บทที่ : 02 เขาที่แสนดี
1307 Words
#เวลาผ่านไป
- มหาวิทยาลัย
"รายาทางนี้ !!"
" ??? "
ร่างบางมองไปตามเสียงตะโกนของเพื่อนอย่างปลาหวาน เสียงดังฟังชัดจนไม่ต้องเดาว่าเสียงใคร พอมองเห็นเจ้าของเสียงเธอก็จะเดินไปหา สายตาก็จับจ้องอยู่กับเพื่อนสาวที่กำลังโบกไม้โบกมือส่งสัญญาณตำแหน่ง
ทว่า...
ตุ๊บ !!
"โอ๊ย !!"
"ขอโทษครับ ๆ เจ็บมากหรือเปล่าครับ"
"โอย.."
เจ็บมากไหมเหรอ น่าจะอย่างนั้นนะ เจ็บตรงข้อศอกมากเลย เจ็บจนยกไม่ขึ้น เพราะตอนที่ล้มลงน่ะเธอดันเอาข้อศอกลงกับพื้นไง
"อย่าเอามือเช็ดนะครับ เดี๋ยวเชื้อโรคเข้าแผล ผมจะพาไปห้องพยาบาลนะครับ"
"รายา เป็นอะไรมากหรือเปล่า ? เฮ้ยเลือด !!" ปลาหวานรีบสับเท้าวิ่งเข้ามาหาเมื่อเห็นเพื่อนสนิทล้ม พอได้เห็นเลือดเท่านั้นแหละ ร้องอุทานตะโกนจนคนอื่น ๆ พากันมองอย่างกับว่ามันเป็นเรื่องคอขาดบาดตาย
"เพื่อนใช่ไหมครับ รบกวนเก็บของมาให้หน่อยนะครับ ผมจะพาไปห้องพยาบาล"
"ค่ะ ๆ ๆ"
เพราะมัวแต่เจ็บก็เลยไม่ได้มองคนที่เดินชนกับเธอ จนกระทั่งถูกเขาพามาถึงห้องพยาบาล จากนั้นแผลตรงข้อศอกของเธอก็ถูกทำอย่างละเอียดอ่อนโดยอาจารย์ที่ประจำอยู่ที่หองพยาบาล
"ลึกเหมือนกันนะ ทำแผลแล้วถ้ายังเจ็บ หรือปวดแผล ก็ไปให้หมอตรวจอีกทีนะ แต่ถึงไม่เจ็บทางที่ดีก็ควรไป เพราะแผลจะติดเชื้อเอาได้"
"ค่ะอาจารย์"
"เดี๋ยวผมพาเธอไปเองครับ"
เสียงของผู้ชายคนนั้นพูดขึ้นมา พรรณรายาเงยหน้าขึ้นมองเขาเป็นครั้งแรก แต่ก็ต้องตกใจกับใบหน้าที่หล่อเหลาราวกับเทพบุตรในนิยาย รูปหน้าที่เหมือนจะปั้นแต่งมาอย่างกับหุ่น เธอมองเขา และเผลอมองจ้องจนเขาจับได้
"เอ่อ เรื่องเมื่อกี้ ขอโทษด้วยนะคะ ฉันมัวแต่มองเพื่อน ก็เลยไม่ได้ดูทาง" จะโทษเขาก็ไม่ถูกหรอก เพราะเป็นเธอมากกว่าที่หันมองตามเสียง พอเจอเพื่อนแล้วก็จะวิ่งหาเลย โดยที่ไมได้มองว่ามีใครเดินสวนมาหรือเปล่า สุดท้ายก็ได้เจ็บตัวแบบนี้แหละ
"ไม่เป็นอะไรครับ ผมเองก็ไม่ทันระวังเหมือนกัน"
"แหะ ๆ ค่ะ"
"เดี๋ยวเลิกเรียนช่วยมารอผมที่หน้าคณะด้วยนะครับ ผมจะพาไปหาหมอ"
"มะ ไม่เป็นอะไรจริง ๆ ค่ะ"
"ไม่ได้ครับ ผมต้องพาไป อาจารย์ก็บอกแล้วนี่ครับว่าให้ไป ถ้าแผลติดเชื้อมันจะอันตรายเอานะครับ"
"เอางั้นก็ได้ค่ะ"
เธอมองหน้าของเขาและยิ้มตอบรับ มันเขิน ๆ แต่ก็ตื่นเต้นบอกไม่ถูกเหมือนกัน ไม่ใช่ว่าที่ผ่านมาไม่เจอเลยหรอกนะ ผู้ชายที่หน้าตาดี ๆ อะ เจอมาเยอะและบ่อยเหมือนกัน ลูกชายเพื่อนพ่อเพื่อนแม่เธอก็หน้าตาดี ๆ อย่างกับดาราก็เพียบ แต่เธอเพิ่งเคยรู้สึกแบบนี้ครั้งแรกไง
หรือว่านี่จะเป็นรักครั้งแรก..
"รายาเป็นยังไงบ้าง !?"
เสียงดัง ๆ ของเพื่อนสนิทแทรกเข้ามา เล่นเอาช่วงเวลาที่กำลังหวานหยดย้อยนั้นเลี่ยนไปหมดเลย มาขัดจังหวะจริง ๆ เลยนะปลาหวาน !!
"งั้นพี่ไปเรียนก่อนนะ ไว้ตอนเย็นจะมารับ"
"ค่ะ"
"จะไปไหนกันรายา ?"
"ไปหาหมอน่ะ อาจารย์บอกให้ไป ไม่งั้นแผลจะติดเชื้อ พี่เขาก็เลยอาสาพาไป"
"อ๋อ ไปกันสองคน ?"
"มันจะมีอะไรเล่า ไปหาหมอ โรงพยาบาลคนเยอะจะตายไป"
"นี่ถ้าไม่ติดว่าต้องกลับไปช่วยแม่เอาหมูใส่ไม้นะ จะไปด้วยเลย"
"ไม่มีอะไรหรอกน่า คิดมากไปได้"
"ไปกันเถอะ เดี๋ยวเราช่วยพยุง"
"ไม่ต้อง ๆ เจ็บแขน ไม่ได้เจ็บขาสักหน่อย"
พรรณรายาลุกขึ้นจากเตียงที่นั่งทำแผลอยู่ตอนแรก ก่อนจะเก็บกระเป๋าสะพายของตัวเองและหนังสือเรียนเดินออกไปพร้อมกับเพื่อนสนิท
..เวลาผ่านไปจนกระทั่งเลิกเรียน พรรณรายาลงมารออยู่ที่หน้าตึกคณะจริง ๆ และไม่นานคนที่รออยู่ก็เดินเข้ามาหา
"รอนานหรือเปล่าครับ"
"ไม่ค่ะ"
"รถจอดอยู่ทางนั้น ไปกันครับ"
"ไปดี ๆ นะรายา กลับถึงบ้านแล้วส่งไลน์หาด้วย เข้าใจหรือเปล่า"
"โอเค ๆ"
เพื่อนสนิทเป็นห่วงอย่างกับว่าเธอจะไปรบ หรือทำอะไรที่มันถึงแก่ชีวิตงั้นแหละ แค่ไปโรงพยาบาลกับผู้ชายที่ได้เจอหน้ากันวันนี้นี่เอง
#บนรถ
"ชื่อรายาหรือครับ เห็นเพื่อนเรียก"
"ค่ะ ว่าแต่พี่ล่ะ ฉันเองก็ลืมถาม" เมื่อกลางวันคิดว่าจะได้คุยกันนานกว่านั้นหน่อย ปลาหวานดันเข้ามาแทรกซะได้
"ภานุครับ เรียกนุเฉย ๆ ก็ได้ครับสั้นดี"
"พี่เรียนอยู่ปีไหนคะ ?"
"ปีสองครับ"
"อ๋อ"
ไม่นานนักทั้งสองก็มาถึงโรงพยาบาล พรรณรายาเข้าไปให้คุณหมอตรวจสภาพแผลตรงข้อศอกของเธอ โดยที่มีภานุเดินตามหลังไปด้วย
"แผลสดแบบนี้ต้องล้างทุกวันนะครับ แล้วก็กินยาฆ่าเชื้อด้วยครับ งดทำกิจกรรมที่แผลมีสิทธิ์ถูกน้ำหรือถูกการเสียดสีก่อนนะครับ"
"ค่ะ"
"เดี๋ยวหมอจ่ายยาให้ตามอาการเลยนะครับ เพราะคนไข้บอกว่าไม่ได้มีอาการอื่นร่วมด้วย"
"ค่ะ"
"เรียบร้อยแล้วครับ รับยาแล้วก็กลับบ้านได้เลย"
"ขอบคุณครับ"
พอตรวจเสร็จ รับยาเรียบร้อย ทั้งสองก็กลับออกมาที่รถด้วยกัน
"บ้านอยู่ไหนครับ พี่จะไปส่ง"
"ไปส่งที่มหาลัยเหมือนเดิมก็ได้ค่ะ คนที่บ้านมารออยู่แล้ว"
"อ๋อ.."
"ขอบคุณนะคะที่พามา แต่พี่ไม่ต้องห่วงค่ะ เดี๋ยวฉันทำแผลเอง ฉันทำได้อยู่แล้วค่ะ" พูดอย่างมั่นใจ ความจริงก็ไม่เคยหรอก แต่คิดว่ามันคงไม่ยาก แค่ทำแผลเอง
"ขอไลน์หน่อยสิ" หยิบโทรศัพท์ยื่นให้
"คะ ??"
"ไว้พี่จะไลน์ถามอาการไง จะได้ติดต่อกันได้"
"อ๋อ ได้ค่ะ ๆ"
พรรณรายารับโทรศัพท์มือถือที่รุ่นพี่ยื่นให้มาพิมพ์ไอดีไลน์ของตัวเองลงไป ก่อนจะจัดการเพิ่มเพื่อนทำอะไรให้เสร็จสรรพ เพราะรุ่นพี่กำลังขับรถอยู่ ไม่นานก็กลับมาถึงมหาวิทยาลัย
"ขอบคุณนะคะที่มาส่ง"
"พี่กลับถึงบ้านแล้วจะไลน์หานะ"
"ได้ค่ะ ขับรถกลับดี ๆ นะคะ"
"ครับ บาย"
"บายค่ะ"
พอรุ่นพี่ขับรถออกไป พรรณรายาก็เดินไปขึ้นรถที่จอดอยู่ที่เดิมที่เคยจอดทุกวัน
"คุณหนูไปไหนมาครับ"
"ไปโรงพยาบาลมาค่ะ เกิดอุบัติเหตุนิดหน่อยค่ะ อาจารย์ให้ไปตรวจที่โรงพยาบาล"
"อ๋อครับ"
"กลับได้เลยค่ะ ไม่มีอะไรแล้ว"
"ครับคุณหนู"
พอกลับมาถึงบ้านพรรณรายาก็ถูกซักถามเป็นการใหญ่ เนื่องจากผู้เป็นแม่เห็นสำลีก้อนหนาแปะอยู่ตรงข้อศอกของลูกสาว และนั่นจึงทำให้เธอต้องสารภาพทุกอย่างกับแม่ เพื่อให้ผู้เป็นแม่นั้นหายห่วง
"คราวหลังก็ระวังหน่อยนะลูก นี่ถ้าเอาหัวลง คงหัวแตกไปแล้ว"
"ค่ะคุณแม่ ต่อไปรายาจะระวังนะคะ"
"ดีจ้ะ งั้นไปอาบน้ำนะ แล้วเอายาลงมาหาแม่ เดี๋ยวแม่จะทำแผลให้"
"รายาทำเองได้ค่ะ" รีบพูดขั้นทันที
"ไม่ได้ ถ้าเราทำไม่ดี แล้วแผลติดเชื้อขึ้นมาจะทำยังไงลูก"
"....."
"เดี๋ยวแม่ทำให้"
"ก็ได้ค่ะ งั้นรายาไปอาบน้ำก่อนนะคะ"
"จ้ะลูก"
- Writer
