หนึ่งเดือนต่อมา
ไม่ว่าเวลาจะผ่านไปนานแค่ไหนคุณชายก็ยังคงมาหาอมีนาที่บ้านทุกวันและทุกครั้งที่มาก็จะมีของเล่นเด็กติดไม้ติดมือมาด้วยทุกครั้ง
ถึงแม้บางวันไคล์ตัลจะติดงานหรือว่ามีธุระด่วนทำให้เขาไม่ได้มาง้อเธอ เขาก็จะสั่งให้ลูกน้องซื้ออาหารดีๆ และของเล่นแพงๆ มาส่งที่บ้าน ซึ่งแน่นอนว่าคนขี้เกรงใจแบบอมีนาต้องรับเอาไว้อย่างแน่นอน เพราะเธอรู้ดีว่ามันเป็นหน้าที่ ถ้าเธอปฏิเสธไม่รับของคนที่มาส่งอาจจะเดือดร้อนก็ได้ สุดท้ายเธอก็ต้องจำใจยอมรับของเอาไว้ ถึงจะไม่เต็มใจรับเอาไว้ก็ตาม
“มาส่งของครับ” พนักงานส่งของคนเดิมมายืนรอที่หน้าบ้าน
“เอ่อ…” หญิงสาวแสดงท่าทางอ้ำอึ้งทำตัวไม่ถูก เมื่อได้เห็นพนักงานส่งของคนเดิม
“รับไว้เถอะครับ ถือว่าช่วยผม” พนักงานส่งของทำหน้าเศร้าขอร้องเพราะมันคือหน้าที่
“เฮ้อ~ วันนี้มาส่งอะไรคะ?” เมื่อปฏิเสธไม่ได้หญิงสาวจึงเลือกที่จะถามกลับ
“เยอะเหมือนเดิมครับ” พนักส่งของไม่รู้จะตอบ
