(พี่อันอยู่ไหน ทำไมไม่กลับบ้าน)
เธอมองซ้ายและมองขวาอย่างระแวงกลัวรามิลเดินเข้ามา คำถามของอัยย์ทำให้เธอคิดหนัก ไม่ได้กลับบ้านราวสามวันได้แล้ว วันแรกที่บอกอัยย์ เธอบอกว่านอนค้างกับเพื่อน ส่วนอีกสองวันไม่ได้บอก อัยย์ก็มีส่งข้อความมาถามว่าอยู่ไหน กลับบ้านเมื่อไหร่
อัยย์ชอบบอกว่าเธอทำตัวเหมือน ‘แม่คนที่สอง’ ตัวเองก็ชอบทำตัวเหมือน ‘พ่อคนที่สอง’ เหมือนกันนั่นแหละ
“ห้องเพื่อน”
(บ้านตัวเองก็มีทำไมไม่กลับ?)
“มันขอให้อยู่เป็นเพื่อน อีกอย่างเป็นไข้ด้วยกันทั้งคู่ ไม่อยากเอากลับไปติดแก”
(…) อัยย์เงียบ
“คิดว่าพี่โกหก?”
(ปกติไม่เคยเห็นพี่อันนอนนอกบ้านหลายวันแบบนี้)
“พรุ่งนี้เดี๋ยวกลับ วันนี้แม่ผ่าตัด อย่าลืมไปอยู่กับแม่”
(รู้แล้ว แล้วนี่พี่กินยายัง) คงไม่สบายจริงๆ เพราะฟังจากน้ำเสียงแหบแห้งที่กำลังพูดกับตน
“เพิ่งกินไป”
(อือๆ ดูแลตัวเองด้วย ยิ่งป่วยง่ายอยู่)
“เป็นห่วงพี่เหรอ?”
(มีพี่สาวคนเดีย
