‘หรือข้าชอบอะไรองค์ชายรองก็พร้อมจะชอบด้วย’
‘ว่าที่พระสวามีของข้า น่ารักเสียจริง’
“องค์ชายรองทรงมีน้ำพระทัยอ่อนโยนยิ่งนัก หม่อมฉันก็ชอบสุนัขเพคะ โดยเฉพาะเพ่ยเพ่ยหม่อมฉันรักมันมากเพคะ” นางค่อยๆเอนหน้าซบอกแกร่ง ต่อไปนี้นางไม่ต้องชำเลืองภาพวาดของเขาแล้วนางจะได้อยู่กับเขาตัวเป็นๆ
“หม่อมฉันได้ข่าวว่า องค์ชายพาสตรีจากเกาซานผู้นั้นเขาวังเหิงเยว่ คิดตกแต่งเป็นพระชายาจริงหรือเพคะ”
“ก็จริงอยู่ข้ากับนางมีหลายอย่างที่ชอบเหมือนกัน แต่ไม่เป็นไรถ้าองค์หญิงไม่ชอบนาง ข้าให้นางเป็นแค่สนมก็ได้”
โต้วเฟยซียนเบิกตากว้างอย่างไม่เชื่อหู เหตุใดตำแหน่งถึงลดกันง่ายถึงเพียงนี้ เหตุใดข้าต้องคิดมากเล่า โยนมันออกไปจากวังยิงดี “จริงหรือเพคะ หม่อมฉันนึกว่าองค์ชายรองหลงรักนางมากถึงได้พานางกลับมา”
“ใครกันบอกองค์หญิงว่าข้าพานางกลับมาด้วยเพราะข้าเสน่หานาง ตอนอยู่ที่เกาซานข้าเคยชิมรสมือนางแล้วติดใจ ไม่รู้จะให้ตำแหน่งอะไรด
