“ฉันกินเองได้ ปล่อยฉันสิ” เมแกนยืนยันความต้องการยังไม่รับการดูแลนั้นจากโนอาห์
“ก็จะป้อนให้กินไง” เมแกนคิ้วขมวด “...อ้าปากสิ!” โนอาห์ย้ำอีกครั้ง ใบหน้ายังคงมีรอยยิ้ม
“นายไม่ไว้ใจฉันใช่มั้ย?” โนอาห์ยังยิ้มอยู่ ดวงตามองเข้าไปในดวงตาของเมแกน
“แล้วควรมีให้มั้ย ความไว้ใจจากฉัน” โนอาห์ถามกลับ เขาไม่ได้โง่การรับปากที่ง่ายเกินไปของเมแกน ในสถาการณ์แบบนี้ แบบที่เธอยังเป็นตัวประกันของเขาอยู่ เมแกนหลบตา
“ฉลาดไปแล้ว นายหน้าหวาน” เมแกนคิดในใจ แต่เธอไม่ตอบคำถามนั้น แต่เลือกที่จะดึงสายตากลับมา และอ้าปากรับแซนวิสที่โนอาห์ยื่นป้อนอยู่ ชิ้นที่สอง ชิ้นที่สาม และชิ้นต่อๆไป ตามมาเรื่อยๆ
“อิ่มแล้ว”
“กินเก่งชะมัด...” โนอาห์มองแซนวิสในจานที่เหลือเพียงไม่กี่ชิ้น
“ร่างกายต้องการอาหาร อย่างน้อยสามมื้อ และนี้เป็นมื้อแรกหลังจากที่ผ่านมาสิบห้าชั่วโมงแล้วมั้ย ไม่หิวก็ไม่ใช่คนแล้ว...” โนอาห์ยิ้ม
“ไม่ได้ว่าอะไรส
