“เงินของพวกคุณ? ”
“ไม่ผิดหรอก คุณซ่งยืมเงินจากพวกเราไปจำนวนหนึ่ง ตอนนี้ทบต้นทบดอกก็เป็นเงินแปดสิบล้านแล้ว ผมจะไม่ขอพูดอะไรมาก จะให้เวลาพวกคุณหนึ่งวันเตรียมเงินให้พร้อม พรุ่งนี้เวลาเดียวกันนี้ ผมจะโทรมา อ้อ จำไว้ อย่าแจ้งตำรวจ ไม่อย่างนั้น ถึงเวลาคุณซ่งกลับไปไม่ครบสามสิบสอง ก็อย่าโทษว่าพวกเราลงมือโหดเหี้ยมก็แล้วกัน! ”
อีกฝ่ายวางหูโทรศัพท์เสียงดัง หลงเหลือไว้เพียงเสียง “ตู๊ด ตู๊ด...”
หูโทรศัพท์ร่วงหลุดจากมือของหวางอวิ๋น เธอทรุดตัวลงบนโซฟา จากนั้นก็เปิดปากร้องไห้เรียกชื่อซ่งเหรินฮุย ทั้งน่าขบขันและน่าสงสารในเวลาเดียวกัน
ความเย่อหยิ่งของเธอหายไปหมดแล้ว หลงเหลือเพียงหญิงชราที่ดูเลอะเทอะคนหนึ่ง
อย่างไรก็ดี ไม่ใช่เรื่องแปลกที่เธอจะเป็นเช่นนี้ หากเปลี่ยนเป็นคนอื่นแล้วสามีหายไป ก็คงจะเป็นบ้าไม่ต่างกัน
เวลานี้ใครก็ไม่อาจปลอบประโลมหวางอวิ๋นได้ เธอร้องไห้ปิ่มว่าจะขาดใจตาย
ซ่งอวี่ถงเริ่มนั่งไม่ต
