Dahil sa dami ng kinain namin ni Jetro kanina ay hindi na ako naghapunan pag-uwi ko. Dumiretso ako sa kuwarto at nahiga. Ramdam ko ang pagkahapo sa buong maghapon.
Pakiramdam ko may kung anong kulang sa akin. Bumuntong hininga ako at inabot ang litrato sa ilalim ng aking unan.
Mapait akong ngumiti habang pinagmamasdan ang kaniyang larawan. Letrato niya ito na kuha ko mismo. Sa opisina ito, kabado pa ako noon habang kinukuhanan siya sa magandang anggulo. Dahil seryoso siya at walang pakialam sa mundo ay hindi na niya namalayan na may picture na pala siya sa akin.
"Namimis na kita, pero alam ko na ito ang makakabuting gawin," wika ko habang unti-unting tumulo ang aking luha. Ang pait ng unang pag-ibig ko.
Ngayon palang nagsi-sink in sa aking utak na wala talaga kaming pag-asa ni sir A
