“มองอะไรคะ” เธอแทบสำลักเมื่อเงยหน้าขึ้นมองเขา เห็นว่าเขากำลังมองเธออยู่ก่อนแล้ว
“มองคนหิวไง” สนนึกชื่นชมคนตรงหน้า ตลอดระยะเวลาที่ได้อยู่ด้วยกัน แม้เธอจะหิวขนาดไหน เธอก็ยังเรียบร้อย น่ามอง ไม่ได้กินมูมมามด้วยความหิวจนดูน่าเกลียด
“คุณนั่งมองแบบนี้ ฉันก็กินไม่ลงกันพอดีสิ”
“ขนาดกินไม่ลง เธอยังกินไก่ย่างหมดไปเกือบตัวแล้ว”
“ฉัน... กินเหรอคะ” เธอชะงักแทบสำลักเมื่อเห็นอาหารตรงหน้า ค่อยๆ กิน แต่ทำไมหมดไปเยอะขนาดนี้กันล่ะ
“ทีหลังหิวก็บอกว่าหิว”
“ฉันเปล่า ลูกฉันหิวต่างหาก”
“เหรอ...” เขาลากเสียงยาว เธอเสไปยกน้ำขึ้นดื่มแทน
“อิ่มแล้วเหรอ”
“ค่ะ”
“ก็สมควรจะอิ่มได้แล้วนะ กินเหมือน...”
“เหมือนอะไรคะ คุณจะหาว่าฉันกินเหมือนปอบเหรอ”
“เธอพูดเองนะ ฉันไม่ได้พูดสักคำ”
“คนบ้า”
“เวลาด่าฉันว่าบ้านี่ มีจุดประสงค์อะไรหรือเปล่า”
“จุดประสงค์อะไร”
“เช่น อยากให้ทำโทษ ลากขึ้นเตียง จูบแรงๆ หรือ...” เขาแหย่
