คำสั่งของท่านประธาน
1051 Words
ตอนที่ 8
คำสั่งของท่านประธาน
“พี่ว่ายังไม่ดีเท่าไหร่ เอาไปแก้ใหม่ทั้งหมด”
เสียงของพี่กานดา หนึ่งในรุ่นพี่การตลาดคนเก่งของทีม JWP เอ่ยขึ้นเสียงดัง เมื่องานแบบของ ขวัญข้าวเสนอในที่ประชุม แม้งานชิ้นนี้เธอจะทำอย่างสุดฝีมือ แทบไม่ได้หลับมาหลายวัน แต่ก็ยังไม่เป็นที่ถูกใจของพี่ร่วมทีม
“กานว่าต้องแก้ตรงไหน พี่ว่ามันก็พอได้อยู่นะ”
คุณจิณ เอ่ยถามเสียงราบเรียบ เมื่อดูผลงานของขวัญข้าว เด็กที่คุณโจมอบหมายให้ดูแล โดยที่มีเพียงเธอที่รู้สึกว่าต้องใส่ใจเป็นพิเศษ แม้เจ้านายจะไม่เปิดเผยข้อมูลอะไรให้ฟัง
เรื่องส่วนตัวของนาย ไม่จำเป็นต้องสอดรู้ แต่คำสั่งของคุณโจ คือให้ดูแลและสอนงานเด็กใหม่ คนนี้ให้ดีที่สุด
นี่คือ คำสั่ง ของท่านประธานโจ
แต่เท่าที่ดู เด็กคนนี้ก็ตั้งใจทำงานและฝีมือออกแบบถือว่าไม่เลวเลยทีเดียว แม้ทางกานดา รุ่นพี่ใหญ่ที่นี่จะดูไม่ค่อยชอบใจสักเท่าไหร่ เนื่องจากงานบางอย่างถูกถ่ายเทให้เด็กใหม่ทำ
แต่คนส่วนใหญ่ในแผนกก็ยังเกรง ทุกคำวิจารณ์ของพี่กานดา คนในทีมจึงต้องหยุดพิจารณาทุกครั้ง
“กานว่ามันแข็งไปคะพี่จิณ ทั้งโทนสีที่ทำให้เครื่องซีลทุกทื่อๆ และการวางฟรอนท์ดูเชยมาก”
กานดาบอก
“แต่ขวัญว่า เครื่องซีลนี้เน้นทางกลุ่มอุตสาหกรรมปิโตร ควรจะต้องวางแบบง่ายๆ ให้ดูหนักแน่นและน่าเชื่อถือไม่ควรใส่อะไรเยอะเกินไป”
ขวัญข้าวแย้ง นั่นทำให้คุณจิณ มองอย่างสนใจ
“แต่ถ้าพี่กานว่าไม่เหมาะ เดี๋ยวขวัญเอาแบบไปแก้อีกรอบก็ได้ค่ะ”
“ก็ดี ต้องแก้อยู่แล้ว” กานดาเอ่ยเสียงเรียบ รู้สึกไม่ถูกชะตากับยายเด็กใหม่นี่ อย่างหาสาเหตไม่ได้
จริงๆ กานดาตั้งใจว่า ตำแหน่งที่ว่างนี้อยากให้ เพื่อนของตนที่เก่งงานการตลาดมาทำ และคุยกันไว้นานแล้ว แต่คุณจิณดันให้ยกเลิกก่อน บอกว่าตำแหน่งนี้ ให้เด็กขวัญมาทำ
เด็กที่ไม่เห็นจะมีดีอะไรสักอย่าง งานแบบก็งั้นๆ
“พี่ว่าจริงๆแล้วแบบนี้ก็น่าจะเหมาะดี ลองทำมาอีกสักสองสามแบบก็ได้ ไม่ต้องลบอันนี้ทิ้ง เราจะเสนอแบบนี้ให้ซัพพลายเออร์ดูด้วย”
พี่จิณบอก นั่นทำให้ขวัญข้าวยิ้มออกมาได้
“ได้ค่ะพี่จิณ ขวัญจะทำให้เสร็จเร็วที่สุด”
ขวัญข้าวบอกก่อนเก็บไฟล์งานที่พริ้นท์ เอาแฟ้มและปิดโน๊ตบุคเมื่อทุกคนเริ่มทยอยออกจากห้องประชุม
เธอจะทำงานนี้ให้ออกมาดีที่สุด แม้จะเป็นเด็กเส้นก็ตาม
.
.
“เข้ามาทำอะไร ในห้องชั้น” ขวัญข้าวอุทาน
เมื่อกลับถึงบ้าน แล้วประตูห้องถูกเปิดแง้มไว้ สุมนชา ลูกของแม่เลี้ยงกำลังค้นของในลิ้นชักที่โต๊ะเครื่องแป้งของเธออยู่
“อ้อ กลับมาแล้ว”
ฝ่ายนั้นเงยหน้าเอ่ยอย่างราบเรียบ ไม่รู้สึกว่าผิดไม่แต่น้อย “เห็นว่าเธอมีเครื่องประดับเยอะชั้นเลยอยากยืม ใส่ไปเดทคืนนี้ซะหน่อย”
“เอากุญแจห้องชั้นมาจากไหน แล้วอย่าค้นของนะ นั่นสร้อยของแม่ชั้น ห้ามแตะเด็ดขาดออกไป!”
ขวัญข้าวทำเสียงขุ่นเคือง เข้าผลักร่างอวบอิ่มที่ใหญ่กว่าเธอไปจนชนขอบเตียง
“โอ้ย! ยายนี่ ของแค่นี้เองทำหวงนะ”
ร่างที่ชนไปจนเกือบล้ม โวยวายเสียงดัง เมื่อเห็นความพยศของขวัญข้าวที่ปกติจะยอมเธอมาตลอดแทบทุกครั้ง
“อย่ามายุ่งกับของแม่ชั้นเด็ดขาด”
เสียงตะโกนดังลั่นของขวัญข้าว ก่อนทื่มือขาวจะคว้ากล่องเครื่องประดับกลับมา ทำให้บิดาของเธอและแม่เลี้ยงวิ่งมา
“เอะอะ โวยวายอะไรกันลั่นบ้าน”
เสียงบิดาถามหน้าตื่น แววตาของแม่เลี้ยงที่เดินมาด้วยมองด้วยความขุ่นเคืองเมื่อเห็นลูกสาวตนล้มเอนอยู่มุมเตียง
“มนแค่จะมาขอยืมสร้อย น้องขวัญเท่านั้นค่ะคุณพ่อ ไม่นึกว่าน้องขวัญจะหวงขนาดนี้ ผลักมนจนหัวเกือบชนขอบเตียงเลย” สุมนชา บอกเสียงเศร้า
ขวัญข้าวเคยได้อ่านนิยาย แม่เลี้ยงใจร้ายมาเยอะ
แต่ไม่นึกเลยว่าจะต้องมาเจอ มารยาร้อยเล่ห์ของ ลูกเลี้ยงและแม่เลี้ยงจอมแสบด้วยตัวเอง
“ยายขวัญ พี่น้องกันมีอะไรก็แบ่งกันกันซิ แค่นิดหน่อยเอง” บิดาหันมาดุ
“ไม่ค่ะ ถ้าเป็นของแม่อย่ามาแตะต้อง”
ขวัญข้าวเอ่ยเสียงหนักแน่น ดวงตาเริ่มรื้นไปด้วยน้ำเอ่อใส มองบิดาตรงหน้าด้วยความผิดหวังยิ่ง
วิชัย จับความรู้สึกน้อยเนื้อต่ำใจนั้นได้ จึงถอนหายใจแรง
ก่อนจะบอกให้ทั้งสองแม่ลูกออกจากห้องของขวัญข้าว
.
.
“พี่เมฆอยู่ไหนคะ ยายมนจะมาเอาสร้อยของแม่ไปใส่ ขวัญไม่ยอมหรอก ป๊าก็เหมือนจะเห็นด้วยเลย”
ขวัญข้าวเอ่ยละล่ำละลัก เมื่อพี่ชายกดรับสาย
“ขวัญไม่อยากอยู่บ้านนี้เลย ขวัญจะออกไปเช่าห้องที่ใกล้กับบริษัทจะได้มีสมาธิทำงาน”
เธอเล่าต่อเมื่อพี่ชายยังเงียบ
ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้น พี่ชายของเธอก็ยังเป็นที่ระบายและรับฟังเธอได้อย่างดีที่สุด
“พี่เมฆช่วยขวัญหาห้องหน่อยนะ ฮือๆ แล้วพี่เมฆอยู่ที่ไหนตอนนี้”
ขวัญข้าวถามกลับอีกครั้ง เมื่อปลายสายยังนิ่ง
“พี่เมฆ? อยู่เมืองไทยใช่มั้ย”
“ครับ อยู่เมืองไทยที่สนามบิน”
เสียงตอบนุ่มหูนั้น ทำให้ขวัญข้าวชะงัก เธอจำเสียงนี้ได้ดี
“คุณโจ! แล้วพี่เมฆ”
“เมฆกำลังเช็คเอ๊าท์อยู่ครับ เพิ่งลงจากเครื่อง”
โจนาธานตอบเสียงราบเรียบ เขาได้ยินทั้งหมดที่เจ้าลูกน้อยพร่ำรำพันมาตั้งแต่ต้น หลังจากที่ เมฆา ฝากเอกสารและโทรศัพท์ให้กับเขาไว้เพื่อเปิดเครื่อง แล้วมีเจ้าลูกน้อยโทรเข้ามาพอดี
“จะหาห้องพักใกล้บริษัทใช่มั้ย?”
เขาเอ่ยถาม
“ใช่ค่ะ ฝากบอกพี่เมฆ..”
“..มาพักอยู่เพ้นท์เฮ้าส์ผมได้เลยครับ”
******************
- Writer
