ยายเลขาของท่านประธาน

หายตัวไป

"ครับคุณปฐวี"ผู้ช่วยประจำสาขากับหัวหน้า รปภ พร้อมลูกน้องอีก3 คน วิ่งหน้าตาตื่นเข้ามา ท่านประธานไม่เคยมีคำสั่งเรียกพบด่วนแบบนี้ ต้องมีเหตุการณ์ไม่ปกติเกิดขึ้นแน่ๆ

"เลขาผมหายตัวไปตอน 12.20นหลังจากเธอเดินออกไปจากห้องนี้"ทุกคนขมวดคิ้ว

"เป็นไปได้ไงครับ โรงแรมเราไม่เคย เกิดเหตุการณ์ที่ไม่ดีแบบนี้นะครับ"

"มันเกิดขึ้นแล้ว"ปฐวีกล่าวเสียงเครียด"

"ผมให้เวลาพวกคุณ 10 นาที ผมต้องได้รับความคืบหน้า"ปฐวีลุกขึ้น

"ผมจะไปรอที่ออฟฟิศ แล้วให้ รปภ 1 คนคุมตัวผู้จัดการไปที่ออฟฟิศผม จัดการยึดโทรศัพท์เขาไว้ด้วย"ทุกคนมองหน้ากันแล้วมองไปยังศศิ เรื่องนี้ต้องไม่ธรรมดาแล้ว

"ครับหลังเสร็จธุระผมจะให้คนคุมตัวไปส่งให้ครับ"เป็นอันรู้กันว่าต้นเรื่องคือเธอ

"เรื่องนี้ต้องเงียบที่สุดเข้าใจใช่ไม"

ทุกคนตอบพร้อมกัน

"เข้าใจครับ"

ปฐวีเดินไปหยิบกระเป๋าของมายมิ้นแล้วเดินออกไปด้วยใบหน้าเคร่งเครียด

10นาทีผ่านไป

"ได้เรื่องแล้วครับ คุณมิ้นถูกขังอยู่ในห้องเก็บของที่แผนกทำความสะอาดครับ"

ปฐวีได้ยินแบบนั้นก็รีบเดินพวดออกไปทันทีโดยมีผู้ช่วยวิ่งตามไปติดๆ

มายมิ้นยกนาฬิกาข้อมือขึ้นมาดูเวลาผ่านไปจะชัวโมงแล้ว เธอตะโกนจนเริ่มเจ็บคอ เเต่ก็ไม่มีวีแววว่าประตู้จะเปิดออก เขาจะรู้ไมว่าเราหายไป

ฮึก...ฮือๆๆ

เสียงสะอื้นจากหญิงสาว เขาจะตามหาเราไม

"มิ้น..คุณอยู่ในนี้หรือป่าว"

เหมือนเสียงสวรรค์ดังขึ้น เธอจำได้ทันทีว่าเป็นเสียงของปฐวี

"คุณวี มิ้นอยู่ในนี้ช่วยมิ้นด้วย"เสียงตะโกนปนเสียงสะอื้นดังออก มันทำให้เขา เจ็บแปลบในใจ

"คุณถอยออกจากประตู้ก่อน"

"ค่ะ"เสียงเธอตอบมา

"พังประตูเข้าไป"เนื่องจากมีโซ่ล็อกอยู่ชายหนุ่มจงสั่งให้พังประตู ธีมช่างถูกเรียกตัวด่วน พร้อมกับ ทีมรปภ ช่วยกันงัดประตูเข้าไป พอประตู้เปิดออก ปฐวีวิ่งเข้าไปคนแรก ภาพที่เห็นคือเลขาของเขายืนตัวสั่นอยู่กลางห้องเล็กๆที่มีของที่ไม่ได้ใช้เต็มไปหมด ชายหนุ่มรีบวิ่งไปกอดเลขาสาวไว้แน่น ทุกคนในที่นั้นมองหน้ากันเป็นผู้ช่วยหนุ่มที่ดันให้ทุกคนถอยออกไป รวมทั้งตัวเค้าด้วย พนักงานที่เห็น เหตุการณ์ต่างตกใจว่าเกิดอะไรขึ้น

"คุณวี"หญิงสาวกอดชายหนุ่มไว้แน้น

น้ำตาเปียกชุ่มขนตา

"ผมขอโทษ"ชายหนุ่มกล่าว เขารู้สึกผิดที่ปล่อยให้เหตุการณ์แบบนี้เกิดขึ้นกับเธอ

"ไม่ใช่ความผิดของคุณนิค่ะ"หญิงสาวกล่าว มันดึงสติของเขาขึ้นมาทันทีเรื่องนี้ต้องมีคนรับผิดชอบ

ชายหนุ่มประคองหญิงสาวออกมาและสั่งให้รื้อห้องนี้ทิ้ง เขาพาหญิงสาวเข้าไปในออฟฟิศที่มี รปภ คุมตัวศศินั้งอยู่

เสียงประตู้เปิด ปฐวีพามายมิ้นเดินเข้ามา

ตามมาด้วยผู้ช่วยและ รปภ อีก 2คน

ศศิหน้าเสีย

ชายหนุ่มพาหญิงสาวมานั้งลงตรงเก้าอี้ที่มีโต๊ะใหญ่อยู่กลางห้อง โดยมีศศินั้งอยู่ฝั่งตรงข้าม และมี รปภ ยืนคุมอยู่ด้านหลัง

มายมิ้นมองด้วยความงุนงงว่ามันเกิดอะไรขึ้น ทำไมศศิมานั้งอยู่ตรงนี้

"พูดมาาาา.."ปฐวีมองหน้าศศิแล้วกล่าวขึ้นเสียงดังจนทุกคนตกใจ

"พะ พะ...พูดอะไรค่ะศศิไม่รู้เรื่องคุณมีหลักฐานอะไรมากล่าวหาศศิได้"ผู้จัดการสาวหน้าซีดแต่ก็ยืนกระต่ายขาเดียว

"ได้เธอถามหาหลักฐานหรอ"

ก๊อกกกๆๆๆ

"ได้ตัวมาแล้วครับ" ประตูเปิดพร้อม รปภ 2 คนกับพนักงานหญิงคนหนึ่ง

มายมิ้นมองพนักงานหญิงคนนั้นตาเขม่น

พอจะคาดเดาเหตุการณ์ได้บ่าง แต่ก็ยังไม่พูดอะไรปล่อยให้เป็นหน้าที่ของปฐวีไปก่อน

รปภ ลากเก้าอี้ออกให้พนักงานหญิงนั้งลงข้างๆศศิ เธอไม่กล้ามองปฐวีกับมายมิ้นได้เเต่ก้มหน้า พอได้นั้งลงข้างศศิแค่นั้นแหละ

"คุณศศิต้องช่วยดิฉันด้วยนะคะ"

พนักงานสาว เขย่าแขนศศิแล้วพูดเสียงดัง

"อะไรของแก อย่ามายุ่งกับฉันนะฉันไม่รู้เรื่อง"ศศิร้องขึ้นพร้อมกับปัดมือของพนักงานหญิงคนนั้นออก

"ทำไมคุณพูดอย่างนี้ละค่ะ คุณเป็นคนสั่งให้ดิฉันทำแถมยังบอกว่าถ้าโดนจับได้คุณจะรับผิดชอบคนเดียวไงค่ะ"

"หุบปากแกไปเลยนะ แกมีหลักฐานอะไรว่าฉันสั่งให้แกทำ"ศศิคิดจะเอาตัวรอดคนเดียว

"เธอ..เล่ามาโทษหนักจะได้เป็นเบา"ปฐวีชี้ไปที่พนักงานหญิง

"คุณศศิค่ะ คุณศศิใช้ให้ดิฉันไปหลอกคุณเลขาว่าท่านประธานให้ไปดูของเพื่อที่จะเอามาเป็นของขวัญให้แขกท่านประธาน พอคุณเลขาเข้าไปแล้วให้ขังคุณเลขาไว้ด้านใน"ที่เธอยอมทำตามเพราะศศิเป็นคนฝากเธอทำงาน แถมเธอยังขู่ด้วยว่าถ้าไม่ช่วยเธอเธอจะไล่ออก

"หุบปากแกเดียวนี้นะ"ศศิตะโกนขึ้น

"เธอนั้นแหละหุบปากศศิ"ปฐวีพูดขึ้น

"เธอถามหาหลักฐานใช่ไม โรงแรมของฉันระดับ5ดาว เธอคิดว่าระบบรักษาความปลอดภัยของฉันมันจะต้องดีขนาดไหน"

"นี้ครับท่าน"หัวหน้า รปภ กล่าวพร้อมกับยก คอมพิวเตอร์ Notebookมาว่างไว้บนโต๊ะ พร้อมกับกดเปิดคลิป จากกล้องวงจรปิดชัดเจนทั้งภาพและเสียงทั้งตอนที่ศศิพูดกับพนักงานหญิงทั้งตอนที่พนักงานหญิงหรอกพามายมิ้นไปที่ห้องนั้น

"ชัดพอไม"ปฐวีเอ่ยขึ้น

ศศินั้งเงียบใจตกไปอยู่ตาตุ่ม ปฐวีหยิบโทรศัพท์ขึ้นมากดโทรออก

"ไอกันมึงส่งลูกน้องมึงมาที่โรงเเรมกูที"

(........ปลายสายตอบกลับ)

"ขอบใจ"ปฐวีกล่าวก่อนจะวางสาย

ศศิได้ยินแบบนี้ก็ยิ่งกลัว ทำอะไรไม่ถูก

"คุณวีจะแจ้งตำรวจจับศศิหรอค่ะ คุณลืมไปหรือป่าวค่ะว่าศศิเป็นคนของ

คุณปรเมศ ผู้ถือหุ้นกับเลขาคุณจะเลือกใคร"หมดหนทางเลยใช้ไม้ตาย แต่หารู้ไมนั้นยิ่งเพิ่มความโกรธให้กับปฐวีเข้าไปอีก

ปฐวีลุกขึ้นตบโต๊ะ

ปังงง....

"ดี เธอคิดว่าเธอเล่นอยู่กับใคร โทรตามคุณปรเมศมาที่นี้เดี๋ยวนี้"ชายหนุ่มหันไปบอกผู้ช่วยหนุ่ม

"ครับ"ผู้ช่วยหนุ่มขานรับแล้วเดินออกจากห้องไป มายมิ้นเห็นสถานะการไม่ดีกลัวชายหนุ่มจะมีปัญหากับหุ้นส่วน

"คุณวีค่ะมิ้นว่า...."

"ในเมื่อเขาอยากรู้ว่าผมจะเลือกใคร ผมจะเลือกให้เขาดูเป็นขวัญตา"ปฐวีหันมาพูดกับมายมิ้นอย่างอ่อนโยน

"คุณเจ็บตรงไหนหรือป่าว คุณจะไปพักบนห้องก่อนไม ผมเคลียร์ตรงนี้เสร็จผมตามไป"

"มิ้นไม่เป็นไรค่ะ ค่อยขึ้นพร้อมกันก็ได้ค่ะ"ชายหนุ่มพยักหน้ารับ

ศศิเห็นภาพตรงหน้าแล้วอยากจะกรี๊ดๆๆ

ก๊อกกกๆๆๆ

เสียงเคาะประตูดังขึ้น ประตู้เปิดเข้ามา

"เกิดอะไรขึ้นครับ"ปรเมศถามขึ้น

"คุณเมศ...คุณเมศต้องช่วยศศินะคะ คุณวีเขาแจ้งตำรวจจับศศิค่ะ"ศศิพูดด้วย น้ำเสียงออเสาะแบบที่เธอเคยทำกับปรเมศบ่อยๆแล้วมันก็ได้ผลทุกครั้ง

"นี้มันอะไรกันครับคุณปฐวีทำแบบนี้มันจะไม่มากไปหน่อยหรอครับ"ปรเมศกล่าวขึ้น ศศิแอบยิ้มในใจมองเห็นโอกาสรอดสว่างขึ้น

"อะไรคือมากไปคุณปรเมศ คุณถามคนของคุณหรือยังว่ามันเกิดอะไรขึ้น และที่สำคัญคุณอย่ามาใช้น้ำเสียงแบบนี้กับผม"

ปฐวีหันไปหาหัวหน้า รปภ พร้อมกับพยักหน้าให้เปิดคลิปกล้องวงจรปิด ปรเมศยืนดูคลิปนั้นถึงกลับพูดไม่ออก เขารู้ว่าตัวเขาเองเล็กนิดเดียวถ้าเทียบกันกับปรเมศ

"แถมคนของคุณยังขู่ผมด้วย ที่ผ่านมาผมให้เกียรติคุณมาตลอด ผู้ถือหุ่นรายเล็กรายใหญ่ผมไม่เคยเลือกปฏิบัติคุณเองก็รู้ว่าอะไรเป็นอะไร"

ปรเมศหันไปมองหน้าศศิ ศศิถึงกับหน้าเจื่อน

"พรุ่งนี้คุณไปทำเรื่องถอนหุ้นของคุณออกไปซะ"

ปรเมศหน้าเสีย

"คุณปฐวีครับเราค่อยพูดค่อยจากันดีกว่านะครับเดี๋ยวผมจะสั่งสอนผู้หญิงคนนี้ให้"

"ผมใจดีมามากเเล้ว หรือคุณจะอยู่รวมรับผิดชอบกับคนของคุณด้วยก็ได้นะ เพราะเจ้าหน้าหน้าจะใกล้ถึงแล้ว" พอได้ยินแบบนันปรเมศก็แทบจะล้มทั้งยืนที่นี้เป็นบ่อเงินบ่อทองของเขาเลยก็ว่าได้ หุ้นแค่เล็กน้อยของเขาแต่ได้ปันผลมากกว่าหุ้นไม่รู้กี่เท่า ไหนจะตำแหน่งที่เขามีในบริษัทนี้อีกถ้าเขาถอนหุ้นก็เท่ากับพ้นตำแหน่งไป

"โถ้เว้ยย.."ปรเมศร้องสบบกำลังจะเกินออกจากห้องไป

ศศิรีบวิ่งไปเกาะแขนปรเวศไว้

"คุณเวศจะปล่อยศศิไว้ที่นี้ไม่ได้นะคะ"ศศิกล่าวเสียงสั้น

"อีตัวซวย"ปรเมศตวาดขึ้น

เปี๊ยะ...เสียงฝามือกระทบกับหน้า ศศิล้มลงทันที มายมิ้นถึงกับตกใจ ปฐวีจับมือเลขาไว้เเน้นเหมือนเป็นการส่งผ่านกำลังใจ

"มึงอย่ามายุ่งกับกูอีกจะไปตายที่ไหนก็ไป"ศศิร้องไห้กอดขาปรเมศไว้ เขาสบัดขาออกและเดินออกไปทันทีพร้อมกับเจ้าหน้าตำรวจเข้ามาถึง ศศิหน้าถอดสีกลัวไปหมด เธอหันไปหามายมิ้นหวังจะขอร้องให้หญิงสาวช่วยพูดกับปฐวีให้

"อย่าแม้แต่จะคิด"ปฐวีมองออก

"ไม่มีใครช่วยเธอได้ นี้มันโรงแรมของฉันแต่เป็นพนักงานของฉันที่ก่อความไม่สงบ ถ้าเรื่องนี้แพร่งพรายออกไปโรงแรมฉันจะเสียหายเเค่ไหน เธอจะเอาอะไรมารับผิดชอบไหว"กล่าวจบปฐวีก็หันไปหาผู้ช่วยหนุ่ม

"ฝากจัดการทางนี้ต่อด้วย แจ้งทุกข้อกล่าวหาร้ายเเรงได้เลย"

"รับทราบครับ"