คุณหญิงวัลยาทำได้เพียงพูดจาประชดประชันเท่านั้น อยากจะรู้ใจแทบขาดว่าคนที่ลูกชายไปค้างอ้างแรมด้วยเป็นใคร ครั้นจะเอ่ยปากถามซึ่งๆ หน้าก็รู้อยู่แก่ใจดีว่าคนปากหนักอย่างวินธัยต้องไม่ยอมพูดแน่ เจ้าตัวจะพูดก็ต่อเมื่ออยากจะพูดเองเท่านั้น
“คุณแม่กล่าวหาผมมากเกินไปหรือเปล่าครับ”
“เฮอะ”
คุณหญิงวัลยาแค่นเสียงขึ้นจมูก มองลูกชายด้วยสายตาขุ่นคลั่ก วิธานมองภรรยากับลูกชายสลับกันไปมาพลางยกยิ้มมุมปาก ในขณะที่ปานจิตร์เองก็มีรอยยิ้มปรากฏอยู่บนใบหน้าเช่นกัน
“เออนี่วิน อีกเดือนกว่าๆ น้องจะกลับมาแล้วนะ”
วิธานกล่าวขึ้นนั่นทำให้วินธัยละสายตาจากมารดาไปหยุดสายตาไว้ที่บิดาแทน “วิธเรียนจบแล้วหรือครับ เร็วเหมือนกันแฮะ แต่ก็ดีครับจะได้มาช่วยคุณพ่อบริหารบริษัท”
“แล้วลูกล่ะเมื่อไรจะเข้าไปช่วยพ่อบ้าง”
“ปล่อยให้เป็นหน้าที่ของวิธเถอะครับ ผมไม่ถนัด”
“ไม่ถนัดแต่ลูกก็ทำได้ดีนี่”
ใช่ว่าวินธัยไม่เคยเข้าไปช่วยงาน แพทย์หนุ่ม
