ก่อนหน้านี้ฝันแต่ตอนนี้เอาจริง
“ค่ะ”
“เราจะได้ใกล้ชิดกันมากยิ่งขึ้น”
“เจ้านายครับ”
“หือ... อะไร”
“ตอนละเมอก็ประมาณนี้เลยครับ โอ๊ย!” อังคารร้องเสียงหลงเมื่อโดนเตะก้น ก่อนจะรีบขอตัวเผ่นออกจากห้องแทบไม่ทัน
“เดี๋ยวกุลปอกผลไม้ให้นะคะ”
“ครับ” เขารับคำ ยิ้มหวานให้เธอ เปิดทีวีดูแต่ไม่มีอะไรน่าดูก็เลยปิด
“ปิดทำไมล่ะคะ เมื่อกี้ได้ยินเหมือนพี่กุมภ์เปิดข่าวฟังเลย”
“พี่อยากคุยกับกุลมากกว่าครับ” เขาอ้าปากเพื่อให้เธอป้อนผลไม้ให้
“หวานไหมคะ” เธอเอ่ยถามด้วยรอยยิ้ม
“หวานครับ พรุ่งนี้ได้ออกจากโรงพยาบาลแล้ว คิดถึงบ้านจะแย่”
“เบื่อโรงพยาบาลแล้วเหรอคะ”
“ใช่ครับ คิดถึงคุณยายจังเลยนะครับ ป่านนี้จะเป็นยังไงบ้างก็ไม่รู้”
“ใช่ค่ะ กุลเองก็คิดถึงมาก ๆ เหมือนกันค่ะ”
“งั้นออกจากโรงพยาบาลแล้วเราไปหาคุณยายกันเลยนะ เดี๋ยวให้อังคารขับรถไปให้”
“พี่กุมภ์ไหวใช่ไหมคะ ถ้าไม่ไหวนอนพักฟื้นอีกสักวันสองวันก็ได้ค่ะ”
