หลังจากที่นั่งพูดคุยกันอยู่นานก็ถึงเวลาที่อมีนากับไคล์ตัลจะต้องไปรับลูกๆ ที่โรงเรียนแล้ว
“มีนขอตัวไปรับเด็กๆ ก่อนนะคะ” อมีนาลุกขึ้นเดินไปบอกคุณพ่อที่นอนทำหน้าสดชื่นกว่าทุกวันที่ผ่านมา
“รีบไปเถอะลูกเดี๋ยวเด็กๆ จะรอนาน ไม่ต้องเป็นห่วงพ่อหรอก” ประจักรบอกลูกสาวทั้งๆ ที่คุณชายจ้างพยาบาลพิเศษมาดูแลแต่ลูกสาวกลับมาเฝ้าพ่อทั้งวัน
“ไม่ต้องไปรับแล้วครับ คุณแม่โทรมาบอกว่ากำลังรอรับเด็กๆ อยู่ที่หน้าโรงเรียนแล้ว” ไคล์ตัลเดินเข้ามาบอกหลังจากที่ออกไปคุยโทรศัพท์กับคุณแม่มา
“แล้วเด็กๆ จะกลับบ้านเลยไหมคะ” อมีนายังคงถามต่อด้วยความอยากรู้ ตั้งแต่ย้ายมาอยู่ที่บ้านของคุณชายเด็กๆ ก็อยู่กับคุณย่าเป็นหลัก
“คุณแม่บอกว่าจะพามาที่นี่ก่อนครับ”
โรงพยาบาลกับโรงเรียนอยู่ใกล้กันนิดเดียวแต่คุณหญิงก็เห่อหลานคอยมารับ มาส่งหลานทุกวัน แถมยังใจดีพาหลานแวะมาหาคุณตาที่โรงพยาบาลอีกด้วย
“ค่ะ” หญิงสาวพยักหน้าตอบเป็นเชิงเข้าใจ
