Kung gaano kalakas ang buhos ng ulan sa labas ng airport ganoon din kalakas ang buhos ng kanyang luha. Every step she's making to went outside tge airport feels like the most heaviest steps of her life. Walking away from her happiness. Seems like she have a cloud of sadness hanging over her Wala na siyang paki-alam kahit pinagtitinginan siya ng mga tao sa paligid niya. She cried her heart out. Kahit nagmumukha siyang kawawa at nakaka-agaw pansin ang kanyang pag hagulgol hindi na niya iyon alintana. She just wanted to feel every pain. Because she deserves it. Dahil pinatagal niya pa ng husto ang kanyang pride bago niya narealize ang kanyang pagiging selfish. She should have listen to his explainations. "Miss! Mababasa ka ng ulan!" Nakarinig siya ng malakas na sigaw. Sigaw i