“นี่มันเกิดอะไรขึ้น!” เสียงของผู้เป็นยายที่เธอคิดว่ากำลังนอนกลางวันอยู่ทำให้เนตรดาวถึงกับสะดุ้ง ท่านมองเธออย่างเสียใจ เนตรดาวถึงกับร้องไห้สะอึกสะอื้น เธอร้องไห้อย่างหนักหน่วง ก่อนที่จะคลานเข้าไปกราบผู้เป็นยาย
“ยายจ๋า... หนูขอโทษ”
“อย่าโทษดาวเลยครับ เป็นความผิดของผมเองที่เลี้ยงหลานไม่ดี”
“เห็นแล้วใช่ไหมดาวที่ยายบอก เมื่อผิดพลาดไปแล้วบางอย่างก็ยากที่จะแก้ไข เอาเถอะมันเกิดขึ้นแล้วก็ต้องยอมรับให้ได้" ประโยคนั้นของผู้เป็นยายทำให้เนตรดาวร้องไห้หนักกว่าเก่า
“ยายจ๋า... หนูขอโทษ หนูผิดไปแล้ว หนูไม่ดีเอง”
ภีมพัฒน์ปลอบใจสองยายหลานที่กอดกันพลางร้องไห้ เขารับปากว่าจะช่วยเหลือดูแลเนตรดาวทุกอย่าง ยายของเนตรดาวก็ยังมีสีหน้าเศร้าสร้อยที่หลานมาท้องในวัยเรียนทำเอาหมดอนาคตแบบนี้
“นายภัทรแย่มาก” ภีมพัฒน์ตำหนิหลานชายตัวเอง
“เป็นความผิดของดาวเองแหละค่ะ ดาวใจง่ายเอง” เนตรดาวพูดแล้วมองมือตัวเองนิ่ง เหมือนก
