อันดาอึ้งจนพูดอะไรไม่ออก ยืนมองรามิลเงียบๆด้วยความผิดหวังปนเสียใจ ไม่รู้จะพูดอะไร คำพูดทุกอย่างหายออกไปจากหัวหลังจากคนตรงหน้าสารภาพความจริง
ความเงียบกัดกินนานสองนาน ต่างคนต่างเงียบ รามิลเองก็ไม่รู้จะพูดอะไรต่อ ไม่มีคำแก้ตัวเพราะทุกอย่างคือเรื่องจริง แววตาเจ็บปวดของอันดาทำหัวใจแกร่งสั่นคลอน
“ทำไมคะ” หลังจากเงียบอยู่นาน เธอตัดสินใจเป็นคนเริ่มพูดเพื่อทำลายความเงียบนี้
“ทำไมต้องปิดบังเรื่องนี้”
“ฉันขอโทษ…”
“…”
“ฉันผิดเองที่ไม่ยอมบอกความจริงกับเธอ” เขาไม่มีอะไรจะแก้ตัว ถึงแก้ตัวก็คงไม่มีอะไรดีขึ้น ก้มหน้าและยอมรับความจริงเสียดีกว่า
“ตอนแรกฉันแค่อยากเอาชนะเธอ อะไรที่ทำให้ฉันสามารถเอาชนะเธอได้ฉันทำหมด แต่ตอนนี้มันไม่ใช่แบบนั้นแล้ว”
อันดากลอกกลิ้งดวงตาไปมาเพื่อไม่ให้น้ำตารินไหล อยากโกรธแต่ก็ไม่สามารถทำได้ เพราะตอนนั้นรามิลแค่อยากเอาชนะตัวเอง ตอนนี้เธอกำลังเสียความรู้สึกมากๆ พยายามจัดการควา
