ออด~ ออด~
ครืดๆ ครืดๆ
เสียงออดจากหน้าห้องพักดังขึ้นหลายครั้ง ระคนกับเสียงของโทรศัพท์ที่ส่งเสียงร้องขึ้นมาพร้อมๆ กัน ฉันจึงเลือกที่จะเดินเข้าไปรับรับโทรศัพท์เพราะเสียงออดดันเงียบลงไปแล้ว
สายเข้า -มิกเกล-
“ว่าไงเพื่อนรัก โทรมาแต่เช้าเลยมีอะ...”
(มิรา ฉันฮื่อออออ....)
“เกล แกเป็นอะไร!!” ยังไม่ทันที่ฉันจะทักทายเธอจบ มิกเกลก็ร้องไห้โฮแทรกออกมาซะก่อน เล่นเอาฉันตกใจจนต้องยกหน้าจอโทรศัพท์ขึ้นดูว่าใช่มิกเกลโทรมาจริงๆ หรือมีใครโทรผิดเข้ามา
(ฮึก! ตอนนี้ฉันอยู่หน้าห้อง..กะ...แก ฮึก ฮื่อ...)
“จริงดิ!”
“ฮื่อ....”
“โอเคๆฉันจะเปิดเดี๋ยวนี้แหละ”
ฉันกดวางสายจากนั้นก็รีบวิ่งไปเปิดประตูให้เพื่อนสนิท จนปรากฏร่างเล็กที่ยืนร้องไห้จนเนื้อตัวสั่นเทิ้มอยู่หน้าห้องฉัน ฉันจำได้ว่าตั้งแต่รู้จักกันมา ยัยนี่ร้องไห้หนักสุดก็ตอนที่รุ่นพี่บังคับให้เธอกินปลาร้าตอนรับน้อง แล้วนี่เกิดอะไรขึ้นทำไมร้องไห้ฟูมฟายได้ถึง
