“ไม่ใช่เจ้าค่ะ ข้าจะคิดเช่นนั้นได้อย่างไร ท่านมีแค่สองขา ทั้งยังรูปงาม เก่งกล้าวิทยายุทธ์ล้ำเลิศ ข้าจะนำไปเปรียบเทียบกับม้าได้อย่างไร” นางพูดอุบอิบ
“ไม่ต้องมาประจบข้า”
หยางต้าหลงสูดลมหายใจเข้าลึกเห็นท่าทางประจบนั้นช่างน่าหมั้นไส้หรือว่าน่าเอ็นดู เขาไม่เชื่อที่นางพูดสักนิด ดูรอยยิ้มของนางสิ แต่นางพูดจาแบบนี้ยังน่าฟังกว่าเมื่อวาน
ฮุ่ยชิงเห็นหยางต้าหลงไม่พูดอะไรต่อ ได้แต่ยืนหน้าดำคล้ำ จึงพูดขึ้นเสียงอ่อนหวาน ช้อนสายตามองเขา
“ท่านพี่หากข้าอยากขี่ลู่เฟิงจะได้หรือไม่เจ้าคะ มันชอบข้า ข้าก็ชอบมัน มันคงอยากให้ข้าขี่”
คำพูดนี้ของฮุ่ยชิงทำให้หยางต้าหลงต้องรีบกลั้นยิ้ม หรี่ดวงตาคมลงมอง แล้วถามขึ้นชิดใบหูนาง
“รู้หรือไม่ว่าทำไมลู่เฟิงถึงยอมให้เจ้าเข้าใกล้ ทั้งที่ปกติมันไม่ชอบคนแปลกหน้า และไม่ชอบกลิ่นแปลกๆ”
ฮุ่ยชิงส่ายหน้าไม่เข้าใจ หยางต้าหลงก็ยิ่งกลั้นยิ้ม
“เพราะทั่วร่างของเจ้ามีแต่กลิ่นไอจากตั
