“เย็นนี้ฉันมีประชุม รอที่นี่เดี๋ยวไปส่งทำงาน”
“ฉันไปเองยังง่ายกว่า ที่ทำงานฉันและเพนท์เฮาส์คุณคนละทางกัน คุณต้องอ้อมรถกลับไปเพนท์เฮาส์อีก เสียเวลาแถมยังเปลืองน้ำมัน”
“ใครบอกว่าส่งเธอเสร็จแล้วฉันจะกลับเพนท์เฮาส์”
อันดาที่นั่งบนตักแกร่งหันไปมองรามิลด้วยสีหน้างงงวย ไม่ทันอ้าปากถามในสิ่งที่สงสัย รามิลก็เอ่ยขึ้นมาก่อนแล้ว
“ฉันจะรอรับเธอกลับด้วย”
“รอรับฉัน?”
“ใช่ รอกลับพร้อมกัน”
“จะมารอกลับพร้อมกันทำไมคะ ไม่ต้องรอหรอก กว่าฉันจะเลิกงานก็เกือบตีสองแล้ว” เท่ากับว่ารามิลต้องรอเธอเลิกงานหลายชั่วโมงมาก
“ส่งฉันเสร็จคุณกลับ…”
“ฉันจะรอ”
รามิลย้ำกับเธอเสียงเข้ม คุณหมอคนนี้เอาแต่ใจตัวเองจริงๆ
“ตามใจคุณ” เธอทำได้แค่นั้นแหละ ปากบอกไม่อยากให้รอ แต่ลึกๆกลับแอบดีใจที่เขาบอกว่าจะรอกลับด้วยกัน
“อันดา”
“คะ?”
“เธอคิดยังไงกับฉัน”
กึกก
เธอชะงักลงไปทันทีที่รามิลเอ่ยถามแบบนั้น หันไปมองเขาโดยอัตโนมัติ
