พบท่านประธาน
1711 Words
ตอนที่ 1
พบท่านประธาน
“ขวัญ คุณโจเชิญที่ห้อง”
เสียงบอกของพี่จิณในเวลาเกือบห้าโมงเย็นใกล้เลิกงาน ทำให้ ขวัญข้าว สะดุ้งเล็กน้อยขณะเก็บของบนโต๊ะทำงาน เพื่อเตรียมกลับบ้าน การบอกให้ไปพบประธานของบริษัทในเวลาใกล้เลิกงานเช่นนี้ นอกจากจะเป็นทำให้เธอกลับบ้านช้ากว่าเดิม
ยังต่อคุยงานต่อในเวลานอกงานที่ไม่ได้โอทีด้วย
ที่สำคัญ ยังต้องเข้าไปคุย ในห้องของ ประธานโจ
“เร็วนะจ้ะคุณโจ รออยู่ในห้อง”
คุณจิณย้ำอีกครั้ง ขวัญข้าวจำต้องขยับการลุกขึ้นอย่างเสียงไม่ได้
“พรุ่งนี้ค่อยไป เทอมินอลละกันนะแก วันนี้ชั้นกลับก่อน” สายรุ้งเพื่อนร่วมงาน ไลน์มาบอก
ขวัญข้าวกดปิดเสียงมือถือไว้ ก่อนคว่ำหน้าจอใส่กระเป๋า หยิบสมุดโน๊ตเล็ก เดินจากโต๊ะเพื่อเข้าไปในห้องของประธานโจ
มันเป็นห้องเย็นที่เธอไม่อยากจะเข้ามาเหยียบเสียเลย ทั้งอุณหภูมิที่เปิดแอร์เพียงสิบเจ็ดองศา จนเธอต้องขนลุกชูชันทุกครั้งที่เดินเข้ามา
ห้องนี้ ยังเป็นที่ทำงานของปีศาจร้าย ที่เธอเผลอเข้ามาทำงานที่นี่อย่างตกกระใดพลอยกระโจน
ไม่ซิ จริงแล้วก็เป็นความต้องการของเธอเองที่ขอมาทำ
“เชิญครับ”
เสียงนุ่มหูที่คุ้นเคยของเจ้าของห้องดัง เมื่อขวัญข้าวเดินเข้าไปในห้อง แอร์ที่เย็นเฉียบทำให้เธอต้องกดอกไว้แน่นและลู่ตัวลงเล็กน้อย มองร่างสูงที่นั่งมองเอกสารบนโต๊ะที่ไม่รู้สึกถึงความหนาวเย็นอันใด
เขาคือ โจนาธาน สิริวัฒนา ประธาน JPW Group
หนุ่มหล่อวัยสามสิบต้นๆ ผู้มีเชื้อลูกเสี้ยวจากทางบิดา ทำให้เข้ามีหน้าตาผิวพรรณที่โดดเด่น ทั้งจมูกโด่งเป็นสันรับกับปากหยักได้รูป รับกับคิ้วดกหนาบนดวงตาคู่สีนิลที่มีแผงตายาวงอน
ประธานโจ ถือว่าเป็นผู้ชายที่หน้าตาหล่อเหลาสะดุดตาคนหนี่ง หากว่า...
“มองหน้าพี่มีอะไรเหรอครับ”
คิ้วหน้าเข้มของโจนาธาน ขมวดขึ้นเล็กน้อย มองลูกแมวตรงหน้าที่ยืนตัวลีบชิดขอบประตูเหมือนเกรงกลัวเขาเหลือเกิน ช่างแตกต่างจากคืนนั้นเสียสิ้น
“คุณโจ มีอะไรจะคุยกับขวัญเหรอคะ”
ขวัญข้าวถามเสียงราบเรียบ เมื่อสบตาคู่สีนิลวาววับตรงหน้า ดวงตาคู่นี้แหละที่ทำเธออ่อนปวกเปียกระทวยในอ้อมแขนเขา
“นั่งก่อนสิครับ”
หน้าหล่อเหลาเอ่ยเสียงอ่อนโยน ก่อนหันกลับไปมองที่หน้าจอคอมบนโต๊ะทำงานต่อ ชวัญข้าวมองคนตรงหน้าอย่างประหม่าเล็กน้อย ก่อนจะย่อตัวนั่งเก้าอี้ตรงหน้า ตายังคอยชำเลืองมองหน้าหล่อเหลาด้านข้างที่มีไรผมหยักศกหนานุ่ม
ไรผมที่เธอได้สัมผัส มาแล้วบริเวณท้ายทอยนั้น
“ทำงานเป็นไงบ้าง?”
เสียงนุ่มหูของโจนาธาน ดึงสติของขวัญข้าวจากภวังค์
“ก็ดีค่ะ”
คำตอบราบเรียบของคนตรงหน้า ทำให้โจละจากหน้าคอม มองหน้าสวยจิ้มลิ้มที่มีปลายจมูกเชิดนั้น ก่อนกล่าวด้วยเสียงอ่อนโยน “ถ้างานหนักและกดดันไป ไม่ไหวบอกพี่ได้นะจะได้ย้ายแผนกให้”
“ไม่ย้ายค่ะ ขวัญทำได้”
“หือ”
“ถ้าไม่มีอะไรแล้ว ขวัญขอไปเคลียร์งานแล้วกลับบ้านก่อนนะคะ” ขวัญข้าวขยับเก้าอี้ เตรียมลุกขึ้น
เธอไม่อยากอยู่ในห้องนี้ สองต่อสองกับเขา
ไม่อยากจะใจหวั่นไหวไปมากกว่านี้
“เดี๋ยวซิ จะรีบไปไหนครับ” โจนาธานลุกขึ้น โน้มกายข้ามโต๊ะ คว้าข้อมือเรียวสวยนั้นไว้
“พี่โจ ปล่อยขวัญ”
ขวัญข้าวเอ่ยเสียงแข็ง เมื่อมือหนานั้นจับข้อมือเธอไว้แน่น ความอุ่นร้อนที่ถ่ายทอดผ่านผ่ามือของเขาตอนนี้ เหมือนไฟที่กำลังทาบลงผิวของเธอ
เขาเป็นคนที่เร่าร้อน เหมือนไฟ
ไฟที่พร้อมจะแผดเผาให้เธอหมอดไหม้ได้ทุกเมื่อ
ดังนั้นเธอควรจะอยู่ห่างๆ เขาไว้ดีที่สุด ตราบที่เธอยังต้องการทำงานที่นี่
“หือ รังเกียจพี่ขนาดนั้นเลยเหรอครับ”
ตาสีนิลนั้นวูบมืดลงเพียงเล็กน้อย มองหน้าจิ้มลิ้มที่ตื่นตระหนกเหมือนลูกแมวตัวน้อยที่หวาดกลัว
“เปล่าค่ะ ขวัญไม่อยากกลับค่ำกลัวไม่มีรถกลับ”
ขวัญข้าวหลับสายตาจากหน้าคมคายที่จ้องมา รู้สึกเหมือนไรขนอ่อนที่ต้นคอเริ่มขูชัน
“เดี๋ยวพี่ไปส่งบ้านเอง”
“ไม่ค่ะ ขวัญไม่อยากให้คนสงสัย เดี๋ยวจะหาว่าขวัญเป็นเด็กเส้นของที่นี่” ขวัญข้าวตอบเสียงราบเรียบ
“แค่ประธานไปส่งพนักงาน จะมีอะไรต้องกังวลขนาดนั้น หือ” โจนาธานบอกเสียงอ่อน ดึงร่างคนตัวเล็กเข้ามาใกลวงแขนแข็งแรงโอบเอวกิ่วคอดไว้แน่น
“อย่าค่ะ คุณโจ นี่ที่ทำงาน”
ขวัญข้าวเสียงสั่น เมื่อร่างเธอโดนโอบกอดด้วยวงแขนแข็งแรงจนชิดอกเครียดแน่น ที่แม้จะถูกสวมทับด้วยสูทสีเทาเนื้อดี แต่เธอก็จำสัมผัสจากมวลเนื้อและลมหายใจอุ่นร้อนนี้ได้ดี
.
.
สัมผัสที่ขวัญข้าว ติดตรึงในใจไม่ลืม ตลอดเวลาสามเดือนที่ผ่านมา
“หือ เปลี่ยนน้ำหอมเหรอ”
โจนาธานถามเสียงนุ่มหู ขณะก้มหน้าลงไซ้ซอกคอขาวหอมกรุ่น ของร่างบางในวงแขน
“ค่ะ ขวดเก่าหมด”
บ้าบออะไรเนี่ย! กระทั่งกลิ่นน้ำหอมของเธอ เขายังจำได้
“อืม กลิ่นนี้ก็หอมยั่วเหมือนกัน จะกลิ่นไหนถ้าอยู่ในตัวขวัญก็หอมหมด” หน้าหล่อเหลายังคงซุกไซ้ดูดดมกลิ่นหอมจากเรือนกาย มือสองหนาของเขากดสะโพกงามงอนให้แนบชิดกับตัว
ขวัญข้าวรู้สึกได้ถึงความแข็งแน่นเครียดบริเวณด้านล่าง
“พะ..พี่โจ ปล่อยขวัญค่ะ”
เสียงสั่นของลูกแมวตัวน้อยในอ้อมแขน ทำให้ดวงตาสีนิลคมคายหลุบต่ำลงเล็กน้อย มองแก้มระเรื่อที่อยู่ห่างเพียงลมหายใจรด
“ลืมช้อตกลงเราแล้วเหรอ”
“ขวัญ ไม่..”
ริมผีปากหนาของเขาประทับลงบนกลีบปากอิ่มของขวัญข้าวก่อนที่จะเอ่ยอะไรต่อ ปลายลิ้นอุ่นร้อนนั้นดันปากเธอให้เผยอก่อน ควานเข้าไปในโพลงปากนุ่มตวัดรัดปลายลิ้นหวานชุ่มที่อยู่ภายใน
“อืม” โจนาธานครางอย่างพึงพอใจในลำคอ
หลายวันมาแล้วที่เจ้าลูกแมวน้อยของเขาเอาแต่หลบหน้าหลบตา ไม่รับสายไม่อ่านไลน์และพยายามจะเลี่ยงการเผชิญหน้ากับเขามาตลอด
จูบที่โหยหาของเขาจึงบดเคลึงเคล้นปากงามอย่างหนักหน่วง สลับกับช้าอ้อยอิ่งจนขวัญข้าวรู้สึกเหมือนลมหายใจกำลังจะขาดห้วง
“ขวัญไม่ลืม”
ขวัญข้าวเอ่ยเสียงอ่อยเมื่อเขาถอนริมผีปากออกแล้ว แต่ร่างบางของเธอก็คงอยู่ในวงแขนแข็งแรงที่แข็งแครียดไปด้วยมวลเนื้อเหมือนคนที่ออกกำลังกายมาอย่างดี
“ถ้าไม่ลืม คืนนี้ก็ต้องอยู่กับพี่ก่อน”
โจนาธานกระซิบเสียงกระเส่า มือล้วงเข้ายังเนินเนื้อด้านในลูบไล้แผ่นหลังนวลเนียล ปลดตะขอบราออก ก่อนมืออีกข้างจะครอบครองคลีงเคล้นปทุมถันเต่งตึงนุ่มนิ่ม
“อะ” ขวัญข้าวครางเพียงเล็กน้อย เมื่อเขาประกบปากกับเธออีกครั้ง จูบของเขาวาบหวามและอ้อยอิ่ง ขณะที่ผ่ามือยังคลึงเคล้งยอดใตแข็งที่ตั้งชูชัน
มืออีกข้างเขาถลกกระโปรงสั้นแค่เข่าของเธอขึ้น ก่อนไล้ยังเนินเนื้อภายใต้แพนตี้ตัวจิ๋วที่เริ่มชุ่มแฉะด้วยน้ำหวานจากภายใน
“แค่นี้ก็แฉะแล้วเหรอครับ แล้วบอกจะไม่ค้างกับพี่”
เสียงของเขากระซิบเบาๆ แต่คล้ายเย้ยหยันนิดๆ
และขวัญข้าวก็เกลียดเสียงนี้ และอารมณ์ที่อ่อนไหวง่ายของตัวเองกับสัมผัสของเขาในทุกครั้ง
“กระตุ้นง่ายแบบนี้แหละพี่ชอบ”
“ไม่ค่ะ ขวัญจะกลับ”
ขวัญข้าวตัดสินใจดึงสติตัวเองกลับมา ดันกายเขาออกห่าง และถอยร่างร่นไปอยู่ติดกับประตูห้องทันที มือดึงเสื้อและกระโปรงให้เข้าที่เข้าทาง
ไม่ เธอจะไม่มีทางหลงกลเขาไปมากกว่านี้อีกแล้ว
คิ้วดกหนาของโจนาธานขมวดขึ้นเล็กน้อย ตาสีนิลจ้องมองคนตรงหน้านิ่ง สบตาคู่สวยที่จ้องเขาตอบเหมือนเขาเป็นปีศาจร้ายที่น่ากลัว
“ขวัญจะกลับละนะ”
ขวัญข้าวย้ำอีกครั้ง ก่อนจะหันหลังเตรียมเปิดประตู
“ถ้าจะกลับ ก็ทำให้พี่หายปวดไมเกรนก่อน” โจนาธานเอ่ยเสียงเข้ม ทำให้ร่างสวยนั้นชะงักมือที่กำลังจะเปิดประตู
“ถ้าไม่อย่างนั้น ข้อตกลงของเรา...”
เขาหยุดคำพูดไว้เพียงแค่นั้น เมื่อแม่แมวน้อยหันหลังกลับมามองเขาอีกครั้ง
บางที การใช้ข้อบังคับบางอย่างกับสัตว์เลี้ยงมันก็เป็นสิ่งจำเป็น ที่ต้องทำบ้างในบางครั้ง
โดยเฉพาะกับ สัตว์เลี้ยงตัวโปรดของเขา
“พี่โจ ปวดไมเกรนอีกแล้วเหรอคะ”
ขวัญข้าวถามเสียงแผ่วเบา เดินเข้าไปใกล้ปีศาจตรงหน้า หากไม่ใช้ข้อตกลงบ้าบอที่เธอเผลอรับปากไป เธอจะไม่มีทางยอมเขาในสักเรื่องเป็นแน่
“หือ ปวดมากเลยตอนนี้”
ปีศาจเจ้าเล่ห์เอ่ยเสียงอ่อย
“แล้วขวัญต้องทำอย่างไงบ้าง”
ลูกแมวน้อยถาม แววตากลมสวยจากใบหน้าเนียนใส มองเขาอย่างไร้เดียงสา
โจนาธาน คำรามต่ำในลำคอสะกดกั้นอารมณ์ปั่นป่วนอยู่อัดแน่นอยู่ภายใน ทุกครั้งที่เขาอยู่ใกล้ลูกแมวตัวนี้ เขาแทบจะระงับความต้องการของตัวเองไม่ได้เลยสักครั้ง
“นั่งลงซิ ..แล้วทำให้มันสงบ”
เขาสั่งเสียงราบเรียบ หลุบตามองต่ำยังแกนกายของตัวเองที่แข็งนูนจนเห็นเด่นชัดภายในกางเกงสแล็กสีเงินเนื้อดี
ขวัญข้าวรู้สึกเหมือนไรขนอ่อนทั่วสรรพางค์กายตั้งลุกชูชัน เมื่อมองไปตรงจุดนั้น
แก่นกายของเขา ที่เธอเคยได้สัมผัสมันเมื่อสามเดือนก่อนหน้านี้
.
.
.
สามเดือนที่แล้ว ก่อนมาทำงานที่นี่
****************************
- Writer
