ยายเลขาของท่านประธาน

"หอมจัง"

ติ๊ง....

เสียงประตู้ลิฟท์เปิดออก ปฐวีประคอง

มายมิ้นเข้ามาถึงห้องพัก แล้วพาเดินตรงไปยังโซฟาตัวใหญ่ ชายหนุ่มประคองหญิงสาวให้นั้งลง พอก้นถึงโซฟาหญิงสาวก็เลื้อยนอนลงทันที

"มิ้นนนน..ขอนอนตรงนี้นะคะ"เธอรู้สึกหนักหัวจนยกหัวไม่ขึ้น กระโปงเดสก็เปิดขึ้นไปถึงไหนต่อไหน ปฐวีรีบหันหน้าและเดินไปหยิบผ้าห่มในตู้มาห่มให้หญิงสาว

เขาเองก็ไม่ใช่พระอิฐพระปูน เธอจะรู้ไมว่าเขาต้องหักห้ามใจตัวเองแค่ไหน ชายหนุ่มไปหยิบผ้าชุปน้ำมาเช็ดหน้าเช็ดตาให้หญิงสาว

"อืมมม..."เสียงคางแบบขัดใจดังขึ้น มือก็พยายามปัดมือของชายหนุ่มออก

"เมาแล้วดื้อสะด้วยนะยายตัวแสบ"

ปฐวีพูดและยิ้มด้วยความเอ็นดู ความจริงจะนอนตรงนี้เลยก็ได้ เพราะโซฟาตรงนี้สามารถปรับออกให้เป็นเตียงที่ใหญ่นอนได้2 คนแบบสบายๆ เปิดม่านออกก็จะมองผ่านกระจกออกไปเป็นวิวที่มีแสงไฟระยิบระยับขอตัวเมื่อง แต่เขาก็อดเป็นห่วงหญิงสาวไม่ได้ ปฐวีเดินเข้าไปอาบน้ำในห้องพักและเดินออกมาดูหญิงสาวที่โซฟาอีกครั้ง จากฝั่งหนึ่งเธอกลิ่งมาอีกฝั่งจนเกือบจะตกโซฟา ปฐวีตัดสินใจไปหยิบหมอนกับผ้าห่มมาอีกชุดหนึ่งและนอนลงข้างหญิงสาว ยังไม่ทันได้นอนในท่าที่ถนัด มายมิ้นก็กลิ่งตัวเขามาหาเขา ชายหนุ่มอ้าแขนออกรับเธอเข้ามาอยู่ในออมกอดอย่างเต็มใจ เธอซุกหน้าเขาหา อกแกร่งของเขาทันที

"หอมจัง" เสียงดังอู้อี้อยู่ในอกเขา

(เฮ้อออ..นี้เราหลงรักเลขาตัวเองหรอเนีย)ปฐวีนอนคิด แล้วทั้งสองก็หลับไปในอ้อมกอดของกันและกัน

มายมิ้นขยับตัว ลืมตาตื่นด้วยความอยากลำบาก เธอยังรู้สึกมึนๆหัวอยู่ พร้อมกับทวนความทรงจำว่ากิอะไรขึ้น พอความทรงจำกลับมาครบ เธอถึงกับรีบลืมตาตื่นขึ้นมาทันที(ฉันเมา....แล้ว)เธอค่อยๆเงยหน้าขึ้นจากหมอนข้างที่เธอกอดมาทั้งคืน

(คุณปฐวี) เธอรีบยกมือปิดปากกลัวว่าจะมีเสียงเล็ดลอดออกมา

(เรานอนกับเขามาทั้งคืนเลยหรอ)ที่เธอเข้าใจว่าเธอกอดหมอนข้างที่แท้คือเขา

(ตายแล้วยายมิ้นแกทำอะไรลงไปเนีย) เธอรีบมองสำรวจตัวเอง พบว่าเธอยังอยู่ชุดเดิมอยู่ค่อยโล่งใจหน่อย มายมิ้นค่อยๆขยับตัวออกจากตัวเขารีบจัดเสื้อผ้าให้เข้าที่และค่อยย่องเข้าห้องตัวเอง ปฐวีค่อยๆลืมตาขึ้นพร้อมรอยยิ้มบนใบหน้า เขาตื่นนานแล้วแต่หญิงสาวในออมกอดยังหลับสบายอยู่เขาเลยยังไม่ขยับตัว พอมายมิ้นขยับตัวตื่นเขารีบหลับตา แกล้งหลับ เขาอยากรู้ ปฏิกิริยาของหญิงสาวว่าจะทำยังไงถ้าตื่นมาเห็นว่านอนอยู่กับเขา

9.00น

มายมิ้นค่อยๆ แง้มประตูออกมาจากห้อง มองสำรวจดูว่าปฐวีอยู่ตรงไหนของห้อง ในห้องว่างเปล่า ค่อยโล่งใจหน่อยเขาคงเข้าห้องส่วนตัวไปแล้ว มายมิ้นนั้งทบทวนเรื่องเมื่อคืนอยู่ ไม่รู้ว่าเธอทำเรื่องน่าอายอะไรไว้บ่าง จะทำหน้ายังไงเมื่อเจอกับท่านประธาน

"เฮ้อออ...ฉันจะทำยังไงดีเขาจะไล่ฉันออกไม ยายมิ้นเอ้ยยยยย" หญิงสาวส่าย

หน้าไปมา เสียงประตู้ห้องของปฐวีเปิดออกมา มายมิ้นใจเต้นเเรงขึ้นมาทันที

ปฐวีเดินมานั้งลงข้างๆมายมิ้น

"11.00 ประชุม คุณเตียมเอกสารครบหรือยัง"เขาถามขึ้น

"ร..เรียบร้อยแล้วค่ะ"มายมิ้นตอบ ตะกุกตะกัก

"ผมสั่งให้ห้องอาหารทำข้าวต้มขึ้นมาส่งเดี๋ยวทานแล้วเราลงไปตรวจงานกันต่อ

คุณไหวไม"

"ไหวค่ะ"

"ส่วนเรื่องเมื่อคืน..."

"มิ้นต้องขอโทษด้วยนะคะที่ทำให้คุณออ..ที่เป็นภาระให้คุณ"ปฐวียังพูดไม่จบ มายมิ้นรีบส่วนออกไปทันที เธอไม่รู้ว่าเขาจะพูดอะไร เขาอาจไม่พอใจเธอก็ได้

ปฐวีเลิกคิ้วมองหญิงสาวตรงหน้า ถ้าเป็นผู้หญิงคนอื่นคงเรียกร้องให้เค้ารับผิดชอบแล้ว (นี้ฉันไม่มีความหมายกับเธอเลยหรอมายมิ้น)ชายหนุ่มคิดในใจ

"ผมยังไม่ได้ว่าอะไรคุณเลย"ปฐวีพูดแล้วก้มหน้าเข้าไปจนชิดหน้าหญิงสาว

"และที่สำคัญผมไม่เคยมองคุณเป็นภาระ"พร้อมกับมองสบตาหญิงสาว

มายมิ้นหน้าเเดงใจเต้นแรง จนจะหลุดออกมาจากอก ปฐวีถอยออกไปนั้งที่เดิม

ติ๊งต๊อง... เสียงกดออดดั่งที่หน้าประตู้

มายมิ้นรีบลุกไปเปิดประตู ไม่ว่าใครที่มาตอนนี้เธออยากจะตะโกนขอบคุณดังๆ ที่เข้ามาขัดจังหวะได้พอดีๆ

"อาหารที่ท่าประธานสั่งไว้ค่ะ"

พนักงานมาพร้อมกับรถเข็น มายมิ้นจงหลบให้พนักงานเข็นรถเข้าไปที่โต๊ะอาหาร หลังจากที่ทั้งสองทานข้าวก็ลงมาตรวจงานด้านล้างก่อนจะมีประชุมอีกรอบตอน11.00น

"กำหนดการวันนี้ มีประชุม 11.00.

มีนัดดูที่แปลงใหม่ที่...xxx...ตอน 14.00น

มีนัดทานข้าวกับผู้ถือหุ้น 19.00น

คุณวีมีอะไรให้แก้ไขไมค่ะ"

ระหว่างอยู่ในลิฟท์มายมิ้นอ่าน

กำหนดการให้ชายหนุ่มทราบ

"ตามนั้นได้เลย"ชายหนุ่มกล่าว พร้อมกับประตู้ลิฟท์ที่เปิดออกพอดี

"สวัสดีค่ะคุณปฐวี"เสียงแหลมๆของคุณผู้จัดการกล่าวต้อนรับ

"สวัสดีครับ"ปฐวีกล่าวตอบ

"วันนี้เราเริ่มกันที่แผนกการตลาดนะคะ"

ปฐวีพยักหน้ารับ

ทุกอย่างผ่านไปได้ด้วยดี หลังประชุมเสร็จ ประธานหนุ่มกับเลขาสาวก็ขึ้นมาเปลี่ยนเสื้อผ้าบนห้องพักเพื่อออกไปดูงานกลางแจ้ง

มายมิ้นมาในชุดกางเกงผ้า ทรงบอยสีเทา คาดด้วยเข็มขัดเส้นเล็กสีดำ ทับในด้วยเสื้อเชิ้ตสีฟ้าอ่อน พร้อมกับกระเป๋าผ้า 1 ใบ เงยหน้าขึ้นก็พบกับสายตาทองปฐวีมองอยู่

"ชุดนี้ไม่เหมาะหรอค่ะ"มายมิ้นถามพร้อมกับก้ม สำรวจตัวเองอีกรอบด้วยความไม่มั่นใจ

"เหมาะ"ชายหนุ่มตอบยิ้มๆ

"แล้วมองทำไม่ค่ะ"มายมิ้นพูดขึ้นพร้อมกับทำหน้างอนึกว่าตัวเองแต่ตัวไม่เหมาะสมสะอีก

"น่ารักดี ก็เลยมอง"ชายหนุ่มกล่าว

หญิงสาวหน้าแดงขึ้นมาทันที(บ้า...บทจะชมก็ชม)มายมิ้นคิดในใจ

"เออ..เราไปกันเถอะค่ะ"หญิงสาวกล่าวพร้อมกับเดินนำออกมายังลิฟท์ ชายหนุ่มมองตามด้วยสายตาที่มีแต่เขาเท่านั้นที่รู้ว่าเขาคิดอะไรอยู่

ที่ดินขนาด 20ไร่ ติดแม่น้ำ ปฐวีและทีมงานสำรวจ พูดคุยกันอยู่พักใหญ่ จงได้ข้อสรุป ในรายละเอียดต่างๆอากาศที่ร้อนจัดๆก็ไม่เป็นอุปสรรคของพวกเขา เขาให้เธอยืนรออยู่ใต้ต้มใหญ่ ดีที่ยังพอมีลมพัดมาอยู่บ้าง ปฐวีกำลังเดินกลับมาจุดที่หญิงสาวรออยู่ เขายังอยู่ในชุดที่เข้าประชุมเมื่อเช้า เพียงแต่ถอดเสื้อสูทไว้บนรถ เหลือเสื้อเชิ้ตสีขาวเขาพับแขนเสื้อขึ้นมาถึงศอก ใส่มวก 1ใบพร้อมกับแวนตาดำ บนใบหน้ามีเหงื่อเกาะอยู่เต็มไปหมด มาถึงมายมิ้นส่งน้ำให้เขา พร้อมกับผ้าเช็ดหน้า ชายหนุ่มรับน้ำมากระดกด้วยความกระหายพร้อมกับถอดแว้นออก

"เช็ดให้ผมหน่อย"ชายหนุ่มพูดพร้อมกับ หลับตาปี๋เพราะเหงื่อเริ่มไหลเข้าตา

มายมิ้นไม่มีทางเลือกจำใจต้องเดินเข้าไปใกล้ยืด เขย่งปลายเท้าขึ้นเพื่อซับเหงื่อให้เขา กลิ่นหอมอ่อนๆจากตัวหญิงสาวทำให้เขารู้สึกดีเป็นพิเศษ หญิงสาวโทรให้รถวนมารับเขาและเธอตรงจุดที่พวกเขาอยู่ พอขึ้นรถมาได้สักพัก ชายหนุ่มก็สั่งงานที่ต้องดำงานต่อให้หญิงสาว และสั่งคนขับให้ไปห้างที่ใหญ่ที่สุดในจังหวัด

มายมิ้นไม่ได้ถามอะไร คิดว่าเขาคงไปซื้อของใช้จำเป็นหรืออะไรสักอย่าง เธอเลยก้มหน้าก้มตาทำงานบนไอเเพดต่อ

ณ ห้างหรูใจกลางเมือง

"คุณวีจะซื้อของหรอค่ะ"มายมิ้นเอ่ยถามเพราะเขาไม่พูดอธิบายอะไรให้เธอได้รู้เลย

"ใช่"เขาตอบสั้นๆ

"งั้นเรานัดเจอกันที่รถตอนกี่โมงดีค่ะ"

"คุณไปกับผมด้วย"เขาพูดพร้อมกับก้าวลงรถ มายมิ้นรีบก้าวตามลงมา

(เจ้านายสั่งก็ต้องไปหรือเปล่า)มายมิ้นคิดในใจ ชายหนุ่มเดินไปที่ห้องเสื้อหรูชื่อดัง

"สวัสดีค่ะคุณปฐวี"เสียงของผู้ชายแต่ใจเป็นหญิงกล่าวขึ้นหลังจากที่ปฐวีเปิดประตูเข้าไป

"วันนี้ลมอะไรหอบท่านประธานหนุ่มสุดหล่อมาถึงนี้ได้ค่ะ"สาวสองจีบปากเอ่ยถาม

"อุ้ยๆ แม่กวางน้อยคนนี้คือใครเอ่ยยยย"

"สวัสดีค่ะ"มายมิ้นยกมือสวัสดีพร้อมกับส่งยิ้มไปให้

"สวัสดีจ้ะ สวยนะคะยิ้มก็ยิ่งสวย"

ประโยคหลังคุณพี่เขาหันไปพูดเอาใจกับปฐวี ต้องไม่ธรรมดาเเน่นอนถ้าปฐวีจะพามาเองแบบนี้

"หาชุดให้หน่อยสำหรับใส่งานเลี้ยงพร้อมเครื่องประดับและรองเท้า"

"ได้เลยค่าาา...สวยๆแบบนี้สบายมากค่ะเชิญคุณวีนั้งรอที่ห้องห้องรับรองก่อนนะคะ"

มายมิ้นยืนงงทำอะไรไม่ถูก จะถามชายหนุ่มเขาก็ไม่อยู่ให้ถามแล้ว ได้แต่เดินตามคุณพี่สาวสองเข้าไปด้านใน 30 นาทีผ่านไป หญิงสาวก็เดินออกมาหาชายหนุ่มที่ห้องรับรอง

"เรียบร้อยดีใช่ไม"ชายหนุ่มเอ่ยถาม

"เรียบร้อยดีค่ะ แต่ท่านประธานจะไมบอกหน่อยหรอค่ะว่าดิฉันจะไปไหนอะไรยังไง"ฟังจากสรรพนามที่เรียกเขา ชายหนุ่มรู้ได้ทันทีว่าเธอโกรธเขา

"เดียวไปคุยกันในรถ"ชายหนุ่มตอบ

พอดีกับคุณพี่สาวสองเปิดประตูเข้ามาพร้อมถุงกระดาษขนาดใหญ่ 2 ถุง

"เรียบร้อยค่ะคุณวีรับรองจะต้องมีแต่คนอิจฉาคุณวีแน่นอนค่ะ"

(คุณพี่ก็พูดสะเวอร์)มายมิ้นคิดในใจ

ปฐวียื่นบัตรเงินสดให้เจ้าของห้องเสื้อ

คุณพี่เขายิ้มหน้าบาน (แน่ละสิมีแต่ของแพงๆ)มายมิ้นคิดในใจ

"รอสักครู่นะคะ"คุณพี่สาวสองรับบัตรและเดินออกไป มายมิ้นยังนั้งหน้างออยู่ที่เดิม

"หิวหรือยังเราไปหาอะไรกินกันก่อนไมค่อยกับโรงแรม"ชายหนุ่มเอ้ยถามอย่างเอาใจ

พอพูดถึงของกินมายมิ้นยิ้มออกทันที

"คุณวีอยากทานอะไรดีค่ะ"ถามด้วยความ กระตือรือร้น

"อะไรก็ได้ผมให้คุณเลือก"

(พูดแล้วนะ)มายมิ้นคิดในใจ พร้อมรอยยิ้มเจ้าเล่ห์