สายของอีกวันจินเยว่และชิงหมิงก็ออกเดินทางต่อ โดยมีบุรุษทั้งสองตามอยู่มิห่าง เพราะทางกลับเมืองเป็นทางเดียวกันกับสตรีสองนางกำลังไป
“ดูเหมือนนางกำลังจะไปเมืองจิงซางนะขอรับใต้เท้า”
“อืม เช่นนั้นก็ไปส่งนางที่นั่นก่อนแล้วเราค่อยกลับเมืองเจี้ยงแล้วกัน เจ้าสามคนนั้นมันคงกลับไปก่อนแล้ว เจ็บใจที่พลาดท่าให้พวกมันได้”
“มิคิดว่าฝีมือของพวกมันจะเก่งกาจเพียงนี้ แต่ดูแล้วมิอาจสู้แม่นางผู้นี้ได้เลยนะขอรับ สามารถทำพวกมันบาดเจ็บโดยมิต้องชักกระบี่ด้วยซ้ำ”
“นั่นสิ บนแผ่นดินนี้มิคิดว่าจะมีสตรีที่วรยุทธสูงเพียงนี้ ดูนางก็เป็นสตรีธรรมดา ข้าอยากรู้เหลือเกินว่าผู้ใดกันที่ได้นางไปครอบครอง”
เทียนหยางเอ่ยขึ้นพร้อมนัยน์ตาที่หม่นลง ทำเอาหย่งเจินคนสนิทถึงกับเศร้าไปด้วยเมื่อเห็นผู้เป็นนายเป็นเช่นนี้ ชิงหมิงหันกลับมามองบุรุษทั้งสองที่ยังคงตามมาไม่ห่าง
“ฮูหยินสองคนนั้นยังตามมิหยุดเลยเจ้าค่ะ”
“ช่างเถอะ พวกเขาอาจจะไปเม
