที่หล่อคมราวกับเทพบุตรหลุดออกมาจากนิยายก็ไม่ปาน 'หล่อจังว่ะ'
คาร์ลอส์ยกเก้าอี้เอามาให้นายใหญ่นั่งข้างๆกับเตียงของเธอ ก่อนจะยืนเงียบๆอยู่ด้านหลังของไลออน
"เธอเป็นลูกจ้างของฉัน.." ไลออนหยุดประโยคคำพูดไว้ ก่อนจะพูดประโยคถัดมาเมื่อเขานึกถึงแผนการดีๆที่อยู่ในหัว
"แต่เธอหนีฉันไปเพราะ...เธอหลอกฟันฉัน"
"...!!..." ตอนนี้ทุกอย่างราวกับนัดกันเงียบ เงียบจนได้ยินเสียงหัวใจของเธอที่มันกำลังเต้นโครมครามเธอนี่นะหลอกฟันผู้ชาย 'บ้าไปแล้ว' เธอนอนมองหน้าไลออนด้วยอาการช็อคไปชั่วขณะ รวมไปถึงคาร์ลอส์..และเขารู้งานเป็นอย่างดีก่อนจะเดินถอยหลังออกไปสามก้าวแล้วหันหลังเดินออกไปจากห้องพร้อมกับปิดประตูและยืนเฝ้าเงียบๆอยู่หน้าห้องคนเจ็บ
"ไง! อย่าบอกนะว่าจะหนีฉันอีก...กรองแก้ว"
"ฉัน...ไม่สิ จริงเหรอที่ว่าฉันหลอกฟันคุณแล้วหนี ฉันนี่นะ นี่คุณโกหกฉันอยู่หรือเปล่า" เมื่อกรองแก้วตั้งสติได้เธอก็ใส่ไลออนเป็นชุดใหญ่
ไลออนมองลึกเข้าไปในแววตานั้น ตอนนี้มันไม่เหมือนเธอในเมื่อก่อน ตอนนี้เธอราวกับเป็นเด็กที่ดูแล้ว...ชอบเถียง แถมยังดื้อตาใส ชอบทำหน้าราวกับ กระต่ายตื่นตูมตลอดเวลา มันยิ่งทำให้เธอดูน่ารักยิ่งกว่าสมัยตอนที่เป็นเลขาเขาเสียอีก
"นี่! อย่าเงียบสิตอบฉันมา"
"ออกจากโรงพยาบาลเมื่อไหร่ ฉันจะรื้อฟื้นความทรงจำของเธอให้เอง"
กรองแก้วมองที่ใบหน้าของไลออน ดูสินั่น..เขาแอบยิ้มในใจแน่ๆ ให้ตายสิ ผู้ชายคนนี้ทำไมดูเจ้าเล่ห์อย่างงี้นะ
"นี่! แล้วนายชื่ออะไร"
"แฟนเธอชื่อไลออน จำเอาไว้ให้ดีล่ะ"
หนึ่งสัปดาห์ต่อมา
ภายในห้องพักของไลออน
ไลออนในชุดเสื้อยืดสีขาวกับกางเกงยีนส์ในวันสบายๆ วันนี้เขาไปรับกรองแก้วออกจากโรงพยาบาลแล้วตรงมาที่ห้องพักทันที เขาเตรียมพร้อมทุกอย่างให้สมจริงราวกับว่าเขากับกรองแก้วอยู่ด้วยกันมานาน ไม่ว่าจะเป็นเสื้อผ้า เครื่องใช้ที่จำเป็นสำหรับผู้หญิง เขาเตรียมพร้อมทุกอย่าง พร้อมกับรูปถ่ายบนหัวเตียง ที่เขาเคยถ่ายกับกรองแก้วจริงๆ แต่นั่นเป็นเพียงรูปที่ช่างภาพได้แอบถ่ายเอาไว้และเขาเป็นคนขอซื้อภาพนั้นด้วยราคาที่แพงหูฉี่ พร้อมกับม้วนฟิมล์ทั้งหมดที่ช่างภาพคนนี้เคยตามถ่ายเอาไว้
กรองแก้วค่อยมองรอบๆก่อนจะไล่เดินดูแต่ละห้อง น่าแปลกที่เธอกลับไม่ได้รู้สึกว่าเคยอยู่ที่นี้มาก่อน หรือไม่อาจจะเป็นได้อย่างที่หมอบอกว่าเธออาจจะจำอะไรไม่ได้ เพียงแต่ต้องใช้เวลา จะมากจะน้อยขึ้นอยู่กับคนรอบข้างหรือในสถานที่ที่เธอเคยไป
"อยากนอนพักหรือเปล่า" ไลออนที่ยืนมองกรองแก้วอยู่นานตั้งแต่เธอไล่เปิดดูทุกห้อง รวมไปถึงเสื้อผ้าในตู้เสื้อผ้าและที่โต๊ะเครื่องแป้ง
"ไม่ดีกว่า ฉันนอนเยอะแล้ว"
"แทนตัวเองว่ากรอง"
"ค่ะกรองขออาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าก่อนนะคะ" เพราะเวลาที่เธออาบน้ำที่โรงพยาบาลมันไม่เหมือนกับการอาบน้ำที่บ้าน เธอรู้สึกแบบนั้น
"ได้สิ ฉันจะนั่งทำงานอยู่ที่ห้องทำงาน..ฝั่งตรงข้ามกับห้องนอนของเรา"
"เอ่อค่ะ" อยู่เธอก็รู้สึกถึงหัวใจที่เต้นแรงเมื่อได้ยินคำว่าห้องนอนของเรา แค่นั้นไม่พอเธอเริ่มรู้สึกความร้อนบนใบหน้าและมันกำลังจะล่ามลงไปตามร่างกาย ก่อนที่จะแสดงอาการให้คนตรงหน้าได้เห็น กรองแก้วเริ่มเดินเข้าห้องน้ำไปทันที
แกร๊ก!
"ทำไมหน้าแดงขนาดนี้นะ บ้าจริง" เมื่อกรองแก้วส่องกระจกบานใหญ่สิ่งที่เห็นไม่ผิดไปจากตอนแรกที่เธอรู้สึกได้ กรองแก้วค่อยๆหายใจเข้าและหายใจออกช้าๆ เพื่อให้หัวใจของเธอเต้นให้เป็นปกติ
ฟู่วว..
ใบหน้าหล่อคมถึงกับกระตุกยิ้มบางๆที่มุมปาก สายตาที่เขาใช้มองหญิงสาวนั้นเต็มไปด้วยความคิดถึง ถึงแม้ว่าเขาจะไม่รู้แน่ชัดว่าทำไมเธอต้องหนีไปจากเขา เพราะอะไรเธอต้องตีตัวออกห่างเมื่อเธอรับรู้ถึงความรู้สึกที่เขามีให้ และเรื่องนี้เขาต้องรู้ให้ได้ว่าเป็นเพราะอะไรกันแน่
ห้องทำงานของไลออนจะมีลิฟต์ที่สามารถลงไปได้ทุกชั้น และวันนี้เขาต้องลงไปจัดการกับคนที่แพ้พนันแล้วพาลทำลายข้าวของ แค่นั้นยังไม่พอยังจะคนคนนี้ลวนลามพนักงานของตนเองครั้งแรกยังให้อภัย แต่นี้มันเป็นครั้งที่สองแล้ว คนนี้ต้องถูกเขาจัดการขั้นเด็ดขาด
แบล็คลิสคงน้อยไป เขาจึงให้ลูกน้องสั่งสอนเล็กน้อยพอได้ให้นักพนันคนอื่นๆได้เห็นเป็นตัวอย่าง จะได้ไม่มีใครกล้าทำแบบนี้กับกาสิโนของเขาอีก
"นายใหญ่ครับ ผมหาคนที่จะมาคอยดูแลคุณกรองแก้วได้แล้วนะครับ" ลูฟวร์พูดขึ้นเมื่อทั้งคู่อยู่ด้วยกันในลิฟต์
"ไว้ใจได้ใช่ไหม"
"ครับนายใหญ่ คนนี้ผมให้เรฟช่วยคัดกรองมาอีกทีครับ"
- Writer
