ดวงตาคู่คมสั่นไหวในเวลานี้ เบนสายตาจากลูกชายตัวน้อยที่ตั้งคำถามไปมองแม่ของลูก เขาเองก็อยากฟังคำตอบจากปากเธอเหมือนกัน ลูกเองก็รอ คนเป็นพ่อเองก็รอจนใจจะขาด…
“อะ เอ่อ…นี่พ่อกล้า พ่อของไผ่ไงลูก”
ท้ายที่สุดแล้วเธอก็ไม่สามารถโกหกทั้งเขาและต้นไผ่ได้ แม้สถานการณ์จะไม่ค่อยดีนักแต่เธอก็คิดไม่ออกจริง ๆ ว่าจะหาจังหวะบอกตอนไหน จึงยอมบอกตอนนี้เสียเลย
เธอยังใจสั่นไม่หาย แต่ความเป็นแม่ก็ต้องมาก่อน มือเรียวลูบหัวลูกชายก่อนจะก้มลงสบตา ให้ลูกมั่นใจได้ว่านั่นแหละคือพ่อของเขา
“อึก~~” คนตัวโตดีใจจนน้ำตารื้นขึ้นมาอีกหน เขาดีใจมาก ดีใจจนไม่รู้ว่าควรพูดอย่างไร แต่สัญชาตญาณของเขากลับพาร่างขยับเข้าหาสองแม่ลูก มือหนาเอื้อมไปหมายจะแตะแก้มขาว ๆ ของลูกชายด้วยความดีใจ แต่ทว่าต้นไผ่กับหมุนตัวหลบ
“ฮึก” เสียงสะอึกเมื่อเขารู้สึกจุกในลำคอ ทั้งยังเหมือนก้อนเนื้อในอกด้านซ้ายถูกทุบด้วยของแข็ง
“พ่อแน่นะ?”
เด็กน้อยกอดขาแม่แ
