“ครับพ่อ...ผมจะพาอันนาไปซื้อของให้พ่อ”
อีธานเป็นฝ่ายเอ่ยขึ้นและชาคริยาก็มองเห็นรอยยิ้มของอันนาซึ่งมันเหมือนมีดนับหมื่นเล่มทิ่มแทงลงไปถึงใต้บึ้งของหญิงสาว บอกไม่ได้ว่าทำไมถึงรู้สึกเจ็บข้างใน มันเป็นความรู้สึกที่ทำให้เธอปั่นป่วนและอึดอัดทั้งที่ทำใจก่อนมาถึงที่นี่แล้วว่าจะลืมเรื่องที่เกิดขึ้นทั้งหมดระหว่างเธอกับอีธาน...ที่บ้านหลังนั้น หากแต่มันก็เป็นเพียงความตั้งใจเพราะเธอไม่สามารถที่จะลืม...วันนั้น...ได้เลยแม้เพียงนาทีเดียว
“คุณนาธาเนียล นายจ้างของหยินเป็นคนใจดีมากอย่างที่หยินเล่าให้ฟังเลยนะ”
ภควินเอ่ยขึ้นขณะเดินออกมาหยุดยืนที่หน้าประตูคฤหาสน์พร้อมชาคริยาหลังจากมีโอกาสได้อยู่พูดคุยกับเจ้าของบ้านสักพักใหญ่และขอตัวกลับซึ่งหนุ่มลูกครึ่งไทยอเมริกันเกาหลีรู้สึกประทับใจในความสง่าและเป็นผู้ใหญ่ที่น่านับถือของนาธาเนียล อัลเบิร์ตสัน
“เขาเป็นคนดีมาก...หยินคิดว่าเขาคงจะไล่หยินออกไปแล้วด้วยซ้ำ”
หญิ
