“ผมจะให้โอกาสคุณเป็นครั้งสุดท้าย หนีไปก่อนที่ฝนจะหยุดตก...ไม่งั้น...คุณจะไม่มีโอกาสอีกแล้ว” เขาพูดพลางทรุดลงกองกับพื้นแล้วอูดหูทั้งสองข้างไว้แน่น ตัวสั่นงันงกเหมือนคนกำลังจับไข้...ใช่แล้ว เขาคือเด็กผู้ชายคนนั้น
‘นายชื่ออะไร’
“อคิราห์...” เธอจำได้แล้ว เด็กผู้ชายคนนั้นชื่อ...
“อคิราห์”
“หนีไปสิ!!!”
“อคิราห์...” เธอขยับตัวเข้าไปนั่งใกล้เขา แล้วสวมกอดเขาไว้แน่น ซึ่งทำให้เขาตกใจมาก
“ผมไม่ใช่อคินนะ”
“ฉันกำลังกอดคุณ ฉันกอดคุณ ไม่ได้กอดเขา อคิราห์ อคิราห์!!” เธอจ้องหน้าเขาอย่างไม่อยากจะเชื่อสายตา เขาจ้องเธอกลับอย่างประหลาดใจ ทำไมเธอถึงปราณีคนเลวอย่างเขา ทำไมเธอจึงมอบอ้อมกอดให้แก่เขา คนที่ไม่คู่ควรได้รับ
“ไม่ต้องกลัวนะคะ ฉันจะไม่หนีไปไหน ฉันจะอยู่เป็นเพื่อนคุณ!”
เธอควรจะทำอย่างนั้นเมื่อยี่สิบปีที่แล้ว เธอไม่ควรทิ้งเขาไว้คนเดียว
“อคิราห์...”
“รู้จักชื่อผมได้ไง”
เธอจ้องหน้าเขานิ่ง “ทำ
