ยายเลขาของท่านประธาน

เริ่มมีใจ

มายมิ้นเคาะประตู แล้วเปิดเข้าไปเห็นแม่บ้านกำลังเก็บถาดอาหาร ปฐวีกับประเวศนั้งคุยงานอยู่ที่โต๊ะใหญ่ท่านประธาน กำลังเดินผ่านไปที่โต๊ะตัวเอง

"ผมขอกาแฟเลยนะ"ปฐวีกล่าว มายมิ้นหันกลับมาตอบ

"ค่ะ คุณเวศจะรับด้วยไมคะ" ท้ายประโยคมายมิ้นหันไปถามประเวศ

"ดีเหมือนกันครับ ของผมกาแฟดำไม่น้ำตาลเหมือนกันครับ"ประเวศตอบพร้อมรอยยิ้มเหมือนเคย มายมิ้นพยัคหน้ารับทราบแล้วเดินออกไป

"สนิทกันเร็วจังเลยนะ"ปฐวีพูดขึ้น

"ก็แน่ละครับ สวยขนาดนี้ต้องรีบตีสนิทไว้ก่อน"ประเวศตอบกลับ แบบกวนอารมณ์คนถามสุดฤทธิ์

ช่วงบ่านผ่านไปได้ด้วยดี มายมิ้นทำหน้าที่เลขาประจำตัวท่านประธานได้ดีเกินคาด ทั้งงานเอกสาร การพูดคุยกับลูกค้า ในเวลางานปฐวีกับมายมิ้นแทบจะตัวติดกันตลอดเวลา ท่านประธานไปไหนเลขาก็ต้องตามไปด้วยทุกที่ ตกเย็นสมรศรีก็ชวนมายมิ้นกลับด้วยกัน เนื่องจากทั้งสองพักอยู่คอนโดเดียวกัน มายมิ้นอ้ำอึ้ง ด้วยความเกรงใจ แต่ก็ไม่รู้จะปฏิเสธยังไง สมรศรีจงลากแขนมายมิ้นขึ้นรถไปด้วยกันจนได้

เวลาผ่านไปเข้าเดือนที่3 มายมิ้น พิสูจน์ตัวเองให้ทุกคนได้เห็นแล้วว่าเธอ สามารถทำงานได้อย่างดี ไม่มีบกพร่อง

สร้างความพึงพอใจให้กับปฐวีไม่น้อย แต่ก็แอบขัดใจที่เลขาของเขาเว้นระยะห่างกับเขาเกินไปแต่เขาก็ไม่แสดงออกให้เห็น เก็บไว้และแอบมองเลขาสาวคนสวยอยู่เงียบๆ

เช้าวันต่อมา...

หลังจากทุกคนประจำโต๊ะทำงานในห้องท่านประธานแล้ว

"พรุ้งนี้คุณต้องออกไปดูงานกับผมที่ต่างจังหวัด 4 วัน"ปฐวีกล่าว โดยที่ตัวเขาเองยังก้มหน้าเซ็นเอกสานบนโต๊ะอยู่

เสียงของประเวศตอบกลับมา

"ครับผม"

"ไม่ใช่คุณประเวศ"ปฐวีพูดขัดขึ้น

"อ่าว"ประเวศ อุทานขึ้นด้วยสีหน้างงๆ ปกติเค้าจะติดตามปฐวีออกต่างจังหวัดอยู่ตลอด เพราะปฐวีไม่ชอบสนิทกับลูกน้องที่เป็นผู้หญิงมากเกินไป ถึงแม้จะเป็นเลขาส่วนตัวก็ตาม

มายมิ้นเงยหน้ามองไปที่ปฐวีพร้อมกับปฐวีเงยหน้าและหันมาสบตากันพอดี

มายมิ้นรู้สึกใจเต้นแรง(หยุดยายมิ้น ตั้งสติแค่สบตากับเขาทำไมต้องตื่นเต้นด้วย)มายมิ้นเรียกสติตัวเอง

"คงไม่ติดปัญหาอะไรใช่ไม"ปฐวีกล่าวขึ้น

"ไม่มม..ติดปัญหาอะไรค่ะ"มายมิ้นตอบแล้วรีบหลบสายตาของเขาทันที

"ส่วนคุณประเวศ ผมฝากดูแลงานทางนี้ด้วย"ปฐวีหันไปพูดกับประเวศ

"คร๊าบบบบ..ผมท่านประธาน ไม่ต้องห่วงงานทางนี้เลยครับ"ประเวศตอบและส่งสายตาแบบมีเลศนัยไปยังปฐวี แต่ปฐวีหาได้สนใจทำทีก้มหน้าทำงานต่อ

ตอนบ่ายก่อนเลิกงานประเวศออกไปติดต่องานให้ปฐวีก่อนหน้านั้นแล้ว ในห้องจึงเหลือกันอยู่ 2 คน

"พรุ้งนี้เช้า8.00น ผมจะแวะไปรับคุณที่ คอนโดแล้วออกเดินทางเลย คุณไม่ต้องเข้ามาที่บริษัท"ปฐวีกล่าว

"ค่ะ"มายมิ้นพยักหน้าตอบรับ

"อาจจะต้องออกตรวจไซต์งาน เตรียมตัวไปให้พร้อมด้วยละ"

"รับทราบค่ะ"มายมิ้นตอบรับอีกครั้ง

ถึงเวลาเลิกงาน 17.00น มายมิ้นยังก้มหน้าก้มตาทำงานอยู่

"ถึงเวลาเลิกงานแล้ว"ปฐวีพูดขึ้น

มายมิ้น ยกนาฬิกาข้อมือขึ้นมาดูเวลา ตายแล้วเธอมัวแต่รีบจัดเตียมเอกสารให้เสร็จก่อนออกเดินทางพรุ้งนี้ จนลืมดูเวลา

"ดิฉันขอ เคลียร์เอกสารตรงนี้ให้เสร็จก่อนค่ะ"มายมิ้นกล่าว แล้วได้กด โทรศัพท์บอกสมรศรีให้กลับไปก่อนเลยไม่ต้องรอ เดี๋ยวเธอขึ้นรถเมล์กลับเอง

แล้วเธอก็หันมาก้มหน้ารีบจัดการงานตรงหน้าให้เสร็จ เวลาผ่านไปนานเท่าไหร่ไม่รู้

"เสร็จสักที"มายมิ้นพูดขึ้นพร้อมกับ บิดตัวไล่อาการเมื่อยพร้อมกับยิ้มออกมาด้วยความดีใจจะได้กลับบ้านสักที โดยลืมไปว่าปฐวีก็นั้งทำงานอยู่ในห้องด้วย

ทุกอิริยาบถของมายมิ้นอยู่ในสายตาของเขาตลอด จนเขาอดไม่ได้ที่จะยกยิ้มที่มุมปาก ส่วนมายมิ้นเงยหน้าขึ้นมาเจอปฐวีนั้งอยู่ที่โต๊ะทำงานถึงกับตกใจ เธอมั่วแต่ก้มหน้าก้มตาทำงานไม่ทันสังเกตุว่าท่านประธานยังไม่กลับบ้าน

"ขอโทษค่ะ ดิฉันนึกว่าคุณวีกลับไปแล้ว"

มายมิ้นพูดพร้อมกลับส่งยิ้มแห้งๆไปให้

"ตามสบาย"ปฐวีกล่าว มายมิ้นรีบเก็บของปิดคอมพิวเตอร์

"ดิฉันขอตัวกลับก่อนนะคะ" พูดพร้อมกับกำลังจะเดินออกจากห้อง

"เดี๋ยวผมไปส่ง"ปฐวีพูดขึ้น มายมิ้นรีบ ปฏิเสธทันที

"ไม่เป็นไรค่ะเดี๋ยวดิฉันขึ้น รถเมล์กลับเองได้ค่ะ"

"คุณไม่เห็นหรอว่าข้างนอกฝนตกหนัก"

มายมิ้นมองออกไปนอกหน้าต่าง ฝนตกหนังจริงๆด้วย (เอาไงดียายมิ้นเอ้ย...)ความจริงเธอยอมนั้งรถเมล์กลับบ้านดีกว่าที่ต้องนั้งรถไปกับเขาสองคน มันรู้สึกแปลกๆที่จะได้อยู่ใกล้กันกับเขา

"แต่ว่า..."

"รอผม 10นาที"พูดยังไมทันจบ ปฐวีก็พูดสวนขึ้น

"ค่ะ"มายมิ้นได้เเต่ตอบรับเสียงอ่อยๆ 10นาทีผ่านไป ทั้งสองคนก็ลงลิฟท์มาชั้นใต้ดินที่เป็นที่จอดรถของผู้บริหาร ชั้นบน เป็นส่วนของออฟฟิศปิดหมดแล้ว นอกจากห้องพัก โรงแรมนี้ยังมีห้องอาหารสุดหรู มีในส่วนของ ห้องอาหารบุฟเฟ่ต์ ขนาดใหญ่ ที่อยู่บนตกสูงของโรงแรมแห่งนี้และกำลังเป็นนิยมในตอนนี้

ขับรถออกมาได้สักพักปฐวีก็ เลี้ยวรถเข้าร้านอาหารหรู

"ผมหิวหาอะไรกินกันก่อนแล้วกัน"มายมิ้นอ้าปากกำลังจะพูด

"หรือคุณรีบมีใครรออยู่ที่ห้อง"มายมิ้นอ้าปากค้าง(เฮ้ออ..แล้วฉันจะพูดอะไรได้ไม)

"เปล่าค่ะ ไม่ได้มีใครรอดิฉันแค่คิดว่าคุณวีหิวทำไม่ไมทานมาจากโรงแรม"(ของตัวเอง)3คำสุดท้ายต่อให้ในใจ

"ผมอยากกินร้านนี้ รีบลงเถอะผมหิว"

มายมิ้นแอบยุ่นจมูกใส่ แล้วรีบเปิดประตูรถลง้ดินตามเขาเข้าไปในร้านอาหาร

"สวัสดีค่ะคุณปฐวี วันนี้มากี่ท่านค่ะ"

พนักงานสาวสวยรีบเดินเข้ามาต้อนรับทันทีที่เห็นเขา

"สองที่ครับ"ปฐวีกล่าวเสียงเรียบ พนักงานสาวหันมามองมายมิ้นตั้งแต่

หัวจรดเท้า แล้วรีบหลบสายหลังจากที่หันไปเห็นสายตาของปฐวีที่มองเเรงกลับมา

"เชิญด้านในเลยค่ะ"พนักงานสาวรีบพาทั้งสองไปนั้งโต๊ะ แล้วยื้นเมนูอาหารให้ทั้งสอง ปฐวีสั่ง สเต็กเนื้อพรีเมี่ยมพร้อมสั่งของทานเล่น2 อย่าง และสั่งเปิดไวน์ 1ขวด แล้วหันไปหามายมิ้น

"ขอเป็นสเต็กปลาแล้วกันค่ะ" พูดจบก็ยื้นเมนูอาหารคืนให้พนักงาน

"รอสักครูนะคะ"พนักงานสาวกล่าวแล้วเดินออกไป รอไม่นานอาหารก็มาเสิร์ฟ

พร้อมกับไวน์ 2แก้ว

"คุณดื่มได้ใช่ไม"ปฐวีถามขึ้น

"พอได้ค่ะ"มายมิ้นกล่าว ถึงเธอจะเป็นเด็กเรียน แต่การที่ออกกินเที่ยวกับเพื่อนๆมันก็มีบ่าง(ฉันไม่ได้อ่อนต่อโลกขนาดนั้นนะ)ทั้งคู่นั้งคุยกันไปกินกันไป เผลอแปบเดียวไวน์ก็หมดไปครึ่งขวดแล้ว ส่งผลให้

แก้มมายมิ้นเริ่มแดงด้วยฤทธิ์แอลกอฮอล์

ปฐวีนั้งมองคนตรงหน้ายิ้มๆ เขารู้สึกดีอย่างบอกไม่ถูก

"วีค่าาาาา"เสียงแหลมปี๊ดดดด ดังมาจากข้างหลังมายมิ้น

"ใช่วีจริงๆด้วย แหมมมม...ว่างไม่เห็นชวนมีนามาทานข้าวด้วยเลยนะคะ"มีนากล่าว ตัดพ้อ แล้วเดินมานั้งข้างปฐวีกอดแขนชายหนุ่มไว้อย่างแนบแน่น โดยไม่สนใจสายตาที่มองมาของมายมิ้น

"พอดีผมพึ่งเลิกงานเลยมาหาอะไรกินก่อนกลับบ้าน"ปฐวีกล่าวด้วยน้ำเสียงราบเรียบ

"งั้นเดียวเราไปต่อกันที่อื่นดีไมค่ะ"มีนาพูดพร้อมกับใช้หน้าอกหน้าใจ เบียดแขนชายหนุ่มไปมา

"ผมไม่สะดวก"มายมิ้นมองสองคนพูดคุยกันพร้อมกับยกแก้วไวน์ขึ้นดื่ม

(นี้ฉันยังมีตัวตนอยู่ไม ฮัลโหลช่วยเห็นหัวฉันด้วย)

"วีค่ะนานๆเราจะได้เจอกันที มีนาว่าเราไปสนุกด้วยกันดีกว่านะคะ"

"ผมต้องขอโทษด้วยนะครับวันนี้ผมไม่สะดวกจริงๆ ขอเวลาส่วนตัวด้วยครับ"

ปฐวีพูดเสียงแข็งขึ้นเพื่อแสดงให้เห็นถึงความไม่พอใจ

"ออ..ก็ได้ค่ะ แต่ถ้าวันไหนคุณต้องการเพื่อนทานข้าวโทรหามีนาได้ตลอดเลยนะคะ"(ยังจะพูดอีกผู้ชายเขาออกตัวแรงขนาดนี้ยังไม่รู้ตัวอีกหรอสาว)มายมิ้นคิดในใจ ปฐวีไม่พูดตอบอะไร มีนาเลยจำใจ

ต้องลุกออกไปจากโต๊ะ ก่อนไปเธอยังสบัดหน้าใส่มายมิ้นอีกด้วย(เอ้าาาา..ยายป้านี้ฉันไปทำอะไรให้ยะ)

"ไม่กลัวเธอโกรธเอาหรอค่ะ"มายมิ้นพูดขึ้นหลังจากที่มีนาเดินออกไป

"คุณคงลืมอีก1หน้าที่นะมายมิ้น"

"ลืมอะไรค่ะ"

"คุณมีหน้าที่กันผู้หญิงพวกนี้ออกจากผมไงละ"มายมิ้นถึงกับพูดไม่ออก จะไห้เธอทำยังไงละ ถ้าเธอเข้าไปขัดมีหวังโดนฝากลอยนิ้วมือไว้บนแก้วแน่ๆ

"ในใบสมัครคุณไม่เห็นหรอ"

"เห็นค่ะ แล้วฉันจะรู้ได้ไงค่ะว่าผู้หญิงคนไหนที่ฉันควรขัดขวางไม่ไห้เข้าใกล้คุณ"

คงด้วยฤทธิ์แอลกอฮอล์ ที่ทำให้เธอกล้าที่จะ เถียงกับเขา

"ถ้าฉันไปขัดโดนตัวจริงของคุณขึ้นมา ฉันไม่โดนไล่ออกหรอค่ะ"

"ผู้หญิงทุกคน และที่สำคัณผมยังไม่มีตัวจริง" ประโยคหลังปฐวีพูดช้าๆเน้นๆให้เข้าใจ พร้อมกับมองสบตาอยางมีความหมาย มายมิ้นมองเห็นอะไรในแววตาคู่นั้นแอบมีอาการใจสั้นๆแปลกๆ

(นี่แกเมาแล้วหรอยายมิ้น)มายมิ้นเรียกสติตัวเองในใจ มือก็ยกแก้วไวน์ขึ้นดื่ม เหมือนไม่รู้จะเอามือไว้ตรงไหน เกะกะไปหมด(รีบกินจะได้รีบกลับ)

"เดี๋ยวก็เมาหรอก"ปฐวีกล่าว

"ไวน์แค่นี้ล้มมายมิ้นไม่ได้หรอกค่าาาา"

ชายหนุ่มมองคนตรงหน้ายิ้มๆ แก้มเเดงๆ ตาเยิ้มๆ ด้วยฤทธิ์แอลกอฮอล์

21:00 น ปฐวียก นาฬิกาขึ้นดู

"คุณอิ่มหรือยังถ้าอิ่มแล้วเราจะได้กลับดันเลย"ปฐวีกล่าว

"อิ่มแล้วค่ะ"มายมิ้นตอบ ปฐวีเรียกพนักงานเช็คบิล แล้วลุกขึ้นมายมิ้นลุกตามพยามยืนด้วยความมั่นคงที่สุด ใช้สายตาล็อคเป้าหมาย นั้นก็คือทางเดินออกจากร้าน(จะรอดไมเรา)มายมิ้นคิดในใจ แสงไฟสลัวๆ กับทางที่คดเคี้ยวนิดหน่อยบวกกับแอลกอฮอล์ในร่างกาย

(ให้ตายสิยายมิ้นไม่หน้าดื่มเยอะเลย ตั้งสติ)มายมิ้นเรียกสติแล้วก้าวเท้าเดินนำหน้าออกไปก่อน เดนออกมายังไม่ถึง10ก้าวเธอเซถลาเข้าไปหากระถ่างไม้ประดับที่ตั้งอยู่ข้างทางเดิน

ปฐวีที่เดินตามมารีบคว้าเอวแล้วดึงกลับเข้ามาในอ้อมแขนของเขา ปฐวีกระชับออ้อมแขนให้แน่นขึ้นด้วยความตั้งใจ

"ว้ายยย..."มายมิ้นร้องขึ้นด้วยความตกใจ เกาะแขนแข็งแรงของชายหนุ่มไวเเน่นจมูกกับหน้าผากชนกันพอดี หน้าของหญิงสาว ซุกอกเขาพอดี ปฐวีกระชับอ้อมแขนให้แน่นขึ้นด้วยความตั้งใจ

"ไหนบอกไม่เมาไง"ปฐวีกล่าว

"เออออ...ขอโทษค่ะ"เธอกล่าวมายมิ้นหัวใจเต้นแรงจนแทบจะทะลุอกออกมา

"ป..ปล่อยได้แล้วค่ะมิ้นไม่เป็นไรแล้ว"

มายมิ้นพูดติดๆขัดๆ ปฐวียิ้มที่มุมปาก แล้วคลายออมแขนออกแต่

"คุณแน่ใจนะว่าเดินเองได้"ปฐวีกล่าว

"แน่ใจค่ะ"พูดแล้วมายมิ้นก็หันหลังเดิน

ออกไปจากร้านด้วยความเร็วกว่าปกติ สร่างเมาโดยปริยาย

(เกือบไปแล้วยายมิ้น กรี๊ดดด..เขากอดฉัน)ยิ่งคิดหน้าหญิงสาวก็ยิ่งแดงขึ้นด้วยความเขินอาย ทั้งคู่นั้งรถออกมาต่างคนต่างเงียบ ขับรถออกมา 20นาทีก็ถึง คอนโดหญิงสาว

"ขอบคุณมากนะคะที่มาส่ง"มายมิ้นกล่าวพร้อมกับยกมือว่าย

"คุณแน่ใจนะว่าจะเดินไปถึงห้องได้"

"ได้ค่ะ..สบายมาก)พร้อมกับส่งยิ้มเจื่อนๆ

ไปให้ชายหนุ่ม

"ขึ้นถึงห้องแล้วส่งข้อความมาบอกผมด้วยแล้วกัน"ชายหนุ่มกล่าว

(ฉันไม่ใช่เด็กแล้วนะ)มายมิ้นคิดในใจ

"ค่ะ"แต่ปากตอบรับออกไป มายมิ้นเปิดประตู้ลงไปยืนรอจนเขาขับรถออกไปแล้วจึงหันหลังเดินขึ้นลิฟท์ พอขึ้นมาถึงห้องก็รีบส่งไลน์

"ถึงห้องแล้วค่ะ"เสร็จมายมิ้นก็เดินเข้าห้องน้ำไป ชายหนุ่มเมื่อถึงบ้านรีบหยิบ โทรศัพท์ส่งข้อความตอบกลับไป

"อืมมม..พรุ้งนี้8.00 ผมไปรับหน้าคอนโด"

สักพักมายมิ้นตอบกลับมา

"รับทราบค่ะ"ชายหนุ่มอ่านข้อความแล้ว เผลอยิ้มออกมา ก่อนจะดึงสติกลับมาได้แล้วไปอาบน้ำ ส่วนมายมิ้นก็นอนคิดถึงออมกอดของท่านประธานจนหลับไป