พัวพันพิษรัก

ซ่องเจ๊ลี สถานที่อโคจรยามค่ำคืนกำลังครึกครื้นไปด้วยเสียงเพลงและบรรยากาศมอมเมา เหล่านักล่าราตรีกำลังโยกย้ายไปตามจังหวะและอารมณ์ บางคนก็ดื่มกินอย่างไม่ลืมหูลืมตา บางคนนัวเนียกันราวกับโลกนี้มีแค่สองคน ถึงอย่างนั้นก็ไม่มีใครให้ความสนใจ ทุกคนต่างก็โฟกัสแค่ความต้องการของตัวเอง คนบางกลุ่มแยกไปยังอีกฝั่งเพื่อเลือกดูหญิงสาวที่นั่งเรียงกันในตู้กระจกเพื่อสนองความต้องการทางเพศ มีทั้งวัยรุ่นวัยกลางคนรวมไปถึงวัยชรา สาวน้อยน่ารักกำลังนั่งนับเงินที่ได้รับจากลูกค้าลงบัญชีไว้ให้เจ้าของร้าน มีหน้าที่ทำงานเป็นแคชเชียร์อยู่ในซ่อง "ว้าวแม่หนูคนสวย น่ารักจังดูเด็กสเปกเสี่ยเลย ขายไหมจ๊ะ เท่าไหร่เสี่ยจ่ายไม่อั้น" ระหว่างนั้นก็มีตาแก่หื่นกามตรงเข้ามาแทะโลมด้วยวาจาและการกระทำ เมื่อเห็นหญิงสาวไม่ตอบก็ถือวิสาสะคว้าแขนเล็กขึ้นมาจับพลางลูบๆ คลำๆ ลวนลามอย่างตั้งใจ "มือขาวๆ นี่นุ่มจัง อยากรู้ว่าอย่างอื่นจะขาวและนุ่มแบบนี้ไหม หรือแดงแจ๋ข้างใน" ปั๊กกกกก! มีดอีโต้เล่มหนาวางกระแทกกับสันโต๊ะอย่างแรง สาวน้อยตะเบ็งเสียงถามไม่สบอารมณ์ "จะปล่อยดีๆ หรืออยากพิการ!!" "เฮ้ย! มะ แม่หนู" ชายแก่ตกใจหน้าซีด ไม่คิดว่าสาวน้อยน่ารักจะดุดันถึงเพียงนี้ "ว้ายยยยยย เสี่ยขา มาตั้งแต่เมื่อไหร่ มานี่ๆ อย่าไปยุ่งเลย นี่โมบายไม่ได้เป็นเด็กซ่องหรอก ลูกสาวพิมพามัน" เจ๊ลีเจ้าของซ่องรีบเข้ามาขวางและดึงตัวชายบ้ากามออกมา เธอรู้จักนิสัยของโมบายดีว่าหากยังยุ่มย่ามไม่เลิก ตาแก่นี่คงโดนดีเข้าสักที "ดุฉิบหาย! จะตัดมือกูอยู่ละ" "อีนี่มันดุอย่างกะหมา ไปค่ะไปเลือกน้องๆ ดีกว่า ด้านในมีแต่พวกสวยๆ ตัวท็อปตัวเด็ดทั้งนั้น" "หน้าตาดูไม่มีพิษมีภัย นิสัยก้าวร้าว" "ใจเย็นนะคะ" พูดจบเจ๊ลีก็ลากแขนเสี่ยออกไป โดยมีสายตาของโมบายจ้องตามเขม็ง ถึงจะหงุดหงิดอยู่บ้างที่ถูกจับมือ แต่เธอก็เริ่มที่จะชินเพราะเวลาที่เจ๊ลีให้มานั่งเก็บเงินลูกค้าทีไร ก็มักจะถูกพวกหื่นกามคอยคุกคามตลอด ห้องโมบาย หลังเสร็จงานจากร้านเจ๊ลี โมบายก็รีบกลับมาอาบน้ำอาบท่านอนคุยกับแม่ "หนูใกล้เรียนจบมอ.6แล้วนะ อิอิ" เสียงสาวน้อยเอ่ยบอกกับผู้เป็นแม่ด้วยความภาคภูมิใจ "ดีแล้วแม่จะได้หมดห่วง" "หนูจะเรียนมหาลัยไปด้วยทำงานไปด้วยเลี้ยงแม่เอง ต่อไปแม่จะได้ไม่ลำบากไง" "ยังเรียนอยู่เลยที่ไหนจะรับทำงาน" "เยอะแยะจะตายแม่ ล้างจาน เด็กเสิร์ฟ หรือช่วยงานเจ๊ลี หนูไม่อยากให้แม่เหนื่อยแล้ว" แม้อายุยังน้อยแต่ความคิดกลับตรงกันข้าม โมบายรักแม่มากจึงอยากช่วยแบ่งเบาภาระ เพราะมีกันอยู่แค่สองคนในบ้านหลังเก่า "ตั้งใจเรียนให้จบก็พอแล้ว" แม่พูดด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน พลางหยิบหวีมาสางผมให้ลูกสาวอย่างที่เคยทำทุกวันก่อนนอน ทั้งสองคนรักกันมากแต่นิสัยกลับต่างกันคนละขั้ว แม่จะเป็นคนเรียบร้อยใจเย็น แต่โมบายเป็นเด็กใจร้อน โผงผางไม่ยอมใคร โมบาย สาวน้อยวัยใส อายุยี่สิบปีบริบูรณ์ เรียนจบมัธยมปลายมาหมาดๆ ส่วนสูงกะทัดรัดเพียง 156 ตัวเล็กน่ารัก ผิวขาว ตาโต ผมยาว เช้าต่อมา ร้านอาหารตามสั่ง "กะเพรา!!" โมบายตะโกนเรียกเพื่อนสนิท ซึ่งแม่ของอีกฝ่ายเปิดร้านอาหารตามสั่งอยู่ตรงข้ามซ่องของเจ๊ลี เดินมาแป๊บเดียวก็ถึง "ว่าไงโมบาย" "ข้าวผัดสองกล่อง" "โอเค รอแป๊บ" กะเพรา เป็นเพื่อนสนิทเพียงคนเดียวของโมบาย ทั้งคู่รู้จักมักจี่กันตั้งแต่เด็ก เล่นด้วยกัน โตมาด้วยกัน ไปไหนก็ตัวติดกันตลอด ผู้คนส่วนมากรังเกียจโมบายที่มีแม่ทำอาชีพขายตัว ทั้งชีวิตของโมบายจึงมีแต่กะเพราเท่านั้น "คิดไว้หรือยังจะไปต่อที่เรียนมหาลัยไหน?" ทั้งคู่เรียนอยู่ชั้นมอปลาย ซึ่งอีกไม่กี่เดือนก็จะต้องเข้ามหาวิทยาลัย "เลือกคณะได้หรือยัง เราเลือกได้แล้วนะ" "ยังเลยคงต้องรอดูเงินก่อน ช่วงนี้ยิ่งเศรษฐกิจไม่ดี แม่ยิ่งหาเงินลำบากมากด้วย" "เราก็เรียนที่มหาลัยรัฐนั่นแหละถูกดี" "เราน่าจะได้เรียนด้วยกันนะเนอะกะเพรา เพราะฉันไม่มีเพื่อน นิสัยแบบฉันเข้ากับใครก็ยาก" "ไม่เป็นไร เราก็เป็นเพื่อนกันสองคนพอไง" กะเพรายิ้มกว้างให้เพื่อน ถึงทั้งคู่จะสนิทกันมากแต่นิสัยก็เรียกได้ว่าคนละขั้ว กะเพราจะร่าเริงเรียบร้อย โมบาย ก็อย่างที่เห็น.. แรงมาก็ร้ายกลับไม่โกง!