“อนาสตาเซีย คุณยอมกรีดหัวใจตัวเอง และนั้นทำให้ผมรู้ว่า...เราสองคนรักกัน...เรารักกันใช่มั้ย?...เรารักกันแล้วนะ...ผมรักคุณ...ให้ตายเถอะ!!!...คุณทำให้ผมพูดออกมา” ลูส ปล่อยอนาสตาเซีย เขาหันหลังให้กับเธอทันที เพราะนั้นคือความรู้สึกที่เกิดขึ้นกับเขาจริงๆ จนลูสไม่คิดว่ามันจะมากมาย เขาเสี่ยงทุกอย่างกับการกระทำครั้งนี้ของเขา
อนาสตาเซียน้ำตาไหลออกมา เธอก้มหน้า มือทั้งสองกำแน่นอยู่ข้างลำตัว ภาพระหว่างเธอกับลูส ฉายเข้าสมองส่วนความทรงจำของเธอ น้อยมาก น้อยจริงๆ เรื่องระหว่างเขากับเธอมีน้อยมาก แต่เธอกลับจดจำทุกอย่างได้อย่างชัดเจน รอยยิ้มของเขา ประโยคคำพูดของเขา แม้แต่ว่าเขาแต่งตัวแบบไหนในการพบเจอกันแต่ละครั้ง ผู้ชายอย่างลูส ไม่แปลกที่จะเป็นที่ต้องการของผู้หญิงไม่เว้นแม้แต่เธอ เขาน่านับถือ บางอย่างในตัวเขาบอกให้เธอรู้ว่านั้นคือตัวตนเขา
“ขอโทษ!…/…เลิกขอโทษผมสักที เพราะนั้นมันไม่ใช่สิ่งที่ผมต้องการ...”
