“มีอะไร แค่ไข่ขยี้ทำไมต้องอึ้ง” เสียงเข้มของไทเรลล์ปลุกให้เธอกลับสู่โลกของความจริงอีกครั้ง นิ้วเรียวยกขึ้นเช็ดน้ำตาที่กำลังหยดเหมาะแหมะลงแก้มนวลลวกๆ
ปั้นหน้ายิ้มแป้นแล่นราวกับไม่มีอะไรเกิดขึ้นส่งไปทางเจ้าของไข่ขยี้ในจานแทน เก็บซ่อนความคิดถึงคนเป็นพ่อเอาไว้ในก้นบึ้งของหัวใจ
“ปะ...เปล่า หอมจังจะทานแล้วนะ โอ๊ย!” มิราสะดุ้งเล็กน้อยรีบดึงมือที่ยื่นไปตักไข่กลับ ใบหน้าหวานนิ่วหน้าออกมาด้วยความเจ็บปวด เมื่อแขนข้างที่เป็นรอยแดงจากการถูกน้ำมันกระเด็นใส่เสียดสีเข้ากับขอบโต๊ะกระจก
"เป็นอะไร”
“มะ...ไม่มีอะไร ซี้ด!เจ็บ” มิราเป่าลมออกจากปากเล็กเบาๆ ลงบริเวณแผลพุพองบนแขนเล็กด้วยท่าทางเจ็บแสบ มันแดงเถือกและตั้งท่าว่าจะพองขึ้นมากกว่าเดิม โดยการกระทำทุกอย่างของเธออยู่ในสายตามาเฟียหนุ่มตลอดเวลา
“แค่ทำไข่เจียวก็ได้แผล”
“นั่นน่ะสิ ทำไมฉันโชคร้ายจัง ทีตอนคุณทำไม่เห็นโดนอะไรแบบนี้ จริงๆ น่าจะโดนสักนิดนะ”
“
