เหล่าทหารและคนสนิทต่างก็รีบออกตามล่าคนร้าย ชิงหมิงประคองร่างของว่านเยว่ไว้ พร้อมกับภาพจินเยว่ค่อยๆ คลานเข้าหามารดาที่กระอักเลือดออกมา
“ท่านแม่ ข้าบอกแล้วว่าอย่ามาเมืองหลวง เหตุใดจึงมิเชื่อข้า ท่านแม่ทัพช่วยท่านแม่ด้วย”
“เจ้ารู้ว่าอย่างไรแม่ก็ไม่รอด แม่แค่เอาของมาส่งเจ้าเท่านั้น รับไว้สิมันเป็นของเจ้าที่ติดตัวมาแต่เด็ก”
ว่านเยว่จับมือบุตรสาวแบออก ก่อนจะวางบางสิ่งลงไปจนทำให้เกิดแสงสีฟ้าขึ้นมาก่อนจะหายไป พร้อมกับร่างที่หมดลมหายใจของนาง หยดน้ำตาไหลลงมาไม่ขาดสาย พร้อมกับเสียงร่ำไห้ของชิงหมิง ที่อาลัยการจากไปของผู้ที่เป็นดั่งมารดาตนเช่นกัน
ผ่านไปเกือบชั่วยามที่จินเยว่นั่งกอดร่างไร้วิญญาญอยู่เช่นนั้น จนสามีต้องเอ่ยปลอบอีกครั้ง
“ปล่อยท่านแม่เจ้าไปเถอะนะ จะได้เอาร่างไปทำพิธี ปล่อยไว้เช่นนี้มิสงสารท่านหรือ”
อ้อมแขนเล็กจึงยอมปล่อยให้คนของแม่ทัพเอามารดาออกไป ซือหลางอุ้มคนตัวเล็กกลับเข้าห้อง โดยใ
