NANATILI pa rin akong walang imik habang pinapakinggan ang kan’yang mahinang pag-iyak at ramdam na ramdam ko kung gaano kahigpit ang pagkakayakap n’ya sa mga binti ko. Ginalaw ko naman ang mga kamay ko para ikalas ‘yon at dahan-dahan ko s’yang pinantayan sa sahig na naka-luhod. Tinitigan ko ulit ang mukha n’yang parang walang kulay dahil pati bibig, namumutla na. “Huwag na po kayong umiyak,” mahinang sambit ko sabay ginalaw ang aking kanang braso para mahagod ang buhok sa likod ng ulo n’ya. Kinangat ko ang ibabang parte ng labi ko para mapigilan ‘tong mga mata ko na parang umiinit nanaman ang bawat sulok. Napapansin kong napapadalas akong lumuluha kahit wala namang dahilan, minsan ay hindi ko iniisip ang problema ko pero naiiyak ako kahit hindi ko gusto. Hindi naman ako ganito dati. Pero n
