“เมื่อกี้นายบอกว่า ปวดไปทั้งตัวเหรอ”
“……..” แต่ไม่มีเสียงตอบ แต่นั้นกลับทำให้เชือกฟางยิ้มออกมา เพราะไม่เคยจำได้ มันเคยเกิดขึ้นมั้ย ที่ ใจ ปาก และความรู้สึก ของเขาจะตรงกัน ไอเดนไม่เคยที่จะบอกว่าเขาเจ็บตรงไหน รู้สึกอย่างไรมาก่อน แต่ครั้งนี้เขาบอกว่าเขาปวดตัว ดูเหมือนเป็นคำพูดธรรมดา แต่ไม่ธรรมดาสำหรับไอเดนเลย
“ขอบใจนะ” เชือกฟางลงกลับไปนอนอีกครั้ง ใบหน้ามีรอยยิ้มและปิดเปลือกตาลง ในขณะที่ไอเดนเองก็มีรอยยิ้ม “พัฒนาไปอีกขั้นแล้วสินะ ยายตัวเล็ก”
เชือกฟางต้องค่อยๆเปิดดวงตาขึ้น เมื่อรู้สึกว่ามีบางอย่างแปลกไปในยามเช้า ดวงตามองนาฬิกาบอกเวลาตีสี่
“ไอเดน”
“อื้ม” ไอเดนขานรับเสียงในคอ
“รู้สึกไม่ค่อยดีเหรอ?”
“นอนต่อเถอะ” เชือกฟางขยับเข้าไปใกล้ เลื่อนมือไปจับแขนไอเดน
“นายตัวรุมๆ...”
“นิดหน่อย ไม่เป็นไรมาก นอนต่อเถอะ”
“ไม่ได้! เดี๋ยวเชือกฟางเช็ดตัวให้ดีกว่า ถ้าไข้ขึ้นสูงกว่านี้ นานไปคงแย่แน่ๆ ครา
