หลังจากมื้อเช้าผ่านพ้นไป วันวิสาก็เอ่ยขอตัวออกมาทำงาน ส่วนเทอร์รี่ก็ถูกบัวแก้วเรียกพบตามที่เธอคาดการณ์ไว้ คนตัวเล็กมองตามแผ่นหลังกว้างไปจนลับสายตา แล้วทอดถอนหายใจให้กับตัวเอง
งานนี่เทอร์รี่ไม่ปล่อยเธอเอาไว้แน่ เฮ้อ…
เทอร์รี่เดินตามมารดามาที่ห้องทำงาน ภายในห้องมีเพียงสองแม่ลูก ส่วนโอลิเวอร์นั้นออกไปทำธุระข้างนอก ตอนนี้บัวแก้วจ้องมองลูกชายตัวดีสายตาเขียวขุ่น ส่วนคนถูกจ้องไม่ได้สะทกสะท้าน กลับยิ้มกริ่มเสียด้วยซ้ำ
“คุณแม่จะคุยอะไรกับผมหรือครับ”
“ลูกให้น้ำขิงนอนในห้องด้วยหรือ”
“ลูกสาวคุณแม่บอกอย่างนั้นหรือครับ” เทอร์รี่ถามประชดประชัน ก่อนจะทำเสียงฟึดฟัดขึ้นจมูกอย่างไม่พอใจ
“ก็ไม่เชิง แต่ก็เอาเถอะ ลูกควรจะตอบในสิ่งที่แม่ถาม”
“ใช่ครับ แต่ตอนนี้ผมให้เธอย้ายกลับไปนอนที่ห้องของเธอแล้ว”
“ลูกทำแบบนี้ได้ยังไง” บัวแก้วถามเสียงแข็ง
“ผมไม่ได้ทำอะไรลูกสาวคุณแม่เลยนะครับ” แค่จับมือ อ่อ…แล้วก็จูบเท่
