“คุณเอริคค่ะ คุณเอริคค่ะ...” คริสตี้เอ่ยเรียกเอริค เมื่อเธอเริ่มจะเดินไม่ทันคนข้างหน้าแล้ว ทำให้ระยะห่างมากขึ้นเรื่อยๆ คริสตี้ไม่เข้าใจเลยว่าเอริคต้องการอะไร เขาจอดรถและลงจากรถ เมื่อมาถึงปาร์คในนิวยอร์ก คริสตี้ไม่มีโอกาสและเวลาได้มองรอบๆ ชื่นชมความงดงามของปาร์คเลย เพราะคนที่พามาไม่บอกอะไร เดิน เดิน เดินไปข้างหน้าไม่หยุด ต้องการอะไรของเขากันนะ ถ้าอยากมาคนเดียวแล้วไปลากเธอออกมาจากบ้านทำไม ถึงจะเรียกแล้วเรียกอีก คนเอาแต่ใจ เหนือกว่าทุกด้าน ยังคงเดินต่อไป เขาจะรู้มั้ยว่าเธอเดินไม่ทัน
ตึก ตัก ตึก ตัก คริสตี้เปลี่ยนจากเดินตาม เป็นวิ่งตามเอริคไป ทันมันก็ทัน แต่เธอจะต้องถูกทิ้งห่างอีกแน่
หมับ!คริสตี้คว้ามือข้างหนึ่งของเอริคไว้ เขาก็ไม่มีทีท่าอะไร ปล่อยให้เธอคว้าจับ แต่ไม่หยุดเดิน อากาศที่หนาวเหน็บในช่วงเดือนธันวาคม อุณหภูมิติดลบ แต่อากาศแบบนี้ไม่ได้เป็นปัญหา ในทางตรงกันข้ามคริสตี้อาจจะไม่แปลก ค
