"อบเชย" เสียงเรียกจากด้านหลังเมื่อจินดาเดินออกมา
"จินดาเข้าไปได้ไหม"
"ไม่ได้ต้องมีกุญแจด้วย"
"งั้นเรารีบออกไปจากตรงนี้ก่อน ตะกี้เพื่อนท่านคีย์มาเกือบจะตามไปแต่ดีที่เขาเปลี่ยนใจ"
"ฮะ! แล้วทำไมเปลี่ยนใจ"
ทันทีที่จินดาถาม แก้มของอบเชยก็แดงเป็นลูกตำลึง เพราะอบเชยเป็นเด็กเรียบร้อย เธอจึงรู้สึกเขินอายหนัก
"มะ..ไม่มีอะไรหรอกเรารีบไปกันเถอะ"
"อะไรของเธอเนี่ยป่วยหรือเปล่าหน้าแดงเชียว"
ห้องรับเเขก
"ไม่รู้ว่ามึงจะมาเร็วขนาดนี้..เห็นว่าบ่อนกำลังไปได้สวยในย่านนั้น" ผมขับรถกลับเพื่อมาหาเพื่อนสนิท
"กูเองก็ไม่ตั้งใจจะมาแต่พอดีมีคนเสนอซื้อเขตบาร์ที่กลางเมือง" มาวินตอบ
"อึมม ถ้างั้นวันนี้จะจัดปาร์ตี้กันไหม เราไม่ได้สังสรรค์กันนานแล้ว"
"กูจัดเตรียมเรียบร้อยแล้วทั้งนางแบบไทยและนอกบนดาดฟ้าตึกวีนัสพร้อมโซ่แส้กุญแจมือ"
"รู้ใจกูดีจริงนะ ฮ่าๆๆ"
อึก อึก ทั้งคู่นั่งจิบกาแฟพูดคุยกัน ก่อนที่อบเชยจะทำตาม
