เธอปรายตามองเขา
“ฉันใส่คู่เดียวก็พอค่ะ ไม่จำเป็นต้องทำขนาดนี้”
ควินชำเลืองมองเพียงเสี้ยววินาที เสียงทุ้มเย็นเฉียบ
“ผู้หญิงที่ยืนข้างพี่ใหญ่…จะดูแค่ ‘พอ’ ไม่ได้”
คำตอบสั้น เย็น แต่ชัดเจนว่าห้ามปฏิเสธ
ชีวาเม้มปากเล็กน้อย เธอไม่ได้หวั่น แต่ไม่อยา เถียงอะไรไปมากกว่านี้ เพราะรู้ดีว่า การเงียบ คือการรักษาตัวเอง
อารุมเดินกลับมาพร้อมพนักงาน ที่ถือรองเท้าหลายคู่
“เชิญเลือกครับคุณชีวา”
เธอสบตาอารุมเบาๆ ไม่ใช่ความเขิน ไม่ใช่ความกลัว
แต่เป็น 'ความนิ่ง' ของผู้หญิงที่กำลังพยายามรักษาศักดิ์ศรี ของตัวเองในโลกที่ไม่ใช่ของเธอ
ควินยืนพิงขอบตู้กระจก ไขว้แขน ใบหน้าเรียบ
หางตาเย็น เหมือนกำลังตัดสิน อะไรบางอย่างในตัวเธอ…เงียบๆ
บรรยากาศในร้านหนักจนพนักงานแทบไม่กล้าหายใจ
ชีวาเลือกรองเท้าคู่สุดท้ายเสร็จ ผ้าใบสีขาวคู่เก่าถูกพนักงานรับไปทิ้งตามคำสั่งของควิน เธอได้แต่เม้มปาก ไม่ได้เห็นค่าของรองเท้าคู่เก่า
