วันต่อมา
มินตราออกไปเดินเล่นที่ริมชายหาดแต่เช้าตั้งแต่ตะวันยังไม่ขึ้นดี เมื่อคืนเธอก็นอนไม่หลับทั้งคืนเพราะมัวแต่คิดเรื่องที่ศรีจันทร์พูด ถ้าเธอท้องจริงๆ มันก็คงจะเป็นเรื่องดีและไม่ดีในเวลาเดียวกัน
แต่ความจริงเธอก็ยังไม่พร้อมที่จะมีลูกในตอนนี้ เธอไม่อยากปล่อยให้ลูกต้องเกิดมาอยู่ในสภาพเคว้งคว้างไม่รู้จะไปทางไหนเหมือนเธอ พ่อกับแม่ก็ไม่รู้อยู่ที่ไหนแบบนี้
“ขออย่าให้มันเป็นอย่างที่พี่จันทร์พูดเลยนะ” มินตราได้แต่ภาวนาว่ามันไม่ใช่ ถึงอาการของเธอมันกำลังบ่งบอกว่าใช่ก็ตาม
“มาเดินเล่นอะไรแต่เช้าคะคุณหนูมินตรา”
“….” เสียงแหลมๆ ของใครบางคนดังขึ้นมาจากทางด้านหลังของมินตรา เธอหันหลังกลับไปมองด้วยความสงสัย และก็ได้พบว่าเจ้าของเสียงนั้นคือรำพึงนั่นเอง
“เห็นกันมาตั้งนานแต่ไม่มีโอกาสได้เข้ามาคุยกันสักที เราพอจะรู้จักพี่ใช่มั้ย”
“ค่ะ”
“สีหน้าของเราดูไม่ค่อยดีเลยนะไม่ค่อยสบายหรอ?”
“นิดหน่อยค่ะ
