หลายวันต่อมา
@ บ้านมาเฟียใหญ่
ตึบ ~ จินดามักจะออกมานั่งเล่นที่สวนหลังบ้านอย่างเคย
"เฮ้อออ คิดถึงอบเชยจัง"
"คุณจินดา"
"อ้าว พี่บุญกอป"
"ผมเสียใจด้วยนะครับเรื่องอบเชยถูกลงโทษ คุณจินดาคงเสียใจน่าดู"
"ฉันทำอะไรไม่ได้เพราะทุกอำนาจมีคนอยู่เหนือกว่า" ความรู้สึกเจ็บใจยังคงอยู่ ฉันนั่งพูดคุยกับพี่บุญกอป
ตึก ตึก
"แหม ไม่มีนางอบเชยก็ยังมีไอ้บุญกอปสินะ" เสียงพอใจเดินเข้ามา
"วันนี้ไม่อยากมีเรื่องจะไปไหนก็ไป" ฉันหันขวับไปตอบโต้
"ก็ไม่ได้อยากมาหาเรื่อง แต่นะ..เธอรู้ไหมว่าอีกไม่กี่วันท่านคีย์จะไปต่างจังหวัดเป็นอาทิตย์"
"แล้วยังไง''
"เธอนี่สงสัยสมองเสื่อมจริงๆ จำเรื่องในห้องเชือดตอนท่านคีย์ไปเมืองนอกไม่ได้เหรอ..จินดา"
น้ำเสียงจริงจังกลับแผ่วปลายพร้อมรอยยิ้มน่าขนลุก จินดาเบิกตาโตเพราะคำพูดพอใจทำให้เธอฉุดคิด
"ในห้องเชือด พวกแกคงทำร้ายพี่..ทะ..ทำร้ายฉันสินะ" ฉันเกือบจะหลุดปากเพราะโมโห
"ท่านหญิ
