หลุมพรางรักมาเฟียร้าย

ข้ามเส้นเดิมพัน

ริมฝีปากบางของชีวากดจูบลงที่ริมฝีปากหนาของควินอย่างรุนแรง ความรู้สึกไม่ได้เล่าร้อน แต่มันคือการจูบที่ไม่เป็นงาน เงอะงะอย่างบอกไม่ถูก… จ๊วบ!

ควินพลักเธอออกไปข้างตัวอย่างแรง ร่างบางหล่นจากตักเขาเซ่ไปฟุบกับโซฟาอย่างแรง

“อัก!” เสียงของเธอสถบในลำคอเบาๆ

"ไอ้คนเฮงซวยนี่… รุ่นแรงชะมัด เดาใจยากจริงๆ" ชีวาพึมพำอย่างหงุดหงิด แต่ดวงตากลับเต็มไปด้วยประกายความโกรธปะปนกับความไม่เข้าใจ

ควินลุกขึ้นเต็มความสูง ก่อนจะจับเน็คไทอย่างแรง แล้วดึงชายเสื้อด้วยท่าทีหงุดหงิด เขายกแก้วเหล้ายกดื่นจนหมดแก้ว ก่อนจะเอ่ยเสียงต่ำ แล้วเดินไปนั่งพิงกับโต๊ะสนุกเกอร์

"ตกลงเราสองคน… ใครเป็นหนี้ใคร"

เขาพูดเสียงเข้มต่ำแต่เต็มไปด้วยความหมาย

"ฉันสนใจเธออยากให้เธอมาทำงานให้ ไม่ใช่เอามาขึ้นเตียงด้วยเพื่อขัดดอก"

สายตาคมของเขาจับจ้องชีวาแน่น แววตาเต็มไปด้วยความสงสัย และแรงกดดันบางอย่าง

ชีวาเธอสัมผัสได้ทันที เธอยิ้มมุมปากเล็กน้อย ส่ายหัวเบาๆ ก่อนเอ่ยถาม

"งานอะไร?"

ควินเอียงคอเล็กน้อย มุมปากยกแบบครึ่งยิ้ม แต่สายตายังคงเข้ม

"ฉันอยากให้เธอยั่วพี่ชายฉัน… ทำยังไงก็ได้ให้เขาหลงเธอหัวปักหัวปำ ถ้าเธอทำสำเร็จฉันจะคืนหลานสาวให้เธอ"

เพียงสิ้นสุดคำพูดนั้น ชีวาลุกขึ้นจากโซฟา ก่อนจะตวาดใส่ควินอย่างโกรธเคือง

"นี่คุณเป็นคนจับหลานสาวฉันมาเองเหรอ? ไม่ใช่ไอ้ปาโก้กับนายของมันหรอกเหรอ?"

เธอปรี่เข้าไปทุบอกกว้างของเขาอย่างแรง ควินยืนให้เธอทุบเพียงคู่ก่อนจะยกมือกำคอเธอ ไม่แรงมาก แต่เพียงแค่ขู่ว่าให้หยุด

"หุบปากได้แล้ว… เธอไม่มีแม้แต่ทางเลือก"

ชีวาเม้มปากแน่น ก่อนจะก้มหน้าลงเล็กน้อย หัวใจของเธอเต้นแรงจนแทบหยุดหายใจ

"ไอ้คนใจร้าย… จริตใจคุณทำด้วยอะไรถึงทำกับคนไม่มีทางสู้แบบนี้!"

เธอตะคอกใส่หน้าเขาอย่างแรง

"ฉันเกลียดคุณ… ได้ยินไหม! ทุกเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น มันไม่ใช่เรื่องบังเอิญ แต่มันคือแผนของคุณทั้งหมด"

ชีวายืนหอบอยู่ตรงหน้าเขา ดวงตาแดงก่ำจากความโกรธปนความเจ็บปวด มือเธอสั่นเล็กน้อย แต่ก็ยังยกขึ้นกำหมัดแน่น ร่างบางเตรียมพร้อมต่อสู้กับความรู้สึกที่เกินจะทน

ควินจ้องเธอด้วยสายตาเย็นชา ราวกับกำลังพิจารณาเธอเป็นปริศนา แต่ข้างในกลับมีแรงกดดันบางอย่างที่เขาไม่ยอมให้ใครเห็น เสียงของเขาต่ำและเข้ม ทำให้ชีวารู้สึกเหมือนถูกบีบจนหายใจไม่ออก

"เธอคิดว่าตัวเองมีทางเลือกเหรอ?"

เขาพูดอย่างช้าๆ แต่เต็มไปด้วยอำนาจเหนือกว่า

ชีวาอยากจะตอบ แต่คำพูดติดอยู่ที่ลำคอ เธอเพียงส่ายหัวเบาๆ ก่อนจะพยายามรวบรวมความกล้า

"ฉัน…ฉันไม่ยอมให้คุณใช้ฉัน เป็นเหยื่อล่อศัตรูของคุณหรอกนะ!"

เธอตะคอกอีกครั้งแต่เสียงสั่นเครือเล็กน้อย

ควินดันร่างบางชิดผนังห้อง ขยับตัวเข้ามาใกล้เธอราวกับเป็นเงาที่ใหญ่โตในห้อง แววตาเขายังคงเย็นเยียบ แต่ชีวากลับรู้สึกถึงแรงดึงดูดบางอย่างที่ทำให้หัวใจเต้นแรงขึ้นอย่างไม่คาดคิด

"เรื่องนี้…ไม่ได้เกี่ยวกับความเต็มใจของเธอ"

เขากล่าว พลางเอื้อมมือไปจับข้อมือเธอเบาๆ เพียงแค่สัมผัสก็ทำให้ชีวาเกร็ง

"แต่ถ้าเธอทำสำเร็จ… ฉันจะคืนทุกอย่างให้เธอ…ตามที่สัญญา"

ชีวาเหลือบมองเขา ดวงตาสบกับสายตาคมนั้น เธอรู้ดีว่าคำพูดของเขาไม่ใช่แค่ขู่ แต่เป็นข้อเสนอที่เต็มไปด้วยอำนาจและความท้าทาย เธอสูดหายใจลึก แล้วกัดฟัน

"ตกลง...ฉันขอแค่ให้หลานฉันปลอดภัย!"

ควินยิ้มมุมปากเบาๆ ครึ่งหนึ่งเป็นรอยยิ้มเย็นชา ครึ่งหนึ่งเหมือนแอบชื่นชมในความดื้อรั้นของเธอ

"ดี…แบบนั่นแหละที่ฉันอยากเห็น"

ชีวายืนตัวตรง มือสั่นอยู่ข้างลำตัว แต่สายตาของเธอเต็มไปด้วยความมุ่งมั่น แม้จะโกรธแค้นเขาและเกลียดชังอย่างสุดหัวใจ แต่ความท้าทายครั้งนี้ทำให้หัวใจของเธอเต้นแรง ไม่ต่างจากการต่อสู้เพื่อเอาชีวิตรอด

บรรยากาศในห้องเต็มไปด้วยความตึงเครียด ราวกับเวลาเดินช้าลง สายตาและลมหายใจของทั้งคู่ กลายเป็นสนามรบที่ไม่มีผู้ชนะชัดเจน

จังหวะนั้น เสียงโทรศัพท์ ของอารุม ลูกน้องคนสนิทก็ดังขึ้น… ครืด! ครืด!

ควินวางมือจากลำคอของชีวาทันที ก่อนจะพยักหน้าเบาๆ แทนคำสั่งให้เธอขึ้นไปบนห้องเดี๋ยวนี้ ชีวาทั้งหวาดกลัว ทั้งตกใจ ร่างบางรีบวิ่งขึ้นห้องไปอย่างเร็ว ร่างสั่นสท้านไปทั้งตัว หัวใจเต้นแรงจนแทบจะหลุดออกมานอกอก ก่อนที่ควินจะกดรับสาย

"ว่าไง อารุม" เขาเอ่ยเสียงเข้ม

ปรายสายรีบตอบทันที

"เสียครับ ตอนนี้เฮียอ้วนกับลูกน้องของมันอยู่ที่ห้องควบคุมของสมาคมล่าหยกครับ ส่วนหลานสาวคุณชีวา… ปาโก้มันยอมเปิดปากบอกว่าจับเธอไปซ่อนไว้ที่ไหน ตอนนี้เธอปลอดภัยดีครับ"

ควินนิ่งไปเพียงเสี้ยววินาที สายตาคมเย็นเฉียบ แต่ข้างในหัวใจยังเต้นแรง… รอยจูบของชีวายังคงลุกโชนอยู่ในความคิด

"ดี… ดูแลเธอให้ดีที่สุด" เขาพูดด้วยน้ำเสียงต่ำเย็น แต่เต็มไปด้วยความห่วงใย

"เดี๋ยวฉันจะออกไปที่สมาคมตอนนี้"

ปรายสายตอบอย่างเคารพทันที

"ครับ…เสี่ย"

ควินออกจากเซฟเฮ้าส์ เดินไปหยุดที่รถ ก่อนจะเงยหน้าขึ้นมองชั้นสอง… ห้องนอนของชีวา สายตาคมเย็นชา เต็มไปด้วยความนิ่ง และคิดอะไรบางอย่าง เขาถอนหายใจเบาๆ ราวกับพยายามกลั้นความรู้สึกบางอย่างเอาไว้